Πριν από δώδεκα χρόνια μπήκα στο μαγικό κόσμο του ραδιοφώνου. Έκτοτε η 13η του Φεβρουαρίου αποτελεί και για μένα μέρα γιορτής. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Η αλήθεια είναι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ πριν γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Πρώτον γιατί δεν μου αρέσει να μιλάω- και κυρίως να γράφω- για προσωπικές μου εμπειρίες και δεύτερον γιατί τις περισσότερες φορές θεωρώ ότι δεν αφορούν αυτό που λέμε την πλατιά μάζα του κόσμου. Σήμερα όμως επέλεξα να το κάνω γιατί περνώντας τα χρόνια και κάνοντας παραγωγή σε εκπομπές επικοινωνίας, κατά βάση, με τον κόσμο οι διαφορές που παρατηρώ στον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται και μιλούν όταν τους δίνεται αυτό που λέμε δημόσιο βήμα αλλάζει σημαντικά χρόνο με το χρόνο. Για πάμε να τα δούμε από την αρχή τα πράγματα. Η πρώτη του δεύτερου μήνα του χρόνου είναι μια ιδιαίτερη για μένα ημερομηνία. Ήταν πριν από δώδεκα χρόνια που μπήκα στο μαγικό κόσμο του ραδιοφώνου. Έκτοτε η 13η του Φεβρουαρίου αποτελεί και για μένα μέρα γιορτής. Από την πρώτη μέρα, δίπλα στον Δημήτρη Μαχαίρα τον οποίο και ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για την επιμονή και τη στήριξη του προς το πρόσωπο μου, είχα την τύχη και την χαρά να συμμετέχω σε εκπομπές λόγου. Οι λεγόμενες εκπομπές επικοινωνίας δηλαδή, που οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, κυρίως οι αθλητικοί, επιλέγουν να δώσουν το λόγο στους ακροατές τους να καταθέσουν ζωντανά την άποψη τους επί παντός επιστητού. Έχοντας επομένως μεγάλη εμπειρία στο συγκεκριμένο τομέα, και μάλιστα σε διαφορετικές ώρες της ημέρας όπου το κοινό διαφέρει από ζώνη σε ζώνη, είμαι σε θέση πλέον να αντιληφθώ ορισμένα πράγματα σε βάθος όλων αυτών των ετών.

Πρώτα απ’ όλα το ραδιόφωνο είναι το πιο όμορφο μέσο κατά τη γνώμη μου. Το γεγονός ότι σου επιτρέπει να φαντάζεσαι το πρόσωπο πίσω από τη φωνή που ακούς είναι από μόνο του μια πολύ ωραία συνθήκη. Η εικόνα απομυθοποιεί πολλά και σε φέρνει πιο κοντά στην πεζή πραγματικότητα. Το ραδιόφωνο είναι επίσης ένα πιο προσωπικό μέσο. Μπορείς να το ακούσεις μόνος σου ακόμα και με εκατοντάδες ανθρώπους γύρω σου, μπορείς να έχεις μια αγαπημένη καθημερινή συνήθεια χάρη στην επαναληπτικότητα των εκπομπών, μπορείς να το έχεις παντού μαζί σου. Από το σαλόνι του σπιτιού σου και το αυτοκίνητο σου μέχρι τη δουλειά σου και την διασκέδαση σου. Τώρα μάλιστα που το διαδίκτυο έχει μπει στη ζωή μας και σε όποιο μέρος του πλανήτη θέλεις. Αυτό το τελευταίο κάνει το συγκεκριμένο μέσο πολύ αγαπητό στους Έλληνες του εξωτερικού είτε αυτοί είναι ομογενείς είτε ” θύματα της κρίσης”, αφού αποτελεί γι΄αυτούς την μοναδική, ίσως, επαφή τους με την μητέρα πατρίδα.

Σε όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος έχει αλλάξει σημαντικά τόσο σε νοοτροπία όσο και σε συμπεριφορά. Αρχικά, λίγο πριν την εμφάνιση της κρίσης, ο μέσος ακροατής ήθελε να μιλήσει περισσότερο για πιο ευχάριστα θέματα. Αθλητικά, lifestyle καταστάσεις, σχέσεις με το αντίθετο φύλο και άλλα παρόμοια. Έβγαινε πιο χαρούμενος, πιο χαλαρός και με διάθεση ενίοτε περιπαικτική. Με την εμφάνιση των οικονομικών προβλημάτων και όσο η κρίση βαθαίνει όλα έχουν διαφοροποιηθεί. Πλέον ο μέσος ακροατής μοιάζει να έχει μπολιαστεί με το ” μικρόβιο” της εθνικής κατάθλιψης. Μοιάζει η κοινωνία να βρίσκεται σε λήθαργο. Η αρχική οργή των πρώτων ετών, που πήγαζε από το αίσθημα της αδικίας που αισθανόταν και η ελπίδα που μπορεί να προερχόταν από κάτι νέο που φαινόταν τότε σε πολιτικό επίπεδο έχει γίνει αποστασιοποίηση και μετατραπεί σε αδιαφορία. Η λογική του δόγματος του σοκ είναι εδώ, παρούσα στην καθημερινότητα του Έλληνα. Τώρα στη ζωή μας μπήκε και τα ανέτρεψε όλα ο κορονοϊός. Η πανδημία μας έκανε ακόμα περισσότερο καχύποπτους, ακόμα πιο πολύ λάτρεις της συνομωσιολογιας. Το αγαπημένο σπορ μας, να παιζουμε διάφορους ρόλους, είναι εδώ πιο εμφανές από ποτέ.Το μόνο παρήγορο είναι πως υπάρχουν και ορισμένα θέματα, που ακόμα ανεβάζουν τους σφυγμούς και δίνουν ζωή σε μια κοινωνία αποχαυνωμένη, όπως πρόσφατα για παράδειγμα στον τομέα της παιδείας. Δεν γνωρίζω τι μπορεί να γίνει. Η εικόνα πάντως που εισπράττω κάθε βράδυ είναι η πλήρης αδιαφορία για τα κοινά. Ο απλός πολίτης πιστεύει ότι δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο πλέον με την ψήφο του ή την ενασχόληση του με τα κοινά. Αυτή η συνθήκη που διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα είναι δυστυχώς και η μεγαλύτερη νίκη του συστήματος. Χρέος όλων μας, όσων έχουμε τη χαρά να κάνουμε τέτοιου είδους εκπομπές, είναι η αφύπνιση του κόσμου, να λειτουργήσουμε ως αλογόμυγα. Θα πρέπει όμως να θέλει να σε ακούσει και το ακροατήριο.

Το ραδιόφωνο ανέκαθεν ήταν ένα πιο ” καλλιτεχνικό” μέσο. Ένα μέσο έκφρασης για τον άγνωστο καλλιτέχνη, αφού δεν είναι λίγοι οι σταθμοί που φιλοξενούν άτομα και ομάδες που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο. Ραδιόφωνο δεν κάνει κανείς, ή σχεδόν κανείς, για να πλουτίσει και να αποκατασταθεί οικονομικά. Ας έχουμε λοιπόν όλοι οι παραγωγοί στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι έργο επιτελούμε πραγματικά μόνο όταν επιστρέφουμε στην κοινωνία την ελευθερία που μας δίνει αυτό το τόσο όμορφο και ιδιαίτερο μέσο. Προσπάθειες όπως αυτή που γίνεται εδώ στον Over FM 104.9 σπανίζουν, αφού η πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε πια δεν ανήκει σε δημοσιογράφους που έχουν την γνώση και το μεράκι του λειτουργήματός της δημοσιογραφίας, αλλά σε ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που τα θεωρούν ακόμα μια “επιχειρηση”σαν όλες τις άλλες. Πώς μπορούμε επομένως να συνεισφέρουμε εμείς; Μα προβάλλοντας μέσω των εκπομπών μας τη δουλειά ανθρώπων που δεν έχουν την δυνατότητα να βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν με το ακροατήριο μας μέσα από τα υπόλοιπα ΜΜΕ, που συνήθως ενδιαφέρονται για ότι γυαλίζει ακόμα και αν αυτό δεν ήταν ποτέ χρυσός. Αναδεικνύοντας τις πραγματικές αξίες της κοινωνίας. Ο κόσμος χόρτασε από “σκουπιδια” παντός είδους. Στοχεύοντας στην είδηση και στην ανάλυση της με αντικειμενικό τρόπο. Αυτά για αρχή. Ευχαριστούμε για την στήριξη και την βοήθεια σας να γινόμαστε καλύτεροι κάθε μέρα….