Μία χώρα που έμαθε να ζει με «μπραβιλίκια», προσπαθεί, δήθεν, να εξιχνιάσει την υπόθεση του Άλκη. Εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινάει η προεκλογική περίοδος. Γράφει ο Σταύρος Ιωακείμ

Έχουμε φτάσει αισίως στη δεύτερη εβδομάδα εξελίξεων στην υπόθεση του Άλκη Καμπανού. Η ΕΛ.ΑΣ σε συνεργασία με την ελληνική δικαιοσύνη προσπαθούν να μας δείξουν τα αντανακλαστικά τους και πως αν θέλουν μπορούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Όμως, ο στόχος του είναι πραγματικά αυτός;

Σε μία χώρα που έμαθε να ζει με τα «μπραβιλίκια» τα ανώτατα κρατικά όργανα προσπαθούν να μας πείσουν για την δημόσια δράση τους προκειμένου να πατάξουν την οπαδική βία και την εγκληματικότητα στα γήπεδα.

Δεν έχουν περάσει, μα μόνο λίγα 24ώρα που ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, έδωσε εντολή στον Τάκη Θεοδωρικάκο να εξιχνιάσει άμεσα την υπόθεση της δολοφονίας του 19χρονου.

Η «άμεση» κινητοποίηση του όμως, δεν είχε να κάνει μόνο με την ευαισθητοποίηση του πάνω στο θέμα. Βλέπετε, έχουμε ήδη μπει στον τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησης του και η προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει.

Οι επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού, που έγιναν δύο μέρες μετά το συμβάν με τον 19χρονο, την «εισβολή» δηλαδή στους συνδέσμους των οπαδών, αφού τους άφησαν πρώτα να εξαφανίσουν αρκετά από τα πολεμοφόδια που έκρυβαν εκεί μέσα, μας δείχνει τους φόβους του.

Αφενός την απώλεια των εκλογών, όσες δημοσκοπήσεις κι αν βγουν υπέρ του και αφετέρου την κοινωνική κατακραυγή.

Για να φτάσουμε ωστόσο να θρηνήσουμε ακόμα μία απώλεια από την οπαδική βία, θα πρέπει να βρούμε από που τρέφεται. Μία βία που και η ίδια η κυβέρνηση έχει βάλει το χέρι της να μην σταματήσει. Μην ξεχνάμε το τι έγινε όταν βγήκε η απόφαση για την Χρυσή Αυγή. Πως η πορεία σπάστηκε με τον πιο βίαιο τρόπο.

Οι «μπράβοι» που αλωνίζουν

Όταν ξεκίνησε το θέμα της πανδημίας στη χώρα μας και κατ’ επέκταση και η τηλεργασία, έλεγα πάντα πως η Δημοσιογραφία ήταν το πρώτο επάγγελμα που λάνσαρε την εργασία από το σπίτι πολύ πριν έρθει ο κορονοϊός.

Και φυσικά δεν ήταν μόνο γιατί οι διάφοροι διευθυντές ΜΜΕ δεν είχαν χρήματα προκειμένου καλύψουν τα έξοδα μιας εργασίας από το γραφείο, αλλά γιατί κάπως θα έπρεπε να διαφυλαχτεί και η σωματική μας ακεραιότητα.

Η δουλειά ενός Δημοσιογράφου είναι να βρίσκεται πάντα στην καρδιά των γεγονότων και να μεταφέρει την είδηση από εκεί. Εν προκειμένω στον δικό μας τομέα, όπου είναι η κάλυψη των αθλητικών γεγονότων, η δουλειά μας είναι βρισκόμαστε στα γήπεδα.

Πράγμα που αυτό δεν μπορεί να γίνει και δη τα τελευταία χρόνια, διότι αντί να πηγαίνουμε να κάνουμε τη δουλειά μας, στο τέλος φτάνουμε να μην γνωρίζουμε αν θα γυρίσουμε πίσω στην οικογένεια μας αρτιμελείς.

«Μπράβοι» και λοιποί άσβερκοι που σου κάνουν κουμάντο πως θα κάνεις τη δουλειά σου, οι οποίοι είναι έτοιμοι να μπλέξουν σε τυχόν τσαμπουκάδες προκειμένου να τους κάνεις το χατίρι.

Και δεν είναι μόνο στα γήπεδα. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαβάσει το τι γίνεται σε συνεδριάσεις του ΔΣ της ΕΠΟ ή στις εκλογές των τοπικών ενώσεων.

Γι’ αυτά η Κυβέρνηση τι έχει να πει; Μάλλον τίποτα γιατί όλα γίνονται με την συγκατάθεσή της. Το θέμα δεν είναι μόνο να βρεις τους δολοφόνους του Άλκη και εντάξει μετά τελειώσαμε. Το θέμα είναι πατάξεις την βία μια και καλή.

Η Αστυνομία που (δεν) κάνει σωστά τη δουλειά της

Έχω τύχει μπροστά σε πάρα πολλά περιστατικά, όπου η Αστυνομία στην προσπάθεια της  να κάνει σωστά τη δουλειά της (not) να μην προβαίνει σε κανέναν έλεγχο για τυχόν πολεμοφόδια που μπορεί να κουβαλάει ο καθένας πάνω του.

Ποιός; Η Αστυνομία. Το όργανο που σε τραμπούκιζε όταν επί lockdown έβγαινες έξω μετά τις 21:00 ή μετά τις 00:00 αν δεν είχες στείλει μήνυμα.

Αλλά για να πιάσει τους επαγγελματίες μπράβους που μολύνουν τον αθλητισμό, ούτε λόγος.