Ο Δημοσθένης Καρμοίρης καταπιάνεται με την ευστοχία του Μαροκινού επιθετικού του Ολυμπιακού.

Μετανιώνω που δεν είμαι τζογαδόρος και έχω μεν απομνημονεύσει, ωστόσο δεν εφαρμόζω την «οδηγία» από τη διαφήμιση του «ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ»: Το είδες, το έπαιξες;

Από το πρωί της Τετάρτης – και δεν έχω λόγο να… σας το παίζω εξυπνάκιας, άλλωστε ήταν ζήτημα χρόνου πια να ξαναγύριζε ο Μαροκινός στη ρέντα του και, επομένως, δεν ήταν δα και η σούπερ μαντεψιά! – μιλώντας με ένα φίλο στο τηλέφωνο, προέβλεψα δύο πράγματα:

– Ότι ο Ολυμπιακός θα κοιμόταν ήσυχος στο μαξιλαράκι ασφαλείας του πριν τη ρεβάνς του ΓΣΠ, με σκορ-επιταγή πρόκρισης απ’ το 1ο παιχνίδι του Καραϊσκάκη

– Και επίσης ,ότι ο Ελ Αραμπί θα το «έσταζε» επιτέλους, έχοντας τόση βεβαιότητα πως θα χριζόταν σκόρερ ο μίστερ γκολ των ερυθρολεύκων, που του ανακοίνωσα ότι ύστερα από ούτε που θυμάμαι πόσους μήνες, μπορεί και… χρόνια, θα το «τιμούσα» το κουπόνι επιλέγοντας τον!

Μπα… Τα έχασα τα λεφτά. Γιατί ο συνδυασμός, του καθαρού σκορ νίκης των πρωταθλητών Ελλάδος και του γκολ του Αραμπί που τα έβλεπα μπροστά μου πριν το ματς ζωντανές εικόνες του σινεμά, όλο και κάτι καλό θα μου απέφερε για την τσέπη μου. Ας πρόσεχα.

Τέλος πάντων, για μένα λίγη σημασία έχει, για τον Ολυμπιακό είναι το θέμα, που μετά το απίθανο τέρμα του Γιουσέφ, δεν χρειάζεται να προσέξει πολλά πράγματα στη Λευκωσία την ερχόμενη Τρίτη.

Απλώς να παραμείνει σοβαρός, ευρωπαϊκά ορθολογιστής και να πάει στην Κύπρο να κερδίσει, με άλλα όπλα και όχι με το 2-0 του Πειραιά: Με κυνισμό και αξιοποιώντας την πολύ μεγαλύτερη κλάση που διαθέτει έναντι της Ομόνοιας.

Οι Κύπριοι τριφυλλοφόροι δεν έχουν πια επιλογές. Είναι μονόδρομος να ανοιχτούν για να ψάξουν – μπας και… – το ποδοσφαιρικό θαύμα.

Θα είναι γυμνοί όμως πίσω, άρα και ευάλωτοι, εύκολη λεία για να χάσουν και τη δεύτερη αναμέτρηση τους με τους ερυθρόλευκους.

Ο Ολυμπιακός για να αποκλειστεί, πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Στην μπάλα όλα γίνονται και τα πάντα ανατρέπονται, όμως εδώ μιλάμε για τις περιπτώσεις που πάει στον… κουβά όλη η ποδοσφαιρική γη!

– Ένας ύμνος για το ασύλληπτο, το σπάνιο γκολ του Ελ Αραμπί, το οποίο μου θύμισε – εκεί που στέλνει την μπάλα για το 2-0 – την πανομοιότυπη εκτέλεση του Ζόελ Κάμπελ στο Ντε Χέα, επί Μίτσελ το 2014, σε μία από τις ιστορικότερες νίκες των ερυθρόλευκων στα ευρωπαϊκά πεπραγμένα τους. Πώς άλλαξε έτσι πόδια ο μπαγάσας την μπάλα και εκτέλεσε ιδανικά τον ήρωα πορτιέρε της Ομόνοιας, Φαμπιάνο… μόνο τα σπουδαία σέντερ φορ μπορούν να μας εξηγήσουν. Οι άφθαστοι στράικερ των ευρωπαϊκών γηπέδων. Τέτοιος είναι ο Μαροκινός.

– Κι άλλος ένας ύμνος όμως για τον Λάζαρ Ραντζέλοβιτς: Το θαυματουργό παιδί του περσινού καλοκαιριού, του ερυθρόλευκου Σεπτέμβρη (έβαλε και το γκολ του τελικού στην ΑΕΚ, 30 Αυγούστου, πήρε και το πέναλτι για να ξετρυπώσει το φίδι από τη γραμμή μαζινό της Ομόνοιας), των προκριματικών του Ολυμπιακού επί δύο συναπτά έτη.