Το έλεγε και το ξανάλεγε ο Πέδρο Μαρτίνς. «Είμαι τέσσερα χρόνια εδώ και ξέρω». Ήξερε λοιπόν ότι η ομάδα του θα χρειαστεί χρόνο για να πάρει μπρος και να παίξει σύμφωνα με την ποιότητα των παικτών της.
Ήξερε ότι κάποιοι παίκτες θα χρειαστούν χρόνο για να παίξουν σύμφωνα με την ποιότητά τους. Τι να έκαναν άραγε στη Λιλ βλέποντας στην τηλεόραση τα πράγματα και θαύματα του Αγκιμπού Καμαρά στο «Σουκρού Σαράτσογλου»;
Το πιο πιθανό να χτύπαγαν στο κεφάλι τους στον τοίχο. Ενας εικοσάχρονος που είχε παίξει μόλις μια φορά με την πρώτη ομάδα της Λιλ στη Γαλλία πήρε από το χέρι τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες εκτός έδρας επιτυχίες του στην Ευρώπη.
Ο μικρόσωμος παίκτης έπαιζε λες και ήταν μπαρουτοκαπνισμένος. Με μια συναρπαστική απλότητα που καθήλωνε τους αντίπαλους του και ξεσήκωνε κύματα ενθουσιασμού στους οπαδούς του Ολυμπιακού.
Θα ήταν άδικο να μείνουμε στον νεαρό και να μην κάνουμε ειδική αναφορά στους σκόρερ.
Ο Τικίνιο Σοάρες έδειξε γιατί ο Μαρτίνς είχε λυσσάξει να τον φέρει. Πέτυχε ένα πολύ τεχνικό γκολ και είχε συμμετοχή στα άλλα δύο. Κέρδισε τις μονομαχίες και δημιούργησε προβλήματα στην σπονδυλική στήλη των αντιπάλων του.
Ειδικά ο έρημος που πήγε να τον μαρκάρει στη φάση του δεύτερου γκολ θα πρέπει το ίδιο βράδυ να ζήτησε την βοήθεια του ορθοπεδικού του.
Ο Ολυμπιακός πολύ καλά στημένος από τον προπονητή του στην αρχή κοίμισε την Φενέρ και τον συμπατριώτη του Περέιρα που νόμισαν ότι οι ερυθρόλευκοι ήρθαν για να αμυνθούν και τίποτα άλλο στην Πόλη.
Κι όταν ο Μασούρας πήρε μπροστά και έκλεψε την μπάλα για να την πασάρει στη συνέχεια στον Τικίνιο η ζημιά είχε γίνει.
Ο Έλληνας διεθνής εξτρέμ εκτέλεσε με τις γκολάρες του την Φενέρ. Κάθε φορά που ο Μασούρας έπαιρνε την μπάλα είχαμε καταστάσεις πανικού στην τουρκική άμυνα.
Ενας Ολυμπιακός να τον πιείς στο ποτήρι έφυγε αγέρωχος από την Πόλη σε μια ποδοσφαιρική βραδιά που τον βάζει μόνο πρώτο στον όμιλό του και ταυτόχρονα στέλνει ένα μήνυμα υπεροχής στο εσωτερικό.
Γιατί, κακά τα ψέματα αυτά που έκανε κόντρα στην Φενέρ δείχνουν ότι εξακολουθεί να είναι με διαφορά ο καλύτερος.
Κι όσο μεστώνει ο Αγκιμπού τόσο ο Μαρτίνς θα τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Κι όσο βρίσκει ρυθμό ο Τικίνιο τόσο θα σκουραίνουν τα πράγματα για τις αντίπαλες άμυνες.
Κι όσο περνάει ο χρόνος τόσο θα βρίσκει ρυθμό και πατήματα ο Ονιεκούρου, τόσο θα μπαίνει στο κλίμα και θα ανεβαίνει αγωνιστικά ο Ρόνι Λόπες.
Κι όταν με το καλό γυρίσει ο Κώστας Φορτούνης , η συζήτηση θα γίνεται εντελώς διαφορετικά.