Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για μια ιστορική επιτυχία της Εθνικής κόντρα σε κάθε νόμο του ποδοσφαίρου

Μιλάμε για ιστορικό αποτέλεσμα. Πολλοί θα πουν ότι είναι τέτοια διότι το πήραμε τη μέρα που γιορτάζαμε τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 1821. Όχι. Είναι ιστορικό διότι με την Ισπανία είχαμε έρθει 1-1 το 2003 κι από εκεί ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση της Εθνικής του Ρεχάγκελ, που την έφερε πρώτα στην Πορτογαλία και μετά στην κατάκτηση του τροπαίου.

Έτσι να το δούμε καλύτερα το αποτέλεσμα. Κι έτσι να εξηγηθεί στους Έλληνες διεθνείς. Από τον Γιαννακόπουλο, που τότε έβαλε μια γκολάρα, στον Μπακασέτα που για να το πετύχει ευνοηθήκαμε απρόσμενα από το τέλος ενός μαρκαρίσματος που έκανε ο Μαρτίνες στον Μασούρα, την ώρα που η μπάλα είχε φύγει από την περιοχή των Ισπανών. Ήταν ζήτημα τύχης λοιπόν. Μάλιστα, ήταν ζήτημα τύχης η ισοφάριση.

Δεν θα το συζητούσαμε αν μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε χάσει κι εμείς κάνα δυο ευκαιρίες να σκοράρουμε. Αμ δε! Εμείς δεν χάσαμε ούτε μια γιατί δεν είχαμε ούτε καν τελική προσπάθεια. Μια για δείγμα. Μια κατά τύχη. Τίποτα κι όμως ισοφαρίσαμε. Η τύχη μας έκλεισε προκλητικά το μάτι. Ωστόσο θα μπορούσαμε να έχουμε βάλει ένα τέτοιο γκολ και στο μεταξύ να έχουν φάει τρία-τέσσερα. Δεν τα είχαμε φάει κι αυτό δεν ήταν ζήτημα τύχης.

Ήταν ζήτημα προσπάθειας όλων των διεθνών. Η ανασταλτική λειτουργία της Εθνικής ήταν σπουδαία. Πολύ τρέξιμο, συνεχείς αλληλοκαλύψεις και αλάνθαστο κεντρικό δίδυμο που αποτελούσαν ο Γιώργος Τζαβέλλας κι ο Κούλης Παπαδόπουλος. Ειδικά ο Μακεδόνας άσσος, που έχει χάσει μισή καριέρα και πλέον από τραυματισμούς, έκανε μεγάλο παιχνίδι απέναντι στον Αλβάρο Μοράτα, που βέβαια του ξέφυγε μια φορά και το έβαλε με ενέργεια υψηλής τεχνικής.

Αφού λοιπόν το βάλαμε, χωρίς μέχρι εκείνη την στιγμή να το έχουμε δημιουργήσει μια φάση, μπράβο μας . Αυτό ήταν το ζητούμενο από τον Φαν’τ Σιπ, που λίγο ενδιαφερόταν τι θα του γράψουμε εμείς μετά από τέτοια εμφάνιση, κατά την οποία ήταν μετρημένες οι φορές που περάσαμε την σέντρα. Ήρθε όμως το δώρο και τώρα μιλάμε για το ισόπαλο αποτέλεσμα και δεν πολυστεκόμαστε στην επιθετική ανυπαρξία. Να πάρουμε το δώρο που μας προσφέρθηκε και τώρα να δούμε πως θα παίξουμε κανονικό ποδόσφαιρο, για να κερδίσουμε στην Τούμπα την Γεωργία για να έχει νόημα το ισόπαλο αποτέλεσμα με την Ισπανία.

Μπορεί η σύνθεση του πρώτου ημιχρόνου να μην έκανε ούτε για την δουλειά που ήθελε ο Ολλανδός τεχνικός, αλλά ο Σιώπης με τον Τζόλη που μπήκαν στο δεύτερο ημίχρονο βελτιώσαν κατά πολύ την εικόνα. Ειδικά ο Τζόλης ήταν έμβολο από αριστερά, έδωσε βοήθεια στον αλάνθαστο Τσιμίκα και κουβάλησε την μπάλα. Εδώ έχει ισχύ το γνωστό ανέκδοτο που καταλήγει με την φράση «καλά που δεν πάθαμε και τίποτα». Αφού δεν πάθαμε όμως ας κοιτάξουμε να το εκμεταλλευτούμε και να κρατήσουμε το πλεονέκτημα που αποκτήσαμε στη μάχη για τη δεύτερη θέση.