Μια κινέζικη παροιμία λέει πως «όποιος αναφέρει τα ελαττώματά σου δεν είναι απαραίτητα εχθρός. Όποιος σου κάνει συνέχεια κομπλιμέντα δεν είναι απαραίτητα φίλος». Εσύ, λοιπόν, φίλε που διαβάζεις το κείμενο, αν έχεις πρόβλημα με τον ύπνο, αντί να μετράς… προβατάκια, θα μπορούσες να μετρήσεις τις φορές που έχω γράψει ή έχω πει το πρόβλημα του Ολυμπιακού στους ψηλούς και θα… κοιμόσουν μια χαρά.
Όπως, δηλαδή, έκαναν ο Χασάν Μάρτιν κι ο Οκτάβιους Έλις, την ώρα που οι υπόλοιποι πάλευαν να πάρουν μια νίκη… ελπίδας (στην ουσία δεν άλλαζαν πολλά, για όσους διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, αλλά ας μην αφήσουμε μια λεπτομέρεια να χαλάσει μια τόσο όμορφη ιστορία), την οποία έχασαν μέσα από τα χέρια τους.
Θέλετε να συζητήσουμε για το λέι απ, που δεν έβαλε ο Σακίλ ΜακΚίσικ; Θέλετε να αναρωτηθούμε μαζί γιατί δεν πήρε τάιμ άουτ στα 21’’ ο Γιώργος Μπαρτζώκας; Θέλετε να ψάξουμε πόσες φορές ένας τόσο ικανός πόιντ γκαρντ, όπως ο Κώστας Σλούκας, θα χάσει την μπάλα στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα;
Αυτό είναι το μπάσκετ, γι’ αυτό το αγαπάμε, γιατί είναι… άρρωστο. Μπορεί να είσαι 39.50’’ συγκεντρωμένος και σε μια στιγμή να ανατραπούν τα πάντα, επειδή κάποιος σούταρε με κλειστά μάτια. Και ναι, να συζητήσουμε για όλα τα μικρά λάθη, που έφεραν μια μεγάλη ήττα. Είμαι βέβαιος ότι αν βάλεις 100 φορές τον ΜακΚίσικ, τον Σλούκα και τον Μπαρτζώκα στην ίδια θέση, μπορεί ούτε μία να μην έρθει το ίδιο αποτέλεσμα.
Κάθε κανόνας έχει εξαιρέσεις, αλλά εδώ υπάρχει το εξής ανησυχητικό φαινόμενο: Στον Ολυμπιακό η εξαίρεση έγινε κανόνας. Κι η εξαίρεση είναι να πάρεις μια φορά τη νίκη, αφήνοντας τους σέντερ σου στον πάγκο. Όταν σχεδόν σε κάθε αγώνα η ομάδα ρολάρει καλύτερα χωρίς τους δύο μετριότατους (κι ευγενικός είμαι) ψηλούς, τότε έχεις κάνει δομικό λάθος στο χτίσιμο της ομάδας. Η μη αποδοχή, η μη διόρθωση, απλά μεγιστοποιεί τις επιπτώσεις.
Ο Ολυμπιακός θα χάσει τα πλέι οφ (μαθηματικά υπάρχουν ακόμα ελπίδες, αλλά…), επειδή αποφάσισε το 2021 να παίξει δίχως σέντερ στην Ευρωλίγκα. Δίχως κανονικούς σέντερ. Ποιος είπε ότι όλα τα πειράματα πετυχαίνουν, είναι κρίμα όμως για την προσπάθεια όλων των άλλων. Κι είμαι βέβαιος ότι κι οι δύο Αμερικανοί ψηλοί προσπαθούν, αλλά δεν φτάνουν.
Αντί επιλόγου, επί προσωπικού: Ευθύνη του δημοσιογράφου είναι να λέει και να γράφει αυτά που πιστεύει, όχι αφού έχει δει το έργο (αυτό το κάνει καθένας), αλλά από πριν. Δεν πετυχαίνει πάντα, άλλωστε ο χειρότερος προπονητής του πλανήτη, έχει περισσότερες γνώσεις από τον κορυφαίο ρεπόρτερ της γης.
Αν με το καλό επιτραπούν οι συγκεντρώσεις κι ανοίξει η εστίαση, να μαζευτούν όσοι γελούσαν με το ρεπορτάζ μου από τον περασμένο Μάρτη, ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει τον Σλούκα, όσοι με προέτρεπαν να παραδεχθώ ότι έκανα λάθος στην κρίση μου για τον Μάρτιν κι όσοι ενοχλήθηκαν που έγραψα μετά την ήττα από τη Βιλερμπάν ότι χάθηκε η 8άδα, να κάνουμε ένα πάρτι. Πλάκα θα έχει…