Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τα προβλήματα και την κακή εικόνα του φετινού Παναθηναϊκού.

Αυτός είναι ο φετινός Παναθηναϊκός. Μια μέτρια ομάδα που αδυνατεί να γράψει σερί, όχι θετικών αποτελεσμάτων κατ’ ανάγκη, αλλά ούτε καν θετικών εμφανίσεων. Ένα σύνολο που έχει στηθεί το λιγότερο πρόχειρα, με παίκτες ξένους περιορισμένων δυνατοτήτων, με Έλληνες παίκτες που τώρα χτίζουν προσωπικότητα, με εξαίρεση τον Παπαπέτρου και κυρίως με έναν προπονητή εντελώς άπειρο, πολύ μπερδεμένο και τουλάχιστον προς το παρόν αδύναμο στο να διαχειριστεί καταστάσεις.

Σήμερα, οι πράσινοι θα περίμενε κανείς ότι μετά το πολύ μεγάλο διπλό στο Μιλάνο θα έμπαιναν στο ματς με το μαχαίρι στα δόντια, αποφασισμένοι να πάρουν τη νίκη. Τελικά, μόνο αυτό δεν έγινε, αφού η Ζάλγκιρις από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο βρήκε τους τρόπους να φτάνει εύκολα στο καλάθι και να πετυχαίνει πόντους με κάθε δυνατό τρόπο. Για μία ακόμα φορά η μέτρια αμυντική απόδοση του τριφυλλιού, δεν το βοήθησε να ανατρέψει δύο φορές μέσα στο ματς την ήδη από το ξεκίνημα διαμορφωμένη κατάσταση. Η αρχική διαφορά των 12 πόντων έμελλε να είναι και η τελική, με δεδομένο ότι οι τρεις επόμενοι περίοδοι, ήταν σχετικά ισορροπημένες. Από τον Παναθηναϊκό ξεχώρισε μόνο ο Παπαγιάννης που έκανε double double σε πόντους και ριμπάουντ, ο φιλότιμος Μακ και οι Γουάιτ και Σαντ-Ρος που προσπάθησαν, αλλά δεν έφταναν.

Η ωμή πραγματικότητα λέει ότι ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων, χωρίς ιδιαίτερους στόχους, σε μία διοργάνωση που σε άλλες εποχές ήταν απόλυτος κυρίαρχος. Δεν έχει νόημα να ρίξει κανείς ευθύνες στο Βόβορα ή στους παίκτες. Πρώτον, γιατί κανένας από αυτούς δεν μπήκε με το έτσι θέλω στο παρκέ και δεύτερον, γιατί η εικόνα του Παναθηναϊκού έχει ονοματεπώνυμο. Για να είμαστε πιο σωστοί παραπάνω από ένα.

Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Του ανήκει ακόμα η ομάδα, την οποία αποφάσισε να αφήσει στο έλεος του Θεού, ψάχνοντας κατά βάση αφορμές για να αποχωρήσει. Η οικογένειά του και ο ίδιος έχουν προσφέρει τα μέγιστα στο Σύλλογο, κάνοντας το τμήμα μπάσκετ να είναι η κορυφαία ομάδα που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός, γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένος απέναντι στη μνήμη του πατέρα και του θείου του και απέναντι στη δική του προσφορά να οδηγήσει την ομάδα ξανά σε ασφαλή μονοπάτια, είτε με αυτόν στο τιμόνι, είτε χωρίς.

Φραγκίσκος Αλβέρτης. Τοτέμ για το Σύλλογο, παρών και στα έξι ευρωπαϊκά, έμεινε στην ομάδα μετά την αλλαγή σκυτάλης του 2012, αλλά πλέον μπαίνει και αυτός στο κάδρο των ευθυνών. Δεν είναι δυνατόν να βλέπει την αγωνιστική αυτή εικόνα και να θεωρεί ότι ο Παναθηναϊκός βαδίζει έστω κάπου. Δεν είναι σωστό για το μέγεθός του και την υστεροφημία του να παραμένει σε μία κατάσταση που το μόνο που κάνει είναι να τραυματίζει βαθιά το πρεστίζ του συλλόγου.

Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο κορυφαίος των κορυφαίων που φόρεσαν την πράσινη φανέλα. Μπήκε το καλοκαίρι μπροστά στη νέα, θεωρητικά, προσπάθεια. Είναι πολύ άσχημο να σκέφτεται κανείς ότι το προηγούμενο καλοκαίρι συμφώνησε ουσιαστικά στο να παίξει το ρόλο του κυματοθραύστη, από πλευράς διοίκησης, απέναντι στον κόσμο. Στερείται μπασκετικής λογικής να πιστεύει κανείς, ότι ο μεγαλύτερος Έλληνας playmaker όλων των εποχών, μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη, “δέχεται” να μπαίνει στο παρκέ μία ομάδα, χωρίς κουμανταδόρο στο παιχνίδι της.

Δημήτρη και Φράγκι είναι καιρός να πείτε την αλήθεια και κυρίως να βγείτε μπροστά. Το οφείλετε στην ιστορία σας, στο όνομά σας, στον κόσμο που σας αγαπάει και στο σύλλογο που τιμήσατε και σας τίμησε όλα αυτά τα χρόνια.