Πριν μπούμε στα του Παναθηναϊκού καλό θα ήταν να σταθούμε λίγο στους νικητές. Το Περιστέρι κέρδισε όχι γιατί ήταν τυχερό ή γιατί απλά βρέθηκε σε εξαιρετικό βράδυ. Οι γηπεδούχοι νίκησαν γιατί ήταν καλύτεροι. Νίκησαν γιατί απέναντι τους είχαν μια ομάδα φάντασμα. Νίκησαν γιατί απέναντι τους είχαν μια κακή ομάδα, μια μπερδεμένη ομάδα, ένα σύνολο χωρίς ξεκάθαρους ρόλους και με σημαντικές ανορθογραφίες στον σχεδιασμό του. Πάμε να δούμε τώρα αναλυτικά ορισμένα πράγματα.

Τι είδαμε στο κλειστό Ανδρέας Παπανδρέου του Περιστερίου; Είδαμε μια συνέχεια των όσων παρακολουθήσαμε στα φιλικά προετοιμασίας. Η εικόνα μοιάζει να μην αλλάζει. Είτε απέναντι υπάρχει η Ζάλγκιρις και η Άλμπα, ομάδες επιπέδου Euroleague δηλαδή, είτε απέναντι υπάρχουν οι δυνατές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, η Α.Ε.Κ και το Περιστέρι δηλαδή, η ομάδα που φτιάχνει ο Γιώργος Βόβορας εμφανίζει να έχει τα ίδια προβλήματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πως θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά τα δεδομένα; Στην επίθεση επί της ουσίας δεν υπάρχει ο παίκτης να πάρει την μπαγκέτα και να οργανώσει το παιχνίδι. Εδώ δεν μιλάμε για το πρόβλημα που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια στον άσο πίσω από τον βασικό Καλάθη, αλλά στην έλλειψη του πρώτου οργανωτή, του ηγέτη με λίγα λόγια. Πρόβλημα υπάρχει και στην ρακέτα. Το project Παπαγιάννης δεν βγαίνει, ο Όγκαστ είναι καλός για συμπληρωματικός, αλλά μέχρι εκεί. Η προσθήκη του Ιαν Βουγιούκα δείχνει, σε μένα τουλάχιστον, το μέγεθος της απόγνωσης του Έλληνα κόουτς.

Πάμε και στο αμυντικό κομμάτι τώρα. Πολλοί πόντοι παθητικό σε κάθε ματς. Η άμυνα των πρασίνων τρυπιέται με όποιο τρόπο θέλει και γουστάρει ο αντίπαλος. Με μακρινά σουτ, με παιχνίδι κοντά στο καλάθι, με διείσδυση και αξιοποίηση των παικτών στα φτερά, με αιφνιδιασμό, με σετ παιχνίδι, με απώλεια αμυντικών ριμπάουντ. Λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Η βελτίωση μέσα από την προπόνηση είναι ένα ζητούμενο, όμως δεν είναι ικανή να μετατρέψει μέτριους παίκτες, ρολίστες παίκτες σε πρωταγωνιστές και ηγέτες. Η ομάδα φέτος έριξε το μπάτζετ. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει και το μετά. Οι επιλογές που έγιναν φαίνεται πως δεν έγιναν με βάση κάποιο πλάνο, κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Η σεζόν θα είναι δεδομένα δύσκολη. Η Euroleague δεν πρόκειται να χαριστεί στο τριφύλλι. Ο άλλοτε δυνάστης της Ευρώπης θα μοιάζει σαν φτωχός συγγενής, σαν κομπάρσος σε μια υπερπαραγωγή. Προσωπικά δεν με πειράζει αυτό. Όλα έχουν ακμή και παρακμή. Με ενοχλεί, κάτι που με ενοχλούσε και επί Δημήτρη Γιαννακόπουλου, να  μην υπάρχει αυτογνωσία για το τι είναι το φετινό project, για το που μπορεί να φτάσει το τριφύλλι. Πείτε την αλήθεια δεν είναι ντροπή. Ο φετινός Παναθηναϊκός θα παλέψει να κρατήσει τα σκήπτρα εντός των τειχών και θα είναι χαρούμενος μόνο με την συμμετοχή του στη γιορτή της κορυφαίας διοργάνωσης των ευρωπαϊκών παρκέ.

Για το τέλος άφησα τους νικητές των ημιτελικών. Μέσα στην γενικότερη μιζέρια του αθλήματος στην χώρα μας τουλάχιστον αύριο θα έχουμε μια ομάδα που θα πανηγυρίζει και θα χαίρεται το μεγαλύτερο τρόπαιο στην ιστορία της. Προμηθέας και Περιστέρι πέρασαν επάξια στον μεγάλο τελικό ενός θεσμού που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη και είναι καλό που ήρθε και στα μέρη μας. Οι Πατρινοί έδειξαν στην Α.Ε.Κ πως δεν αρκεί να γεμίσεις ένα ρόστερ με βετεράνους για να έχεις αποτελέσματα άμεσα και οι παίκτες της ομάδας των δυτικών προαστίων έδειξαν πόσο χαμηλό είναι το ταβάνι του τριφυλλιού για φέτος. Αυτά…..