Ο Χρήστος γράφει για τη δίκαιη νίκη του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και αναλύει τις δυνατότητες των δύο «αιωνίων» στην Euroleague.

Τέλος στο ΟΑΚΑ πριν από λίγο με τον Ολυμπιακό απόλυτα και καθαρό νικητή του ντέρμπι. Οι αιώνιοι σε ένα παιχνίδι που κύλησε περίπου όπως το περιμέναμε από την στιγμή που μπήκαν μπροστά στο σκορ δεν κοίταξαν πίσω.

Ακόμα όταν ο Παναθηναϊκός έδειχνε να επιστρέφει στο ματς, μειώνοντας στους πέντε με το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, όποιος γνωρίζει ελάχιστα από μπάσκετ καταλάβαινε ότι η ανατροπή του σκηνικού ήταν πρακτικά αδύνατη. Το τελικό 71-78 και οι επτά πόντοι διαφοράς μάλλον κολακεύουν την ομάδα του Γιώργου Βόβορα και οφείλονται στο γεγονός ότι και ο φετινός Ολυμπιακός είναι μια ομάδα μέτριων δυνατοτήτων.

Οι ερυθρόλευκοι μετά το κάζο της πρεμιέρας στο ΣΕΦ μπήκαν αποφασισμένοι να κάνουν ένα διπλό που θα τους εξασφάλιζε εσωτερική ηρεμία. Πριν από δύο εξαιρετικά δύσκολα εντός έδρας παιχνίδια στην πρώτη διαβολοβδομάδα της φετινής Euroleague, κόντρα σε Αρμάνι και Μακάμπι.

Τα δύο παιχνίδια που ακολουθούν είναι ένα πρώτο δυνατό crash test για τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα, αφού οι αντίπαλοι που υποδέχονται είναι πληρέστεροι, καλύτεροι και με μεγαλύτερους στόχους. Σήμερα αν ο Ολυμπιακός είχε απέναντί του μία κανονική ομάδα θα αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα λόγω των φάουλ στους ψηλούς και τις απρόσμενης μίνι απώλειας του Σλούκα. Στο παιχνίδι πάντως φάνηκε ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν σοβαρό θέμα στον έλεγχο των ριμπάουντ και στη δημιουργία, πλην Σλούκα και Σπανούλη.

Το τριφύλλι από την άλλη μπήκε στο παρκέ στις δάφνες της νίκης του στη Μόσχα και το πλήρωσε. Ομάδα που δεν έχει άσο, ούτε πρώτο, ούτε δεύτερο, που έχει μέτριο περιφερειακό σουτ και τα περιμένει όλα από το ένστικτο των παικτών του και τις εμπνεύσεις της στιγμής, είναι καταδικασμένη να ζει τέτοια βράδια πολύ συχνά.

Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός ήταν λάθος και η μη απόκτηση σοβαρού δημιουργού καθιστά τον Παναθηναϊκό ομάδα έρμαιο στην καλή ή στην κακή βραδιά των δύο, άντε το πολύ τριών, σοβαρών επιθετικών λύσεων που διαθέτει. Πραγματικά αδυνατώ να πιστέψω, ότι άνθρωποι με την εμπειρία και το μπασκετικό IQ του Αλβέρτη και του Διαμαντίδη δεν ξεκίνησαν την στελέχωση του ρόστερ από έναν αξιόλογο και αξιόπιστο κουμανταδόρο και παρέδωσαν τα κλειδιά αρχικά στον “κοντορεβυθούλη” Τζάκσον και εν συνεχεία στον Σάικς, που είναι στα ίδια κυβικά. Εντάξει, χρήματα δεν υπάρχουν, αλλά στις πέντε Ηπείρους δεν μπορούσε να βρεθεί ένας χριστιανός ή άλλο θρήσκευμα βρε αδερφέ, που να μπορεί να κατεβάζει και να μοιράζει την μπάλα με κανονικό τρόπο;

Μην γελιέστε. Τόσο οι νικητές, όσο και οι ηττημένοι. Η φετινή σεζόν θα είναι πέρα από περίεργη λόγω πανδημίας και αρκετά οδυνηρή για τους αιώνιους. Η εικόνα των ομάδων της λεγόμενης δεύτερης ταχύτητας έως τώρα, βλέπε Βαλένθια, Ζενίτ, Αρμάνι, Μπάγερν, μαζί με τις δύο Τουρκικές, τα δύο Ισπανικά μεγαθήρια, τη Μακάμπι και την ΤΣΣΚΑ συνθέτουν μία Ευρωλίγκα αρκετά δυνατή και ικανή να μετατρέψει τους άλλοτε δυνατούς ελληνικούς συλλόγους σε απλά διεκδικητές ενός καλού πλασαρίσματος. Μπορεί ο Ολυμπιακός να φαίνεται και να είναι σε λίγο καλύτερη θέση από τον αιώνιο αντίπαλό του, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για μία ομάδα που με το ζόρι θα διεκδικήσει την οκτάδα. Για τον δε Παναθηναϊκό οτιδήποτε πάνω από τη δωδέκατη θέση θα ισοδυναμεί με επιτυχία.