Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την εμφάνιση του Παναθηναϊκού απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την ήττα στο ΟΑΚΑ.

Το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ είναι η απόδειξη της διαφοράς ποιότητας που χωρίζει τον φετινό Παναθηναϊκό από το λεγόμενο πρώτο επίπεδο της Euroleague, στο οποίο ανήκει η αντίπαλός του.

Οι πράσινοι είναι μία ομάδα με σοβαρές ελλείψεις, με ελάχιστες προσωπικότητες στο δυναμικό τους και με έναν προπονητή αρκετά άπειρο για να κουμαντάρει το καράβι. Όλοι όσοι είχαμε την ευκαιρία και τη χαρά να παρακολουθήσουμε από κοντά την εκπληκτική περίοδο του Συλλόγου με τον Ομπράντοβιτς στο τιμόνι και έναν γαλαξία αστέρων να παρελαύνει από το παρκέ του ΟΑΚΑ γνωρίζουμε ποιες είναι και οι δυνατότητες του τωρινού Παναθηναϊκού. Δεν είναι κάτι μεμπτό αυτό για τους ανθρώπους που “τρέχουν” την ομάδα, αλλά είναι η πραγματικότητα και καλό θα ήταν να μην πετάνε οι φίλαθλοι στα σύννεφα.

Το τελικό 83-89 υπέρ των παικτών του Δημήτρη Ιτούδη είναι κολακευτικό για το τριφύλλι, εάν έχει παρακολουθήσει κανείς όλον τον αγώνα. Οι φιλοξενούμενοι διαχειρίστηκαν το παιχνίδι με χαρακτηριστική άνεση, χωρίς να κινδυνεύσουν ποτέ επί της ουσίας. Από την στιγμή που η ελληνική ομάδα ισοφάρισε σε 26-26 λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου δεκαλέπτου, η ΤΣΣΚΑ πάτησε γκάζι, έφτασε τη διαφορά κοντά στους 20 πόντους, βάζοντας ουσιαστικά τα θεμέλια για να φύγει νικήτρια από την Αθήνα απόψε. Μπορεί ο Νέντοβιτς με ένα δικό του επιθετικό κρεσέντο να κράτησε ζωντανό τον Παναθηναϊκό μέχρι την ανάπαυλα, μπορεί στο τρίτο δεκάλεπτο οι παίκτες του Γιώργου Βόβορα να έκαναν μία προσπάθεια αντεπίθεσης στηριζόμενοι στην άμυνά τους, όμως η ρώσικη ομάδα έδειχνε ικανή να αντιμετωπίσει κάθε απειλή, κάθε εμπόδιο που της έβαζαν και να επαναφέρει τη διαφορά σε επίπεδα ασφαλείας. Το ματς μετά τα μέσα της τέταρτης περιόδου πρακτικά έσβησε και η χαλαρότητα των φιλοξενούμενων στο τέλος έφερε την διαφορά στους -6 και σε αξιοπρεπή για τον Παναθηναϊκό επίπεδα.

Πολλοί ίσως θεωρούν ότι ένας τίτλος για το σημερινό άρθρο θα μπορούσε να ήταν “Ο Παναθηναϊκός πάλεψε, αλλά λύγισε”. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω τέτοιο τίτλο για μία ήττα του Παναθηναϊκού σε παιχνίδι με τόση διαφορά ποιότητας.

Γιατί; Απλά επειδή το μέγεθος του Συλλόγου είναι τέτοιο που τίτλος σαν αυτόν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο σε μία ήττα σε ντέρμπι κορυφής με ομάδες ανάλογου μεγέθους με τους πράσινους και όχι σε μία αναμέτρηση που ο Παναθηναϊκός παίζει το ρόλο του κομπάρσου. Για τη συνέχεια της ομάδας στη διοργάνωση τα δεδομένα είναι λίγο πολύ γνωστά. Θα παλεύει παιχνίδι με παιχνίδι, θα προσπαθεί να πάρει ό,τι καλύτερο και να δει που μπορεί να κάτσει τελικά η μπίλια για τη θέση του στη γενική κατάταξη. Με βάση την αγωνιστική του εικόνα ξεκάθαρος στόχος δεν μπορεί να υπάρξει, ειδικά αν δεν κάνει τουλάχιστον την προσθήκη ενός κανονικού άσου στο ρόστερ του. Την επόμενη αγωνιστική υποδέχεται την ΕΦΕΣ σε ένα ακόμα παιχνίδι κόντρα σε ανώτερο και πάλι αντίπαλο.