Το τελικό 77-89 κόντρα στη Ζενίτ του πρώην προπονητή του Παναθηναϊκού Τσάβι Πασκουάλ μάλλον είναι κολακευτικό για την ελληνική ομάδα, αφού μέχρι την τελευταία περίοδο, που όπως ήταν φυσικό οι φιλοξενούμενοι χαλάρωσαν, η διαφορά άγγιζε τους τριάντα πόντους. Ένα ακόμα παιχνίδι στο οποίο αποδείχτηκε ότι ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα ικανή να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο και μοιραία υποχωρεί κάθε αγωνιστική όλο και περισσότερο, βαθμολογικά. Μετά την πέμπτη του ήττα σε έξι ματς το τριφύλλι βρίσκεται στον πυθμένα της βαθμολογίας και πλέον φλερτάρει ανοιχτά με τη χειρότερη συγκομιδή στην ιστορία του. Άραγε το πρόβλημα ήταν ο Βόβορας;
Ήταν και ο Βόβορας. Ο Έλληνας τεχνικός δεν μπορούσε να κουμαντάρει ως πρώτος προπονητής ένα τόσο μεγάλο καράβι και μοιραία τα αποτελέσματα τον οδήγησαν στην έξοδο. Είναι όμως το λιγότερο κωμικό να πιστεύει κανείς, ότι για το φετινό κατάντημα την αποκλειστική ευθύνη την έχει ένας μόνο άνθρωπος και πολύ δε περισσότερο ότι αυτός είναι ο απερχόμενος τεχνικός του Παναθηναϊκού. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι το σύνολο των επιλογών για το ρόστερ της ομάδας τον βαραίνει, αυτό δεν αφαιρεί μέρος των ευθυνών από εκείνους που έχουν αναλάβει τις τύχες της ομάδας από το προηγούμενο καλοκαίρι. Υπάρχουν επιλογές παικτών αστείες με βάση το ποιοι τρέχουν την ομάδα και είναι ανεδαφικό να θεωρεί κανείς ότι οι Διαμαντίδης και Αλβέρτης δεν είχαν λόγο στις τελικές επιλογές.
Σαφέστατα και το οικονομικό είναι μία πολύ σημαντική παράμετρος, ικανή να δυσκολέψει το έργο και να περιορίσει τις επιλογές τους, όμως αν κοιτάξει κανείς τις άλλες ομάδες της διοργάνωσης με παρόμοιο ή λίγο υψηλότερο budget με τους πράσινους, θα δει παίκτες καλύτερους ή περισσότερο φιλόδοξους και ζωντανούς από αυτούς του Παναθηναϊκού. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε ομάδες όπως η Άλμπα, η Ζάλγκιρις ή ο Ερυθρός Αστέρας που διαθέτουν ξένους πολύ πιο χρήσιμους από αυτούς της ελληνικής ομάδας. Δεν νομίζω να έχουν οι ανωτέρω ομάδες πολύ υψηλότερο προϋπολογισμό από το τριφύλλι ή τα συμβόλαια αυτών των παικτών να απέχουν πολύ από συγκεκριμένα συμβόλαια του πράσινου ρόστερ.
Αφήνω για το τέλος τον βασικότερο υπεύθυνο για τη φετινή εικόνα, που δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Το να θέλει να αποχωρήσει από τον Σύλλογο, το να θέλει να μην ξαναβάλει ευρώ για την ενίσχυση της ομάδας είναι θεμιτό και καθαρά δική του απόφαση. Δεν είναι όμως θεμιτό, δεν είναι όμως επιλογή του να μην εξασφαλίζει μία σχετικά ομαλή μετάβαση για την ομάδα στην επόμενη μέρα και να βάζει αντίτιμο για την πώληση ένα ποσό που ουσιαστικά λέει “ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΩ”. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου, η μοναδική οικογένεια Παναθηναϊκών παραγόντων, έχει χάρη στον πατέρα του και στον θείο του φτιάξει έναν μύθο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ανέλαβε την ομάδα σε μία εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά περίοδο για την Ελλάδα και τον Κόσμο, την διατήρησε σε υψηλό επίπεδο, προσπάθησε ανεπιτυχώς να την οδηγήσει σε ένα Final Four, αλλά αυτό που μένει τελικά είναι ότι την παράτησε σαν σχεδία σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να ψάξει να βρει εκείνον τον άνθρωπο που μπορεί να αναλάβει το δύσκολο φορτίο, εξασφαλίζοντας στον ευρωπαϊκό μπασκετικό κολοσσό Παναθηναϊκό μία αντάξια της ιστορίας του επόμενη μέρα. Τότε και μόνο τότε μπορεί να αποχωρήσει.