Ο Γιώργος Χελάκης βλέπει αποτυχία εκεί που άλλοι βλέπουν το καλο πρώτο ημίχρονο και το… καλό κλίμα στα αποδυτήρια

Λίγο ακόμα και θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Ηρθαμε ισόπαλοι με το Κόσοβο, κινδυνεύουμε να χάσουμε την πρώτη θέση στον Ομιλό μας και καλούμαστε να συνομολογήσουμε ότι είμαστε καλοί στο πρώτο ημίχρονο.

Και λοιπόν. Χάσαμε στο πρώτο όσες ευκαιρίες έχασαν και οι Κοσοβάροι συν ένα πέναλτι που το έπιασε ο τερματοφύλακας. Αν βολεύει να κάνουμε έτσι την συζήτηση καμιά αντίρρηση. Προχτές με την Μολδαβία λέγαμε ότι μετράει η νίκη τώρα να λέμε ότι μετράει η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου. Μην τυχόν και κακοκαρδίσουμε τον Φαντ Σιπ κι όσους τον έφεραν και του κάνουν υποδείξεις. Μην κακοκαρδίσουμε αυτόν που ενώ η ομάδα ήταν άστοχη δεν είχε άλλο σέντερ φορ να τον βάλει στο ματς κι αναγκαζόταν να βγάλει τον Λημνιό, τη μόνη απειλή που διαθέταμε .

Τον προπονητή που έβγαλε τον Χατζηδιάκοκο για να βάλει τον Λαμπρόπουλο ώστε να … πλαγιοκοπήσουμε τους αντιπάλους μας. Όταν καταργείται η ποδοσφαιρική λογική τότε απολαμβάνουμε το δικαίωμα να λέμε ότι θέλουμε και να κοροϊδεύομαστε μεταξύ μας. Πληρώσαμε την αστοχία μας ήταν ένα από τα συμπεράσματα. Οκ. την πλήρωσαν όμως και οι Κοσοβάροι που έχασαν κι αυτοί ευκαιρίες.

Αν θέλουμε να παραμείνουμε προσγειωμένοι ας πούμε την αλήθεια. Πληρώσαμε την έλλειψη ποιότητας που μας φέρνει να παλεύουμε στο γκολ με του Κοσοβάρους και να μην το πετυχαίνουμε κιόλας. Πληρώσαμε ότι έχουμε μια ομάδα από την οποία απουσιάζουν παίκτες με προσωπικότητα ικανοί να εμπνεύσουν τους υπόλοιπους. Πληρώσαμε ότι τον πιο ποιοτικό παίκτη του ελληνικού ποδοσφαίρου τον κρατάμε πεισματικά στον πάγκο γιατί έτσι μας αρέσει.

Ε, λοιπόν όλα αυτά δεν αρέσουν σε όλους και αρνούνται να βλέπουν το «καλό» πρώτο ημίχρονο όταν το αποτέλεσμα μας φέρνει δυο βαθμούς πίσω από την Σλοβενία και μας δημιουργεί τον κίνδυνο να τερματίσουν δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Γιατί πρέπει να στεκόμαστε σε ένα τάχα καλό ημίχρονο κι όχι στην τρανταχτή αποτυχία να νικήσουμε έναν στα Χαρτιά υποδεέστερο αντίπαλο.</div>

Ο Ομοσπονδιακός τεχνικός αποτυγχάνει συνεχώς να βοηθήσει την ομάδα του από τον πάγκο, όπως αποτυγχάνει να την βελτιώσει. Όμως, κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, τους έχει κάνει όλους μια οικογένεια. Καμιά αντίρρηση. Το κλίμα είναι οικογενειακό αλλά το επίπεδο είναι απαράδεκτο. Ισως όμως να έχει σημασία ότι είμαστε οικογένεια. Ότι δεν είμαστε καλή ομάδα δεν είναι φαίνεται και τόσο σημαντικό…