Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δεν είχε και ποτέ της αυτό που λέμε φανατικό κοινό. Ακόμα και στην χρυσή της περίοδο, επί εποχής των Ρεχάγκελ και Σάντος, που έδινε σχεδόν πάντα το παρόν στα μεγάλα ραντεβού σε Ευρώπη και κόσμο, δεν κατάφερε να φτιάξει τους δικούς της οπαδούς.
Πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια που ουσιαστικά φυτοζωεί γράφοντας αποτελέσματα το λιγότερο ντροπιαστικά. Ήττες και ισοπαλίες από χώρες που ουσιαστικά δεν υπάρχουν στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, ποιος μπορεί να ξεχάσει τα Ν. Φερόε και το Λιχτενστάιν, έχουν φέρει ξανά στο προσκήνιο το νοσηρό κλίμα προηγούμενων δεκαετιών.
Έχοντας γράψει πάνω από δέκα χρόνια σε εκπομπές επικοινωνίας παρατηρώ το χρονικό διάστημα που διανύουμε μια προσπάθεια μηδενισμού των πάντων, όχι μόνο από ακροατές αλλά και από αρκετούς δημοσιογράφους, μια προσπάθεια να ερμηνευτούν οι όποιες επιλογές του ομοσπονδιακού τεχνικού με αυστηρά οπαδικά κριτήρια.
Είναι δηλαδή όλα καλά και τέλεια στην Εθνική ομάδα τώρα; Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Πρώτα απ’ όλα είναι ανεπίτρεπτο να “κόβεται” ποδοσφαιριστής από τις κλήσεις του ομοσπονδιακού επειδή έκανε μια δήλωση “συμπαράστασης” για συμπαίκτες του. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να υποπέσει κάποιος σε πειθαρχικό παράπτωμα και να τιμωρείται και άλλο να δηλώνει κάτι λογικό και ποδοσφαιρικά σωστό και επειδή δεν είναι αρεστά τα λεγόμενα σε συγκεκριμένα αυτιά να οδηγείται σε αγωνιστικό αποκλεισμό.
Ο Φαν Σιπ ήρθε σε μια περίοδο που όλα πήγαιναν στραβά. Το κλίμα μεταξύ των διεθνών ήταν το λιγότερο παγωμένο, τα αποτελέσματα επιεικώς κακά, οι παίκτες απλά δεν γούσταραν να παίζουν και το μέλλον ζοφερό. Τι πέτυχε ο Ολλανδός; Μάζεψε αρκετά τα πράγματα, επανέφερε το καλό κλίμα, η Ελλάδα έστω και κόντρα σε κατώτερους αντιπάλους γράφει πρόοδο και το μεγάλο στοίχημα για αυτόν είναι ακόμα μπροστά και αφορά τα προκριματικά για το επερχόμενο Μουντιάλ. Ανακάλυψε παίκτες που οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε, αλλά από την άλλη, τουλάχιστον έως την ώρα που μιλάμε, δεν μπόρεσε να φτιάξει έναν κορμό για την ομάδα. Προσωπικά του δίνω το ελαφρυντικό ότι τα ματς του Nations League είναι απλά “επίσημα” φιλικά, οπότε περιμένω να δω και την συνέχεια.
Πάμε τώρα και στο κομμάτι της άρρωστης νοοτροπίας που λέγαμε. Η Ε.Π.Ο ανέκαθεν αποτελούσε το λάφυρο για τους ισχυρούς του αθλήματος στην χώρα μας. Η αλήθεια είναι πως και έξω κάπως έτσι είναι τα πράγματα, απλά εκεί αγαπούν λίγο περισσότερο την φανέλα με το εθνόσημο. Η διοίκηση της ομοσπονδίας δεν πρέπει να έχει καμία ανάμειξη, ούτε άμεση, ούτε έμμεση στις κλήσεις και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπαγορεύει στον προπονητή ποιος κάνει και ποιος όχι για να παίζει.
Όταν η απόφαση για την στελέχωση του ρόστερ δεν γίνεται με αγωνιστικά, αλλά πραγματοποιείται με μικροπολιτικά κριτήρια, τότε η αποτυχία είναι προ των πυλών. Μην λησμονούμε ότι οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν όταν ο Ρεχάγκελ έκοψε τις επαφές της διοίκησης της Ε.Π.Ο με την ίδια την ομάδα. Οι Σύλλογοι τόσα χρόνια έμαθαν τους φιλάθλους τους ότι αν κάτι δεν πάει καλά, από ένα αποτέλεσμα σε ένα παιχνίδι μέχρι μια κακή σεζόν, φταίνε όλοι οι άλλοι πλην των ίδιων.
Φταίει η διαιτησία, φταίει η Ε.Π.Ο, φταίει ο ανάδρομος Ερμής, φταίει ο……Χατζηπετρής. Με άξονα λοιπόν όλα τα παραπάνω έχουμε και μια επίθεση στον νυν ομοσπονδιακό τεχνικό γιατί επιλέγει να μην βάζει παίκτες συγκεκριμένης απόχρωσης, γιατί τους δίνει λίγο χρόνο, γιατί τους βάζει βασικούς πριν από σημαντικά παιχνίδια του Συλλόγου για να τους κουράσει. Μέχρι που ακούσαμε ότι δεν βάζει παίκτες για να δυσκολευτεί η ομάδα να τους πουλήσει. Απίστευτα πράγματα. Τα επιχειρήματα του στυλ ότι η Ελλάδα δεν παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο είναι το λιγότερο αστεία. Δεν νομίζω ότι η χώρα μας είχε ποτέ δική της σχολή ποδοσφαίρου και στυλ που στηριζόταν στην κατοχή της μπάλας και το επιθετικό πνεύμα. Έλεος.
Ας αφήσουμε την Εθνική μακριά από τα οπαδικά και χρωματιστά μας γυαλιά, ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα που λέει ότι οι μεγάλες ομάδες της χώρας έχουν πάνω από τα 2/3 του ρόστερ τους γεμάτα με ξένους ποδοσφαιριστές και ας δεχτούμε ότι ένας παίκτης σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ακόμα και αν είναι σε μικρομεσαία ομάδα, έχει καλύτερες παραστάσεις από έναν παίκτη αντίστοιχης ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Υπομονή και στήριξη μήπως και επιστρέψουμε κάποια στιγμή ξανά στα μεγάλα ραντεβού.
Χωρίς να γίνονται συγκρίσεις σε καμία περίπτωση, θυμηθείτε τι ακούγε ο Ρεχάγκελ ακόμα και μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, για τις επιλογές του και αποκλεισμούς συγκεκριμένων παικτών, οι οποιοί στο φινάλε είχαν πέρα από πάση αμφιβολία και τεράστια αξία. Νίκη την Τετάρτη με το Κόσοβο και μετά βλέπουμε.