«Το πρώτο σοκ ήταν όταν έμαθα ότι ο Αλέξανδρος έχει καρκίνο. Ήταν ένα τεράστιο χαστούκι, ένας μικρός θάνατος. Ήταν δύσκολη η ημέρα που έφυγε και η κηδεία του, η τελετή, στην οποία έπρεπε να μην καταρρεύσω. Ήθελα όλα να γίνουν έτσι όπως του άξιζαν, είχα και αυτό το άγχος», είπε η Δώρα Τσαμπάζη.

Η Δώρα Τσαμπάζη είπε επίσης: «Όταν η κόρη μου με κοίταξε με τα ματάκια της, δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της, της απορίας και ταυτόχρονα της απόγνωσης. Είχα πει ότι θα καθίσουμε όλο το βράδυ για να της λύσω όλες τις απορίες μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Στο σπίτι που υπάρχουν παιδιά δεν γίνεται να υπάρχει πένθος. Ο μπαμπάς είναι και θα είναι μέρος της οικογένειας μας για πάντα και είναι στις συζητήσεις μας.

Με φόβιζε το τέλος, αν και ήμουν έτοιμη γι’ αυτό όσο μπορούσα. Τώρα δεν φοβάμαι κάτι, έχω ζήσει για εμένα το χειρότερο. Εκείνο το βράδυ απλώς δεν ήθελα να φύγω από κοντά του, αισθάνθηκα ότι είναι οι τελευταίες μου στιγμές μαζί του. Ήμουν σίγουρη ότι με άκουγε. Του μιλούσα, του τραγουδούσα… Όσες φορές του μιλούσα ανέβαιναν οι παλμοί του και το οξυγόνο του. Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και ευλογία που ήμουν εκεί δίπλα του. Του είχα υποσχεθεί από την αρχή πως θα είμαστε μαζί μέχρι το τέλος».

Κλείνοντας, η Δώρα Τσαμπάζη ανέφερε: «Ήθελα να θηλάζω το γιο μου, δεν ήθελα να χάσει το παιδί μου, ο Γιώργος, το γάλα του. Όλο αυτό με δίδαξε να κρατάω ως πολύτιμο φυλαχτό τις πολύ όμορφες στιγμές, να βγάλω από την ζωή μου το «πρέπει». Το θετικό που βγήκε είναι ότι εκτιμάω τις πολύ μικρές και όμορφες στιγμές της ζωής, δεν τις εκτιμούσα στο παρελθόν».