Για να πάρουμε τις ζωές μας πίσω χρειάζεται να χτίσουμε ανοσία, αλλά το τελευταίο υλικό που θα χρησιμοποιήσουμε είναι η… ανοησία. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Όταν ακόμα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι είναι ο Covid-19, πριν μπουν στην καθημερινότητά μας λέξεις όπως «ανοσία», πριν τα εμβόλια, τον καιρό που η Ιταλία έμοιαζε… άλλος κόσμος κι οι εικόνες στις ειδήσεις μάς πάγωναν το αίμα, ένας μουσικός στο μπαλκόνι, με την ιταλική σημαία κι ο ήχος του Bella Ciao έμοιαζε να είναι η ανθρώπινη αντίσταση απέναντι στην πανδημία.

Στα πρώτα στάδια της κοινωνικής απομόνωσης, όταν η καραντίνα ήταν πρωτόγνωρη για όλους μας, η μουσική έπαιξε τον ρόλο της, έσπασε τη μοναξιά, έγινε κυρίαρχο επικοινωνιακό όπλο. Η μουσική, η οποία γεννά συναισθήματα, η οποία προσφέρει αγωγή ψυχής. Η μουσική, η οποία ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, τώρα που θα ανοίξει η εστίαση.

Υπέρτατο αγαθό η υγεία κι η επιδιωκόμενη ανοσία θα φέρει πίσω τις ζωές μας. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Αλήθεια, όμως, τι θα γίνει με την ψυχική μας υγεία; Πώς θα εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο, κάνοντας δύο self-test (και καλώς τα κάνουν) την εβδομάδα, αλλά δεν μπορούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να μετέχουν σε οργανωμένα αθλητικά τμήματα ομάδων;

Γιατί, αλήθεια, ανατρέπουμε τις ζωές τους, τώρα που έχουμε (ως κοινωνία) τον τρόπο να ελέγξουμε τη μεταδοτικότητα του ιού; Γιατί τους στερούμε όχι το παιχνίδι αλλά την άθληση, στοιχείο καθοριστικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, αλλά και για την υγεία τους; Ναι, κυρίαρχο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά η παιδική παχυσαρκία, η έλλειψη άθλησης, είναι εξίσου επικίνδυνα για το μέλλον των παιδιών μας.

Αντιλαμβάνομαι ότι μεταξύ πολλών κακών επικρατεί το μεγαλύτερο, οπότε ήταν λογικό όταν έκλεισαν όλα, όταν υπήρξε καραντίνα, να κλείσουν κι οι αθλητικές ακαδημίες. Τώρα, που τα παιδιά βγαίνουν πάλι στους δρόμους, μόνο ηλίθιος μπορεί να τους στερεί τις αθλητικές τους δραστηριότητες.

Αλλά για να πείσουμε τα παιδιά μας πρέπει να πειστούμε οι ίδιοι για την ορθότητα των όποιων περιοριστικών μέσων. Παρότι γενικώς δεν είμαι φαν του φαρμάκου, παρότι με γιατρούς πηγαίνω μόνο σε κοινωνικές εκδηλώσεις (ευτυχώς), με ενθουσιασμό μπήκα στην πλατφόρμα και πήρα κοντινή ημερομηνία για να κάνω το εμβόλιο. Έχω πειστεί ότι η ανοσία της αγέλης θα μας επιστρέψει στην κανονικότητα.

Χαίρομαι που θα ξαναδώ φίλους και θα μπορούμε να κάτσουμε σε ένα καφέ, να δειπνήσουμε, να έρθουμε ξανά σε επαφή. Προσπαθώ, αλλά δίχως αποτέλεσμα, να αντιληφθώ γιατί αυτό πρέπει να γίνει στα… βουβά. Γιατί η μουσική αποτελεί εμπόδιο στην ανοσία. Γιατί η αγωγή της ψυχής (ψυχαγωγία) τιμωρείται. Αν φταίει η μουσική για τον κορωνοϊό, να πάρουμε ωτοασπίδες, αντί να κάνουμε εμβόλια.

Δεν χρειάζεται να σπουδάσεις στο Χάρβαρντ για να αντιληφθείς ότι αν αυτό που λες είναι πειστικό, θα το ακολουθήσουν όλοι. Δεν χρειάζεται να έχεις κάνει διδακτορικό για να αντιληφθείς ότι τα λογικά μέτρα γίνονται αποδεκτά και τα παράλογα όχι μόνο θα πέσουν στο κενό, αλλά δημιουργούν καταστάσεις δυσπιστίας, απέναντι στις όποιες οδηγίες και συμβουλές. Φτάνει μια τρίχα, ή μια μύγα, σε μια κανάτα με γάλα, για να πεταχτεί όλο. Φτάνει μια ανόητη οδηγία, για να δημιουργηθεί κλίμα δυσπιστίας, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η εξήγηση, που δόθηκε από τον κ. Εξαδάκτυλο, σε κάνει να αναρωτιέσαι «αλήθεια τώρα»; Δηλαδή, η ένταση της μουσικής θα μας κάνει να μιλάμε δυνατότερα και θα φεύγουν περισσότερα σταγονίδια. Άρα να απαγορευτούν και τα αστεία στις συζητήσεις, γιατί με το γέλιο ανοίγουμε περισσότερο το στόμα. Κι αλήθεια, αν σ’ ένα μαγαζί παίζουν ορχηστρική μουσική (το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, για παράδειγμα), ή κλασική μουσική, που διάολε δεν έχουν λόγια να τραγουδήσεις, θα υπάρχει πρόβλημα; Εκτός κι αν οι τέσσερις εποχές του Βιβάλντι δημιουργούν ζήτημα, καθώς υπάρχει μέσα η Άνοιξη και φέρνει αλλεργίες.

Ειδικός δεν το παίζω, έχω εμπιστοσύνη σ’ εκείνους που δίνουν τη μάχη κατά της πανδημίας κι εκείνοι πρέπει να είναι οι στρατηγοί. Διάολε, εξηγείστε μας να καταλάβουμε. Γιατί η μουσική κι ο αθλητισμός είναι αγωγοί του ιού; Εξηγείστε μας γιατί μας βασανίζετε, γιατί δεν μπορώ να τρώω το φαγητό της αρεσκείας μου, με την παρέα που επιλέγω, στο μαγαζί που θέλω, τηρώντας τα μέτρα κι ακούγοντας τον αείμνηστο Δημήτρη Μητροπάνο να τραγουδά «συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω, τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί»…