Η απουσία του Αγγελόπουλου, η «τιμωρία» του Μωραΐτη και τα τρομερά λάθη του Παπαθεοδώρου. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Αφήνω κατά μέρους ότι το Λαύριο των 300.000 ευρώ, των ξένων που αξίζουν όλοι μαζί όσο ο Λάνγκφορντ, έχει αποκτήσει πελατειακή σχέση με την ομάδα του Παπαθεοδώρου. Αν έγραφα «με την ΑΕΚ» θα είχατε κάθε λόγο να με ψέξετε, γιατί αυτό το πράγμα, που βλέπουμε φέτος, ΔΕΝ είναι ΑΕΚ. Κι εντάξει, πήγε στραβά μια χρονιά, δεν έγινε κάτι. Δυστυχώς (για την ΑΕΚ), ο προπονητής της υποθήκευσε -όσο κανείς ποτέ- το μέλλον της.

Ας ξεκινήσουμε από αυτά που είδαμε στο «Νίκος Γκάλης». Ο Δημήτρης Μωραΐτης έχει παίξει 1.49’’ στο παιχνίδι με το Λαύριο, όταν σε μια αμυντική προσπάθεια γλιστράει και πέφτει στο παρκέ (δείτε στο βίντεο στο 5.35” του δευτέρου δεκαλέπτου). Το ιατρικό τιμ ετοιμάστηκε να μπει στο γήπεδο, οι λίγοι άνθρωποι που ήταν στα επίσημα «πάγωσαν», για δευτερόλεπτα καρφίτσα να έπεφτε θα την άκουγες.

Ευτυχώς ο μικρός σηκώθηκε, δίχως να αντιμετωπίζει το παραμικρό πρόβλημα, αλλά εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η φωνή του κόουτς. «Σήκω πάνω» τον πρόσταξε αγριεμένος κι επειδή έπεσε… τιμωρήθηκε. Τον πέταξε έξω και δεν τον έβαλε ξανά στα υπόλοιπα λεπτά του κανονικού αγώνα και της παράτασης.

Μιλάμε για τον Μωραΐτη, ένα παιδί που ό,τι κι αν του ζήτησε η ΑΕΚ δεν είπε όχι. «Δανεικό» τον έστειλε, πήγε αγόγγυστα. Του είπε «θα γίνει μείωση αποδοχών» το δέχθηκε. Έπαιζε (για να είμαστε σωστοί… δεν έπαιζε) το τρίλεπτο του αγρότη, λες και μάζευε μόρια για να μπει στα ΤΕΦΑΑ. Έπαιζε 30 λεπτά, γιατί δεν υπήρχε άλλος. Ποτέ δεν δυστρόπησε, πάντα προσπαθούσε και προσπαθεί να ανταπεξέλθει, να τιμήσει τον χρόνο συμμετοχής του και κυρίως τη φανέλα που φορά.

Μιλάμε για ένα από τα δύο μεγάλα project της ΑΕΚ. Το άλλο είναι ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, ο οποίος τιμωρήθηκε, επειδή ζήτησε τα δεδουλευμένα. Του ξήλωσαν το όνομα από τα αποδυτήρια, του απαγόρευσαν να πάει στο γήπεδο, να μιλήσει με τους συμπαίκτες του. Λες κι εκδικούνται τα νέα παιδιά, που θα αποτελούσαν -υπό διαφορετικές συνθήκες- το «αύριο» της ομάδας.

Δεν φτάνει που χάνει έξι στόχους (κατά πώς φαίνεται), χάνει και τους παίκτες του. Βλέπετε, τώρα επέστρεψαν ο Κατσίβελης κι ο Ζήσης, οπότε θεωρεί ότι δεν έχει ανάγκη τον Μωραΐτη. Ταυτόχρονα δικαιώνει όλους εμάς, που λέγαμε ότι εξ ανάγκης τον χρησιμοποίησε, όχι γιατί τον πίστευε.

Ακόμα κι αυτό, όμως, είναι… μικρό κακό, μπροστά στην απουσία του Μάκη Αγγελόπουλου από τον αγώνα με το Λαύριο. Δεν θυμάμαι να είναι πολλές οι φορές, που ο «ισχυρός άνδρας» της ΚΑΕ δεν ήταν στο γήπεδο. Αλλά και τις φορές που δεν ήταν, κάποιος εκ των στενών του συνεργατών βρίσκονταν στην εξέδρα, ο δε κ. Αγγελόπουλος είχε ανειλημμένη επαγγελματική υποχρέωση.

Μακάρι να συνέβη και χθες το ίδιο, αν και δεν είδαμε κάποιον από τους συνεργάτες του στο γήπεδο. Μακάρι να έλειπε για επαγγελματικούς λόγους (συγνώμη, δεν γνωρίζουμε το πρόγραμμά του) και να μην είναι μια έκφραση δυσαρέσκειας γι’ αυτό που βλέπει κι αυτός, κι ο κόσμος της ΑΕΚ. Αυτό που ΔΕΝ είναι ΑΕΚ.

Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου είναι ο… προπονητής της χρονιάς. Ο άνθρωπος, ο οποίος κλήθηκε να διαχειριστεί ένα τεράστιο (για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος, της χώρας -αν αναλογιστεί κανείς τις ιδιαίτερες συνθήκες, λόγω πανδημίας- και της δυνατότητας που έχει η «Ένωση») μπάτζετ κι απέτυχε παταγωδώς. Όχι μόνο να φέρει τίτλο, αλλά να αφήσει μια κάποια… προίκα για τον επόμενο, ο οποίος θα παραλάβει καμένη γη.

Δεν έχω πρόχειρα τα οικονομικά στοιχεία, αλλά θα είχε ενδιαφέρον αν η ΚΑΕ τα δημοσιοποιούσε. Βάζω στοίχημα ότι όση… ζημιά έγινε φέτος, δεν έγινε με τους προπονητές που είχε πριν η ΑΕΚ, προπονητές που και παίκτες ανέδειξαν, και τίτλους έφεραν. Προπονητές που τίμησαν με την παρουσία τους την ιστορία του συλλόγου και που είχαν το σθένος να παραιτηθούν, όταν έβλεπαν ότι το κλίμα βάραινε.