Έχασε, ήταν κατώτερος (ή καλύτερος από το αναμενόμενο), αλλά έχασε. Finito, kaputt και πάμε παρακάτω χωρίς να γλυκαίνουμε το χάπι. Γράφει ο Τόλης Λεούσης

Δεν είμαι υπέρ της ατάκας «κέρδη από μία ήττα». Και γενικότερα απεχθάνομαι την φράση «Ήττα σα… νίκη» ή τη χειρότερη όλων «διδακτική ήττα»!

Είναι κάτι που συχνά αναφέρεται στο μπάσκετ συχνά αλλά προσωπικά με πειράζει και μόνο που την ακούω. Ειδικά όταν μικρότερος, οπαδός της ομάδας του Ολυμπιακού και όχι δημοσιογράφος, σε κάθε ήττα ένιωθα χάλια. Στεναχωριόμουν, είχα «καζούρα» από τους φίλους μου, μου κοβόταν η όρεξη (όσοι με γνωρίζεται μη γελάτε, ναι μου κοβόταν) και πάνω από όλα δεν αποδεχόμουν την ήττα. Άρα με ενοχλούσε η συγκεκριμένη ατάκα, την απεχθανόμουν και δεν την είχα ΠΟΤΕ στο λεξιλόγιό μου.

Από τότε στο σήμερα. Θεωρώ ότι όταν ένα ματς πάει στραβά, κέρδη έχει μόνο ένας προπονητής. Άντε και οι παίκτες που πληγώνεται ο εγωισμός τους. Ως εκεί. Δεν μαθαίνεις από την ήττα. Θα παρατηρήσεις τα λάθη σου μέσα από το βίντεο, θα τα δεις, θα προσπαθήσεις να μην τα ξανακάνεις. Όταν όμως περάσεις στα αποδυτήρια από ένα χαμένο ματς, θα είσαι απόλυτα ξενερωμένος με το γεγονός ότι δεν κατάφερες να πάρεις τη νίκη. Ποια μαθήματα και ποια κέρδη λοιπόν. Η ήττα δεν σβήνει…

Ο Παναθηναϊκός, που είναι και στο θέμα μας, πάλεψε στο 100% του για να είναι ανταγωνιστικός με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο ΟΑΚΑ. Δεκτό και αποδεκτό. Γύρισε τόσες φορές από το σκορ, πίεσε για τρία δεκάλεπτα τους Ρώσους, έδειξε όντως χαρακτήρα.
Από εκεί και έπειτα όμως; Εχασε και κάπως εύκολα από την γεμάτη ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη. Υπό άλλες συνθήκες, η διαφορά θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Οι Ρώσοι ήταν μία ταχύτητα επάνω, ανέβαζαν την ένταση και ξέφευγαν με διψήφιο αριθμό πόντων όποτε εκείνοι το ήθελαν.

Οι Πράσινοι ξεκίνησαν το ματς χωρίς να τους βαραίνει κάποιο «πρέπει». Αντιθέτως όμως πέρασαν το παιχνίδι… πνιγμένοι. Επέστρεψαν στο σκορ, είδαν τον Τζέιμς και την παρέα του να πατούν και πάλι το γκάζι και στο τέλος να ανοίγουν το ροτέισον, με τον Ιτούδη να αφήνει για ώρα τον Μπολομπόι στο ματς, αν δίνει χρόνο σε όλους και να ξεκουράζει τα βαριά χαρτιά του.
Δεν λέω, η εμφάνιση ήταν καλή για τον Παναθηναϊκό, προσφέρει αισιοδοξία για τη συνέχεια (παικταράς ο Νέντοβιτς), όμως ο πίνακας λέει αρχικά την αλήθεια και η εικόνα στο ΟΑΚΑ μίλησε από μόνη της. Δεν τίθεται θέμα για μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτήρι.
Ανώτερη η ΤΣΣΚΑ, κατώτερος ο Παναθηναϊκός. Απλά τα πράγματα…

ΥΓ1 Ο Σέλβιν Μακ είναι κανονικός πλέι μέικερ. Δεν είναι Πιέρ Τζάκσον, είναι ανώτερος οργανωτικά. Δεν είναι όμως ούτε Ντιμίτριους Τζάκσον ούτε Μακιντάιρ που έπαιξαν στο ρεπορτάζ της ομάδας. Με ανησυχεί το δίμηνο συμβόλαιο. Ή καλύτερα δεν το καταλαβαίνω.

Γιατί όχι μέχρι τέλος τη σεζόν δηλαδή; Είναι λίγο στην Ευρώπη, δεν είναι ο παίκτης που βλέπαμε στο ΝΒΑ και… απογοήτευσε στην Αρμάνι, σε μία σεζόν τραγική και για το συγκρότημα του Μεσίνα.

Μην κρίνουμε από τώρα, αλλά θεωρώ ότι… εγκλιμάτισαν οι Πράσινοι που δεν «χτύπησαν» τον Μάκινταϊρ.