RADIO
Μάνος Σταραμόπουλος
Ο Μάνος Σταραμόπουλος γράφει για την κρίση που μαστίζει το Ιταλικό ποδόσφαιρο, που είδε και την Αταλάντα να αποχωρεί από την Ευρώπη…
Η κρίση του Ιταλικού ποδοσφαίρου, αποτελεί σχεδόν καθημερινό θέμα συζήτησης στα γραφεία και όχι μόνο της γείτονας χώρας. Δημοσιογραφικά, συλλογικά, στους δρόμους. Πολλοί συζητούν τι φταίει και εδώ και αρκετά χρόνια, και δεν μπορεί να διακριθεί σε συλλογικό επίπεδο, αφού το καλοκαίρι του 2021 είχε μία διακοπή με την επιτυχία της Σκουάντρα Ατζούρα, να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η συνέχεια λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους μας. H ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι έμεινε εκτός Παγκοσμίου κυπέλλου από τη Βόρειο Μακεδονία σε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις!!!
Όλα τείνουν πως κάτι δεν λειτουργεί καλά στην Ιταλία, τη χώρα της τέχνης, της ομορφιάς και του ωραίου ντυσίματος πέραν των άλλων.
Η Αταλάντα ήταν η τελευταία ομάδα που δέχθηκε σκληρό κτύπημα στο Γιουρόπα Λιγκ καθώς αποκλείσθηκε από τη γερμανική, Λειψία. Δηλαδή άλλο ένα πλήγμα, ένα ανησυχητικό σήμα, ότι η τελευταία ναυαρχίδα του ιταλικού ποδοσφαίρου άρχισε κι αυτή να μαραίνεται (παραμένει εντός διοργανώσεων μόνο η Ρόμα). Η ομάδα του Γκασπερίνι η οποία για τρία χρόνια τριγυρνούσε στα γήπεδα του Champions League για να δώσει μαθήματα. Τώρα αποτελεί μία ανάμνηση (τουλάχιστον για την εφετινή σεζόν) η οποία αντιπροσωπεύει ένα δίκαιο και όμορφο τρόπο παιχνιδιού.
Δύο χρόνια μετά, από έναν επάξιο αγώνα η Αταλάντα έμεινε και εκτός Europa League, ενώ στο πρωτάθλημα έχει 13 βαθμούς λιγότερους από πέρυσι. Και 20 αυτή τη στιγμή από τη Μίλαν (71-51). Όμως πάνω από όλα είναι ότι χάνει τη μαγεία, την ενέργεια, το κουράγιο και την επιθυμία της να καταπλήξει τον κόσμο όπως τα προηγούμενα χρόνια. Μετά από 6 χρόνια ίσως φτάνει στο τέλος ενός κύκλου, κάτι που μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος πως ίσως είναι και φυσιολογικό. Έξι υπέροχα χρόνια, πέρασαν με τις ωραίες ιδέες του Τζιανμπιέρο Γκασπερίνι, και την τεχνογνωσία του συλλόγου. Όλα τώρα θα μείνουν στην όμορφη ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά η ομάδα δείχνει πως έχει φτάσει στο τέλος της.
Άλλωστε, συμβαίνει συχνά, ακόμη και η Γιουβέντους αν θέλετε, μετά από 9 συνεχή πρωταθλήματα παλεύει φέτος να εξασφαλίσει την έξοδό της στο Τσάμπιονς Λιγκ και να προχωρήσει σε μία ανανέωση.
Τώρα είναι η σειρά της διοίκησης της Αταλάντας να καταλάβει ότι θα πρέπει να ξεκινήσει δουλειά από… αύριο. Είναι η ώρα του απολογισμού και αυτό έγινε κατανοητό ακόμη κι από τον ίδιο τον Γκασπερίνι. Το μπάτζετ είναι εμφανές ότι θα πρέπει να ενισχυθεί, ακριβώς επειδή είναι το τέλος του κύκλου και επιπλέον υπάρχει και η νέα ιδιοκτησία (αμερικανικών συμφερόντων) όπου ίσως και η θέση του Γκασπερίνι να δείχνει αδύναμη.
Η επανεκκίνηση με τον ίδιο στο τιμόνι θα σήμαινε αναζήτηση για έναν κοινό σκοπό. Μία συνέχεια με προηγούμενη εμπειρία και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προσδοκίες, και οι συγκρίσεις γίνονται πάντα πολύ άβολοι συνοδοιπόροι.
Αν ληφθεί απόφαση για ολική ανανέωση, για επανεκκίνηση σε διαφορετική βάση. Το αντίο στον Γκασπερίνι δεν μπορεί να μην είναι άμεση συνέπεια. Υπάρχει ήδη ένας νέος αθλητικός διευθυντής και αυτό είναι επίσης μια αρχή.
Η αίσθηση ότι η νέα αμερικανική ιδιοκτησία θέλει να ξαναρχίσει έστω και με τους ίδιους ποδοσφαιριστές είναι έντονη και οι επιλογές θα εξαρτηθούν πολύ από τις διάφορες ενέργειες της.
Είναι πιο πιθανό, όμως, να επικρατήσει η ιδέα να συνεχίσουμε με έναν μεσαίο-υψηλό στόχο, με το καλό θέαμα, και μετά εδώ είναι ένας ανερχόμενος τεχνικός όπως ο Ντε Τσέρμπι που είναι επίσης ικανός να βελτιωθεί και να εκτοξεύσει νέους ποδοσφαιριστές. Και αυτή θα μπορούσε να είναι μία ιδέα: μια νεανική ομάδα και ένα λαμπρό παιχνίδι. Αλλά όχι μόνο ο Ντε Τσέρμπι, θα χρειασθεί να ενισχυθεί η λίστα που τώρα είναι σχεδόν κενή, εκτός από τον Μπελότι που έχει συμφωνήσει να συνεχίσει την καριέρα του στο Μπέργκαμο, το καλοκαίρι που λήγει η συνεργασία του με την Τορίνο.
Αν, από την άλλη, αποφασίσει η νέα διοίκηση να προχωρήσει με τον Γκασπερίνι. Είναι σαφές ότι τότε θα πρέπει να πραγματοποιήσει και μία πραγματική επανάσταση στο εργατικό της δυναμικό.
Είναι ξεκάθαρο ότι πολλοί ποδοσφαιριστές έχουν ξεφουσκώσει, άλλοι παλεύουν να κρατήσουν το επίπεδο που επιβάλλει εδώ και χρόνια ο Γκασπερίνι. Έτσι, γίνεται πολύ δύσκολο για όλους αυτούς να τους ζητήσουν να ακολουθήσουν ξανά τα συστήματα του.
Όλα αυτά δείχνουν πως το ποδόσφαιρο στη γείτονα χώρα δεν μπορεί πλέον να καυχιέται για τίποτα. Δεν υπάρχουν πλέον καινοτόμες ιδέες ή παραδείγματα να ακολουθήσουν. Δεν έχει ούτε σπουδαίους ποδοσφαιριστές ούτε ομάδες αποκάλυψης με συνέπεια να μην μπορεί να βρεθεί στο κέντρο κατά κάποιο τρόπο, του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
