Μια φορά κι έναν καιρό ο Παναθηναϊκός, στη σύγχρονη ποδοσφαιρική εποχή, ο Ολυμπιακός!

Η πρόκριση στη Λευκωσία παράτεινε τη συνέπεια με την οποία οι ερυθρόλευκοι είναι εδώ και δύο δεκαετίες οι βασικοί συνδαιτημόνες της μεγάλης παρέας των Ομίλων του Champions League και τους χάρισε το «credit» του σταθερού και απαράλλακτου πρέσβη του ποδοσφαίρου μας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης.
Κι αυτό, είτε αρέσει σε πολλούς είτε όχι, συνεπάγεται τη συνωνυμία του Ολυμπιακού με την… Εθνική συλλόγων του ελληνικού ποδοσφαίρου: Ελλάς-Ευρώπη-Ολυμπιακός!

Όπως στον τελικό Κυπέλλου (ΑΕΚ), στις δύο πρώτες εμφανίσεις του στη Superleague (Αστέρας, Παναιτωλικός) και, φυσικά, στο πρώτο παιχνίδι με την Ομόνοια, ο Ολυμπιακός δεν έθελξε με την απόδοση του. Ούτε και με το ρυθμό του.

Έκανε όμως και στη ρεβάνς της Λευκωσίας ακριβώς ίδιο αυστηρά: Ό,τι υπαγόρευαν οι απαιτήσεις της πρόκρισης. Μια ιδανική διαχείριση του 2-0 του Φαλήρου, μια επίδειξη σοβαρότητας. Διέθετε γενικά, αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «επαγγελματική παρουσία» στον αγωνιστικό χώρο.

Τόσο όσο, για να έχει τον έλεγχο του ματς με κυριαρχία στη μεσαία γραμμή και παιχνίδι κατοχής, αλλά για να «καταπιεί» η κυπριακή ομάδα τις ορέξεις της να απειλήσει την εστία του Ζοσέ Σα.

Με εξαίρεση κάποια χαζά σφάλματα του Σεμέδο (στο ξεκίνημα κυρίως) – από εκείνα τα απρόσεκτα που λίγο πολύ μας έχει συνηθίσει πλέον ο… μονίμως «ταραγμένος νους» του Πορτογάλου με τα σπουδαία προσόντα, μα και με τις ακαταλαβίστικες, αλλοπρόσαλλες παλινωδίες του, οι οποίες από το πουθενά μπορεί να προκαλέσουν ανησυχία στην άμυνα και τον τερματοφύλακα – οι ερυθρόλευκοι πέρασαν εύκολο βράδυ στο ΓΣΠ.

Δημιουργικά και επιθετικά οι παίκτες του Μαρτίνς έβγαλαν διάθεση, δημιουργώντας πολλές φάσεις για γκολ και στα δύο ημίχρονα, ωστόσο είτε ο Βραζιλιάνος εξαιρετικός γκολκίπερ των γηπεδούχων, είτε η απροσεξία της τελευταίας στιγμής ή η έλλειψη συγκέντρωσης, πρωτίστως Ραντζέλοβιτς και κάπου και Ελ Αραμπί, κόστισαν στον Ολυμπιακό τη δεύτερη νίκη του.

Την οποία σύμφωνα με την απόδοση των ομάδων και στους δύο αγώνες, καθώς και της μεγάλης διαφοράς κλάσης, οι πρωταθλητές Ελλάδας τη δικαιούνταν.

Μικρό το κακό. Οι ερυθρόλευκοι μαθαίνουν την Πέμπτη, ξανά αντιπάλους στον Όμιλο – σαν από συνήθεια δική τους και όλης της Ευρώπης που τους ξέρει πια, κακά τα ψέματα, όπως ξέρει τα παραδοσιακά τεράστια ονόματα της ηπείρου γιατί αδιάλειπτα συμμετέχουν στο «πάρτι»! – κάτι που τους κάνει να εξακολουθούν να ονειρεύονται ανώτερες δόξες και μεγαλεία.

Σαν αυτές που τους «θέλει» το moto της δεκαετίας Μαρινάκη στο τιμόνι: (They) Keep On Dreaming!