Ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος γράφει για την εικόνα της Ένωσης και τα πολλά αγωνιστικά θέματα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καρέρα.

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω από που να αρχίσω, τι να σχολιάσω και κυρίως πως να τις ολοκληρώσω. Φοβάμαι ότι ο εγκέφαλος μου, υποθέτω ότι και ο εγκέφαλος του μέσου οπαδού της Ένωσης, έχει κατακλυστεί από απογοήτευση και οργή κι ότι κινδυνεύω να κινηθώ σε δρόμους δαιδαλώδεις όπου η παρόρμηση και το πάθος οδηγούν σε λανθασμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα που πολύ απέχουν από την πραγματικότητα. Πριν, λοιπόν, η οργή κατακλύσει και τις τελευταίες κυψέλες του μυαλού μου και με καταστήσει «άλογο» ον θα επιχειρήσω να σχολιάσω τα διαδραματιζόμενα τον τελευταίο καιρό στην ΑΕΚ.

Ξεκινάω μες την παραδοχή ότι η κάθε ομάδα είναι ενιαία και αδιαίρετη οπότε θα διαφωνήσω, οριζοντίως και καθέτως, με την άποψη συναδέλφων ότι μια ομάδα μπορεί να είναι μεν ανύπαρκτη αμυντικά αλλά αν επιθετικά διαθέτει ποδοσφαιριστές που μπορούν να δημιουργήσουν, να πετύχουν γκολ, να διαλύσουν οποιαδήποτε άμυνα μπορεί να χαρακτηρίζεται ομάδα… Αν ενστερνιζόμουν αυτή την άποψη θα ήμουν στα όρια της παράκρουσης.

Από συστάσεως του ποδοσφαίρου και εξ ορισμού η κάθε ομάδα αποτελεί ενιαίο κι αδιαίρετο σύνολο. Το «ναι μεν αλλά» δεν έχει θέση στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μόνο αφελείς μπορούν να το επικαλούνται. «Ναι μεν έχουμε τρομερή επίθεση αλλά η άμυνα μας μπάζει». Απαράδεκτο όχι μόνο ως επιχείρημα αλλά και ως απλή σκέψη. Και μπορεί να χρυσώνει το χάπι, να χαϊδεύει τα αυτιά φανατικών, ωστόσο αποτελεί λανθασμένη προσέγγιση και αποπροσανατολίζει διατηρώντας την «ερμαφρόδιτη» κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ποδοσφαιρικός οργανισμός.

Οι ομάδες θα πρέπει να εμφανίζουν, και μάλιστα στον απόλυτο βαθμό, όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια ομάδα. Διαφορετικά αν το ποδοσφαιρικό σύνολο δεν εμφανίζει έστω κι ένα από τα στοιχεία μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί «συνονθύλευμα» ή επί το λαϊκότερον «σκορποχώρι».

Η ΑΕΚ παραπαίει. Όποιος δεν το βλέπει , εθελοτυφλεί. Οι πρόσκαιρες εκλάμψεις, όπως τα 2 στα Γιάννινα ή στη Τρίπολη επιβεβαιώνουν τον κανόνα και δεν μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για την έξοδο από το τούνελ της αγωνιστικής ανυπαρξίας στην οποία έχει εισέλθει από καιρό η κιτρινόμαυρη στρατιά.

Με ευθύνη του προπονητή των παιχτών, της διοίκησης; Δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα. Τουλάχιστον τούτες τις ώρες που η οργή και η απογοήτευση κάνουν πάρτι στη γειτονιά μας. Ωστόσο θα επιχειρήσω μια πρώτη αποτίμηση της κατάστασης που βιώνουμε,

Διαπίστωση πρώτη. Ο Μάσιμο Καρέρα, έχω την αίσθηση ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα κρίσης πανικού . Και δεν είναι οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του στη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού της ομάδας ή η εμμονή του σ’ ένα αναποτελεσματικό – καταστροφικό «ροτέισον». Είναι η γλώσσα τους σώματος που αποκαλύπτει τη κατάσταση του Ιταλού προπονητή. Παρακολουθούσα τον Καριέρα στον τελευταίο αγώνα με τον Απόλλωνα. Ήταν όρθιος, μπροστά στον πάγκο, σε διαρκή κίνηση και σε κατάσταση πανικού αναζητώντας λύσεις, που προφανώς στο θολωμένο του μυαλό δεν υπήρχαν. Για αυτό κι προχώρησε σε αλλαγές «ατάκτως ερριμμένες» στον αγωνιστικό χώρο. Η γλώσσα του σώματος αποκαλυπτική. Στις εκτελέσεις των πλαγίων άουτ συμπεριφερόταν ως προπονητής μπάσκετ που φοβάται μήπως μετά την εκτέλεση από πλάγια δεχτεί τρίποντο.

Ο Καρέρα, λοιπόν, σε κατάσταση πανικού καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση που έχει ξεφύγει. Με ευθύνη δική του; Δεν είμαι σίγουρος. Όμως, όπως κι αν προσεγγίσεις το θέμα, όσο καλόπιστος και γενναιόδωρος κι αν είσαι καταλήγεις πάντα στο ίδιο συμπέρασμα Ο προπονητής είναι το α και το ω σε κάθε ομάδα. Βασιλιάς, δικτάτορας, Θεός και κοσμοκράτορας που λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα.

Σίγουρα θα μπορούσαν κάποιοι από τους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που διαθέτει η ομάδα, και , που πιστέψτε με, δεν είναι λίγοι, να ακολουθήσουν τη γραμμή του Ιταλού νομπελίστα δραματουργού και μυθιστοριογράφου Λουίτζι Πιραντέλο βροντοφωνάζοντας «απόψε αυτοσχεδιάζουμε».

Πώς όμως να αυτοσχεδιάσουν, όταν η ψυχολογία των περισσότερων είναι στα…τάρταρα και ο σκηνοθέτης σε κατάσταση πανικού;

Είναι στιγμές που ο Λιβάγια δεν μπορεί να ντριμπλάρει τη σκιά του, ο Ινσούα καταδιώκει αντιπάλους με τη βουλιμική διάθεση «ζόμπι» κι εκεί που καταθέτει τους τίτλους του ο σκηνοθέτης της ταινιών «ζόμπι» George Romero είναι η άμυνα της ΑΕΚ. Οι κεντρικοί αμυντικοί προσομοιάζουν σε «ζόμπι». Αυθεντικές ερμηνείες στον απόλυτο βαθμό. Αν βίντεο με φάσεις από τους αγώνες με Ζόρια, Μπράγκα, Λέστερ και Απόλλωνα υποβληθούν στην αρμόδια επιτροπή των Όσκαρ είναι σίγουρο ότι οι κεντρικοί αμυντικοί της ομάδας θα αποτελέσουν σοβαρή υποψηφιότητα για τα βραβεία Α’ και Β’ ανδρικού ρόλου.

Υπάρχει φως στη άκρη του τούνελ και κυρίως ελπίδα; Δύσκολο να απαντηθεί και αυτό το ερώτημα αν παραμείνουν στη σκηνή οι ίδιοι πρωταγωνιστές. Αν συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν με φόβο και μεμψιμοιρία και κυρίως χωρίς αυτοπεποίθηση τους αγώνες. Ενδεχομένως μια θεραπεία με ηλεκτροσόκ να ήταν μια κάποια, έστω και ακραία, λύση. Η στην καλύτερη των περιπτώσεων μια άνωθεν παρέμβαση για να επέλθει η «κάθαρση» που θα ρίξει τους τίτλους τέλους της τραγωδίας που βιώνει η ΑΕΚ. Από τη βούληση του «ηγέτη» εξαρτάται το πότε θα κάνει την τελευταία κίνηση για την έξοδο από τα τραγικά αδιέξοδα. Κι ας μη ξεχνάμε. Ένας είναι βασιλιάς, δικτάτορας θεός και κοσμοκράτορας στην ΠΑΕ ΑΕΚ. Και σίγουρα δεν τον λένε Μάσιμο.