Το παραμύθι δεν είχε… αράχνη. Πόσο μάλλον «αράχνη» σε… τιμωρία. Οι ενστάσεις του Φασούλα, ο μονόλογος του Λιόλιου και η αμήχανη διαβούλευση. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Γράψαμε χθες για την ΕΟΚ και την εξαιρετική πρωτοβουλία του Βαγγέλη Λιόλιου. Εμείς θα στηρίξουμε κάθε θετική πρωτοβουλία, στηλιτεύοντας παράλληλα κάθε αρνητική δραστηριότητα. Η επιλογή να διαχέονται πληροφορίες -και δη ψευδείς- για την εξέλιξη του Δ.Σ., στην προσπάθεια να πλήξουν τον Παναγιώτη Φασούλα είναι ατυχής έμπνευση. Πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιούνται τα ίδια άθλια κανάλια, που χρησιμοποιούσε ο τέως πρόεδρος.

Επί της ουσίας. Κυκλοφόρησε ότι ο πρόεδρος της ΕΟΚ επέπληξε τον Φασούλα. Το αντίθετο συνέβη. «Λάβρος» ήταν ο Παναγιώτης κατά της διαβούλευσης και της αυτοφορολόγησης, στην οποία οδηγούνται τα σωματεία. Μάταια ζητούσε ο Βαγγέλης Λιόλιος να πάρουν κι άλλοι τον λόγο, ουδείς τον στήριξε κι η συνεδρίαση μετατράπηκε σε… πολυθρόνα για δύο. Α, και στην… αυτοαποθέωση του Βασίλη Ντάκουρη.

Επί της ουσίας. Ο κ. Λιόλιος φάνηκε ενοχλημένος από την επιστολή που έλαβε από τον κ. Φασούλα, αλλά και τη διαρροή της στον Τύπο. Ωραία αντίληψη έχει ο νέος πρόεδρος. Επιτρέπονται οι διαρροές (και δη ψευδείς), αν προέρχονται από τη δική του πλευρά, όχι όμως από τους άλλους. «Σε κατήγγειλα για κάτι;» τον ρώτησε επανειλημμένα η «αράχνη», αλλά απάντηση δεν πήρε.

Το… ιταλικό σύστημα

Εκεί, όμως, που υπήρξε κάθετη διαφωνία, ήταν στο θέμα της διαβούλευσης, της οποίας υπεραμύνθηκε ο κ. Λιόλιος. Όχι με σθένος, όχι με επιχειρήματα. Στις συνεχείς ερωτήσεις του κ. Φασούλα, για τη φορολόγηση των σωματείων, για το ότι θα κληθούν οι γονείς να πληρώσουν επιπλέον βάρη, για τον άδικο διαχωρισμό παικτών που αγωνίζονται εντός κι εκτός συνόρων, στην ουσία δεν υπήρχαν απαντήσεις.

Ο πρόεδρος της ΕΟΚ επαναλάμβανε ότι «αυτό είναι το ιταλικό μοντέλο. Αν διαφωνείτε και με αυτό, τι να πω…». Πρόκειται περί κακέκτυπου. Το ιταλικό μοντέλο περιλαμβάνει αρκετές από τις «ιδέες» της νέας διοίκησης, που τέθηκαν σε διαβούλευση. Μόνο που δεν μπορεί να εφαρμόσεις ΜΟΝΟ όσα σε βολεύουν από το περιβόητο «ιταλικό μοντέλο».

Για παράδειγμα, ένας προπονητής που απολύεται στα μέσα της χρονιάς παίρνει όλο το συμβόλαιο. Στην Ιταλία, όχι εδώ. Δεν είδαμε να μπαίνει σε διαβούλευση. Ζητά από τους ατζέντηδες 1.000 ευρώ για κάθε παίκτη, που εκπροσωπούν. Επικαλείται το «ιταλικό μοντέλο».

Μόνο που στην Ιταλία το μίνιμουμ συμβόλαιο για παίκτη της Α2 είναι 18.000 ευρώ. Και τα χρήματα είναι κατατεθειμένα, όχι να ‘χαμε να λέγαμε. Αν ο κ. Λιόλιος μπορεί να εφαρμόσει κάτι τέτοιο, στην ελληνική Α2, προδήλως να αποδίδουν 1.000 ευρώ για κάθε παίκτη οι μάνατζερ. Καλές οι ιδέες και τα μοντέλα, αρκεί να μην γίνεται κακό copy paste.

Αντί επιλόγου: Για τη διαβούλευση θα επανέρθουμε…