Ώστε πέρασαν 28 χρόνια από τον χαμό του Άιρτον Σένα λοιπόν. Τόσο μακριά, αλλά και τόσο κοντά. Μια απόσταση που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Διότι πάντα ο χρόνος εκεί παγώνει. Σε εκείνη την μαύρη όπως αποδείχθηκε Πρωτομαγιά. Ο θάνατος του Ρόναλντ Ρατζενμπέργκερ μια μέρα νωρίτερα στην στροφή «Gilles Villeneuve» στην πίστα Ίμολα του Σαν Μαρίνο μια μέρα νωρίτερα ίσως να έκρουσε το καμπανάκι του κινδύνου. Το ίδιο προαίσθημα είχε και ο Σένα. Ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.
Η διορατικότητα του μυαλού του τον έκανε θεόρατο στους αντιπάλους του
Η διορατικότητα του νου του πάντα δίεπε τον Σένα. Όταν πείσμωνε μπορούσε να κάνει χρόνους που κανενός το μυαλό δεν μπορούσε να φανταστεί. Αυτή άλλωστε του έδωσε τρεις παγκόσμιους τίτλους. Το 1988, το 1990 και το 1991. Λες και κάποια αόρατη δύναμη τον ώθησε να τους κατακτήσει λίγο πριν κοπεί απότομα και άδικα το νήμα της ζωής του. Οι μάχες με τον επονομαζόμενο και καθηγητή Άλεν Πρόστ και τον «έτερο» μουστάκια Νάιτζελ Μάνσελ ήταν πράγματι ομηρικές.
Το μεγάλο «Αν»…
Αν ο θάνατος δεν του έστηνε καρτέρι στην στροφή «Tamburello» κατά την διάρκεια του Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο, ίσως να αποτελούσε ένας πρώτης τάξεως μέντορας για έναν άλλον πολυπρωταθλητή. Τον Μίκαελ Σουμάχερ. Τον πρόλαβε αρκετά λίγο. Και αν ο θεός δεν έπαιρνε τον Σένα στην αγκαλιά του θα βλέπαμε μεγάλες μάχες ανάμεσα τους.
Το τέλος
Το ρολόι έδειχνε 14:17 ώρα Ελλάδας. Ο Άιρτον Σένα έμπαινε πρωτοπόρος στην ευθεία εκκίνησης τερματισμού στον 7ο γύρο. Αλλά η Williams FW16 δεν έστριψε ποτέ στην στροφή «Τamburello». Το κοντέρ έγραφε πάνω από 300 χιλιόμετρα την ώρα. Ακόμα και ένα ρομπότ να οδηγούσε αυτό το μονοθέσιο δεν θα μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έγινε παλιοσίδερα.
Ο Σένα έχασε ακαριαία τις αισθήσεις του. Ήταν ήδη κλινικά νεκρός. Μεταφέρθηκε στο νοσκομείο στην Μπολόνια. Λίγο μετά τις επτά παρά είκοσι το απόγευμα έπαψε και η καρδιά του να χτυπά. Η είδηση του χαμού του Άιρτον Σένα μεταφέρθηκε αστραπιαία στην πατρίδα του την Βραζιλία. Ο τότε πρόεδρος της Βραζιλίας Ιταμάρ Φράνκο κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε 28,38,48, κι ούτω καθεξής, εκείνη η Πρωτομαγιά θα συγκλονίζει πάντα τον κόσμο της Φόρμουλα 1. Σήμερα θα ήταν 62 ετών. Ενδεχομένως να είχε κατακτήσει ακόμα έναν τίτλο και να σταματούσε στους τέσσερις. Σίγουρα όμως είχε πολλά να δώσει παρά την προχωρημένη για το σπορ ηλικία του.
Το συγκεκριμένο άρθρο μου θα ήθελα να το αφιερώσω σε έναν άνθρωπο που θα ήθελα πολύ να είναι δίπλα μου σε αυτά τα πρώτα βήματα στον χώρο της δημοσιογραφίας, και δη στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Είναι όμως εκεί κι ας είναι μακριά μας. Στην σκέψη μας και στην καρδιά μας. Από εκεί δεν θα φύγει ποτέ…