Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τον θρίαμβο της Ιταλίας κόντρα στην Αγγλία στον τελικό του Euro 2020.

Το “σύστημα” όλο τους ήθελε. Η διοργάνωση γραμμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Έπαιξαν όλα, πλην ενός με την Ουκρανία, τα ματς στην έδρα τους, την ώρα που υπήρχαν ομάδες που ταξίδεψαν χιλιόμετρα για να αγωνιστούν. Το ξεκίνημα για την σκουάντρα ατζούρα εφιαλτικό. Γκολ στο δεύτερο λεπτό σε ένα γεμάτο Άγγλους γήπεδο. Ακόμα και ο καιρός ήταν μαζί τους. Τυπικός βροχερός αγγλικός καιρός Ιούλιο μήνα. Ε και;

Η Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι τα κατάφερε. Σήκωσε το δεύτερο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ιστορίας της, 53 ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο το μακρινό 1968, αφήνοντας την Αγγλία στα κρύα του λουτρού για μια ακόμα φορά. Μάλιστα αυτήν την φορά ήταν χειρότερο το σενάριο για τα τρία λιοντάρια. Έφθασαν στην πηγή, δηλαδή σε έναν μεγάλο τελικό μετά το 1966, μέσα στην χώρα τους, όμως, νερό δεν ήπιαν. Πραγματικά τι πρέπει να γίνει για να πιάσει κορυφή η Αγγλία; Η ευκαιρία ήταν ιστορική για τους παίκτες του Σάουθγκειτ και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ με τι ψυχολογία θα μπουν από εδώ και στο εξής στα επόμενα μεγάλα τουρνουά.

Αρκετά με τους ηττημένους. Πάμε στους νικητές. Οι Ιταλοί ήταν η καλύτερη ομάδα του Euro και κατέκτησαν απόλυτα δίκαια τον τίτλο. Έπαιξαν ωραίο ποδόσφαιρο σε αρκετά παιχνίδια βγάζοντας ποιότητα στο χορτάρι και επιθετικές αρετές. Ήταν με διαφορά η ομάδα που προσαρμοζόταν καλύτερα ανάλογα με τον αντίπαλο της. Επίθεση, ταχύτητα και ποδόσφαιρο κατοχής με την Τουρκία για παράδειγμα, άμυνα και αντεπιθέσεις φαρμάκι με την Ισπανία λόγου χάρη. Ο Μαντσίνι για την Εθνική ομάδα της χώρας του είναι ότι πρέπει. Μετρ της ψυχολογίας, μπόρεσε να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για όλους τους παίκτες που είχε στην αποστολή. Έδωσε σχεδόν σε όλους έστω και λίγα λεπτά συμμετοχής στη γιορτή.

Αγωνιστικά το ματς κρίθηκε σε δύο σημεία. Το πρώτο στην αδυναμία των Άγγλων να “καθαρίσουν” το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο. Με 1-0 από τα αποδυτήρια και με ένα γήπεδο να είναι γεμάτο δικούς τους υποστηρικτές, αντί να πάρουν τα ηνία και απαλλαγμένοι από το άγχος να βρουν και ένα δεύτερο γκολ που θα απλοποιούσε την κατάσταση, έπεσαν στην παγίδα των Ιταλών και τους έδωσαν την μπάλα και το γήπεδο. Μοιραία η πίεση θα έφερνε ένα τέρμα για τους τυπικά γηπεδούχους, όπως και έγινε.

Μαγικοί διακόπτες στα σπορ και πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν και έτσι μοιραία η Ιταλία διαχειρίστηκε το ματς με τον τρόπο που την βόλευε. Το δεύτερο η χωρίς λογική απόφαση του Άγγλου ομοσπονδιακού προπονητή να βάλει λίγο πριν από το τέλος της παράτασης δύο παίκτες με σκοπό να χτυπήσουν πέναλτι. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω το σκεπτικό του, ειδικά για τον Ράσφορντ που τον είχε εξαφανισμένο σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό. Μοιραία αστόχησαν και μαζί με τον τρίτο Σάκα, που έτρεμε σαν το ψάρι μπροστά στον Ντοναρουμα, πήραν πάνω τους το ανάθεμα μιας χώρας για την απώλεια του τίτλου και ακόμα μια χαμένη ευκαιρία.

Η αλήθεια είναι πως οι Άγγλοι με την ήττα τους μπαίνουν σε δύσκολη περίοδο μεγάλης γκρίνιας και εσωστρέφειας. Δεν είναι κακή ομάδα και οι παίκτες της δεν είναι άχρηστοι. Έχουν καλό υλικό, όχι το καλύτερο της ιστορίας τους που ακούω από κάποιους και γελάω, όμως με έναν ημιτελικό στο προηγούμενο Μουντιάλ και έναν τελικό στο Euro, αν μην τι άλλο τους θεωρείς το λιγότερο αξιόπιστους και ικανούς να πετύχουν κάποια στιγμή τον στόχο τους. Το άγχος μεγάλο στους ώμους τους, οι προσδοκίες πάντα υψηλές, όμως ο Σάουθγκειτ και οι παίκτες επιβάλλεται να σηκωθούν και να παλέψουν ξανά αρχής γενομένης από το Κατάρ το 2022. Έως τότε οι επευφημίες και τα μπράβο είναι όλα για τους συμπαθείς Ιταλούς και τον πολίτη του κόσμου Ρομπέρτο Μαντσίνι.