Την ίδια ώρα που μέσα σε αυτό τον χρόνο μετράμε μια γυναικοκτονία το μήνα, αμέτρητες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποποίηση, ψυχολογική βία, την ίδια ώρα που τρέχει το κίνημα #metoo και έχει ξεκινήσει η δίκη για την υπόθεση της επίθεσης με βιτριόλι, αυτές οι κυρίες που μπήκαν στο συγκεκριμένο reality, πόσο ακριβώς αντιπροσωπεύουν την μέση Ελληνίδα;

Mε τόσα reality που προβάλλονται στην ελληνική τηλεόραση μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως εδώ και περίπου είκοσι χρόνια που ξεκίνησε η παραγωγή αυτών των τηλεοπτικών προϊόντων στην χώρα, η μισή Ελλάδα λαμβάνει μέρος σε αυτά και η άλλη μισή τα παρακολουθεί. Δεν έχει σημασία αν τα παρακολουθεί επειδή ταυτίζεται ή της αρέσουν, σημασία έχει ότι το κάνει. Ακόμα κι αν το κάνει για να χαλαρώσει ή για να γελάσει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βρισκόμαστε μέσα σε έναν λαβύρινθο με ασταμάτητα και ατελείωτα reality τα οποία υπόσχονται να δώσουν σε κάθε έναν άνθρωπο εκεί έξω μια θέση στο τραγούδι, στο μόντελινγκ, στον έρωτα, στην κουζίνα, στον ήλιο. Για το πόσο τα καταφέρνουν όμως, αμφιβάλλω.

Αν υπολογίσει κανείς το πόσοι άνθρωποι έχουν δηλώσει συμμετοχή, πόσοι έχουν συμμετάσχει, πόσοι έχουν κερδίσει και πόσοι έχουν καταφέρει να αξιοποιήσουν την όποια δημοσιότητα ή τα όποια χρήματα τους έχουν προσφέρει αυτές οι ‘ευκαιρίες’, το συμπέρασμα είναι πως δεν αποτελούν εισητήριο για την επιτυχία, τουλάχιστον για την μακροπρόθεσμη. Επιτυχία θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουν μόνο ορισμένοι παραγωγοί ή καναλάρχες που βάζουν στην τσέπη τους τα έσοδα από αυτά και όχι οι συμμετέχοντες. Όσο για τις καριέρες που έχουν ανοίξει μετά από την τηλεοπτική έκθεση των διαγωνιζομένων είναι τόσο λίγες και τόσο αμφισβητούμενες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Παρόλο όμως που η στατιστική είναι εναντίον τους, κάθε σεζόν όλο και περισσότεροι δηλώνουν συμμετοχή ενώ κάποιοι που δεν τα κατάφεραν μια προηγούμενη φορά, ξαναδοκιμάζουν πεισματικά την τύχη τους.

Ανάμεσα σε όλα όσα έχουμε να κάνουμε ως δημοσιογράφοι, είναι και το να παρακολουθήσουμε μερικά από τα συγκεκριμένα προγράμματα που προβάλλονται στις οθόνες μας. Προσωπικά φέτος παρακολούθησα το Bachelor, καθώς την προηγούμενη σεζόν δεν το είχα κάνει και η αλήθεια είναι ότι αναρωτήθηκα κάτι πιο βαθύ από το αν όντως τα κορίτσια ή οι γυναίκες που συμμετέχουν έχουν βρεθεί εκεί για να βρουν τον έρωτα ή για να κερδίσουν αυτά τα περίφημα 15 λεπτά της δημοσιότητας που κάποτε ανέφερε ο Andy Warhol ότι αντιστοιχούν σε όλους μας. Συλλογίστηκα λοιπόν, αν αυτό το δείγμα γυναικών που μπήκε σε αυτό το παιχνίδι(;) αντιπροσωπεύει την μέση Ελληνίδα του 2021.

Την ίδια ώρα που μέσα σε αυτό τον χρόνο μετράμε μια γυναικοκτονία το μήνα, αμέτρητες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποποίηση, ψυχολογική βία, την ίδια ώρα που τρέχει το κίνημα #metoo και έχει ξεκινήσει η δίκη για την υπόθεση της επίθεσης με βιτριόλι, αυτές οι κυρίες που μπήκαν στο συγκεκριμένο reality, πόσο ακριβώς αντιπροσωπεύουν την μέση Ελληνίδα; Eίναι η καθημερινή γυναίκα αυτής της χώρας αυτό το πρότυπο που βλέπουμε σε αυτό το reality; Είναι διατεθειμένη δηλαδή να διασυρθεί αποτελώντας μέρος ενός χαρεμιού για να διεκδικήσει έναν άνδρα ο οποίος σαν Σουλτάνος διατηρεί πολυγαμικές σχέσεις με όλες τους, ενώ οι ίδιες δολοπλοκούν ανελέητα για να κερδίσουν την εύνοιά του; Είναι δηλαδή όλο αυτό που βλέπουμε στο Bachelor μια αναβίωση του εθίμου των Οθωμανικών χαρεμιών και αναζητά την μία, την εκλεκτή, την επονομαζόμενη και “Βελιδέ Σουλτάνα” η οποία θα γεννούσε τον πρώτο διάδοχο, άρα θα αποκτούσε και ξεχωριστή θέση εκεί μέσα;

Ο μεγαλύτερος προβληματισμός μου λοιπόν είναι αφού την ίδια στιγμή που κάποιες άλλες γυναίκες εκεί έξω διεκδικούν ίσες ευκαιρίες, το δικαίωμα στην αυτοδιαχείρηση του σώματός τους ή την τιμωρία ανδρών που τις κακοποίησαν, γιατί κάποιες άλλες γίνονται αναχρονιστικές μαριονέτες της πατριαρχίας και θιασώνουν concept που είναι όχι μόνο οπισθοδρομικά αλλά και προσβλητικά ως προς τους εαυτούς τους, τις υπόλοιπες γυναίκες και τους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος ανά τις δεκαετίες. Συγκλονίζομαι στην ιδέα ότι η μέση ελληνίδα σήμερα μπορεί στ αλήθεια να είναι σαν τις γυναίκες που συμμετέχουν στο Bachelor. Δεν φταίει το Bachelor που υπάρχει, φταίνει οι κυρίες που το κάνουν να υπάρχει. Το Bachelor και το κάθε παρόμοιο προϊόν θα υπάρχει όσο το τροφοδοτεί κόσμος. Αν δεν το τροφοδοτήσει κανείς, τότε δεν θα υπάρχει, άρα δεν θα μπορεί και κάποιος να το δεί.

Αρνούμαι να πιστέψω πως η μέση ελληνίδα αντιπροσωπεύεται από αυτή την εικοσάδα κοριτσιών ηλικίας 19 έως 33 ετών που βλέπουμε στις οθόνες μας. Την ραδιούργα, την βιτριολική, την δολοπλόκα, την εριστική, τη γυναίκα που μισεί την άλλη γυναίκα και την βρίζει, την κοροϊδεύει, την ειρωνεύεται, την ανταγωνίζεται και μάλιστα για έναν άνδρα! Ίσως είμαι πολύ ρομαντική και πιστεύω πως η στόφα της σύγχρονης γυναίκας στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Ίσως όμως και να μην είμαι, γιατί έχω γνωρίσει και βλέπω καθημερινά αξιόλογες και έξυπνες γυναίκες με εφόδια, μόρφωση, καλλιέργεια, σεβασμό, αλληλεγγύη οι οποίες αγωνίζονται αξιοπρεπώς για τα δικαιώματά τους αλλά και για τα δικαιώματα των άλλων. Θέλω να πιστεύω λοιπόν ότι το δείγμα του Bachelor δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Θέλω να πιστεύω ότι η μέση ελληνίδα – και όχι μόνο – σήμερα δεν μοιάζει σε τίποτα με τα στερεότυπα αυτού του τηλεπαιχνιδιού.

Θα μπορούσα να είμαι σήμερα μητέρα ενός κοριτσιού 19 ετών εάν το είχα γεννήσει στα 21 μου. Και θλίβομαι που κορίτσια της γενιάς z αντί να θέτουν στόχους όπως το να κατακτήσουν αξιώματα τα οποία ακόμη αποτελούν αποκλειστικά προνόμια των ανδρών, εκείνα θέτουν τους εαυτούς τους στην διακριτική ευχέρεια ενός άνδρα για να τις διαλέξει λες και είναι προϊόντα σε νυφοπάζαρα των προηγούμενων αιώνων. Και μάλιστα, ούτε καν ιδιωτικά, αλλά δημόσια, με τρόπο που εκθέτουν τόσο τους εαυτούς τους, όσο και τις οικογένειές τους αλλά και το φύλο τους στο πανελλήνιο. Στεναχωριέμαι και θλίβομαι για τις συμμετέχουσες στο Bachelor. Όχι για όσους το γυρίζουν, ούτε για όσους το παρακολουθούν. Αν δεν υπήρχαν αυτές, οι υπόλοιποι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τη θέση μας, σε μεγάλο βαθμό την καθορίζουμε μόνες μας. Και μπαίνοντας στο Bachelor, μας αυτοτοποθετούμε πάρα πολύ χαμηλά κορίτσια.