Ο πλανήτης υποκλίνεται στον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι ο ανόητος στην Ελλάδα υποκρίνεται ότι χάρηκε, ψάχνοντας να βρει κάτι να ψελλίσει για να τον μειώσει. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Να είσαι κρυφορατσιστής (ενίοτε κι όχι… κρυφός), να έχεις μπολιαστεί με ανοησίες περί καθαρότητας φυλής κτλ., να βγάζεις φλύκταινες κάθε φορά που βλέπεις έναν άνθρωπο, ο οποίος απέχει από τα πρότυπά σου να κρατά την ελληνική σημαία και να μιλά ολόκληρος ο πλανήτης για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο… Μην σου τύχει μπατριώτη.

Για τον Γιάννη δεν χρειάζεται να γράψουμε τίποτα, από μόνος του έχει φτάσει στην κορυφή του κόσμου, δεν τον βοηθήσαμε κατ’ ελάχιστο. Οι 2/3 από αυτούς που κάνουν δηλώσεις και κολλάει το στόμα του από τα σιρόπια, αρνούνταν πεισματικά να του βγάλουν τα χαρτιά, κάποιος (όλα καλά Γιώργο Βασιλακόπουλε) τον είχε αποκαλέσει αρκούδα (ναι, τον Γιάννη), που τον σέρνει ο μάνατζέρ του, άλλοι ήταν «ναι μεν, αλλά».

Αλλά, αλήθεια, γιατί «χρωστάμε» στον Γιάννη; Μήπως γιατί όλος ο πλανήτης έμαθε ξαφνικά τα Σεπόλια; Μήπως γιατί παντού ακούγεται το όνομα της Ελλάδας; Μήπως γιατί με τη συνολική του παρουσία, εντός κι εκτός παρκέ, ανεβάζει το επίπεδο του μέσου Έλληνα, λειτουργώντας ως παραμορφωτικός καθρέπτης;

Εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε το παραμικρό στον Αντετοκούνμπο. Μπορούμε, όμως, να αναθεωρήσουμε την αντίληψή μας για τα παιδιά των μεταναστών, να τους δώσουμε χαρτιά, να τα εντάξουμε στην κοινωνία μας, ακόμα κι αν δεν έχουν ταλέντο στο μπάσκετ, ή στα άλλα σπορ. Γιατί αυτό δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη σ’ έναν σύγχρονο κόσμο…

Μπορούμε να γίνουμε πιο ανεκτικοί στη διαφορετικότητα και να ανοίξουμε τις πόρτες των συλλόγων σε παιδιά από άλλες χώρες, ακυρώνοντας τις όποιες περιοριστικές διατάξεις υπάρχουν σε αναχρονιστικούς κανονισμούς της ΕΣΚΑ κι άλλων Ενώσεων.

Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε με αγάπη τα νέα παιδιά, όχι με τον κυνισμό που η Υπουργός Παιδείας απάντησε στον 18χρονο Διονύση για το όνειρο, το οποίο απομακρύνθηκε. Η απάντηση για την προσφορά του Γιάννη στην πατρίδα μας είναι να αφήσουμε τα παιδιά να ονειρεύονται. Αυτό ζήτησε κι εκείνος, υποστηρίζοντας ότι η διαδρομή του κι η επιτυχία του είναι ελπίδα για τα παιδιά από τη Νιγηρία και την Ελλάδα, για τα παιδιά απ’ τα Σεπόλια.

Για κάθε παιδί, που θα μπει αύριο σε ανοιχτό γήπεδο και θα μιμηθεί τον Αντετοκούνμπο, για κάθε παιδί που θα ονειρευτεί να βαδίσει στα βήματα του Γιάννη, για κάθε παιδί που θα παλέψει για το όνειρό του, εμείς οφείλουμε να έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά και πολλές λύσεις. Διαφορετικά να πάμε στον διάολο κι ακόμα παραπέρα.