Οι εκλογές στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης έφεραν την αλλαγή που περιμέναμε. Όχι, όμως, και την κοσμογονία που θέλαμε. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Στο ΟΑΚΑ από χθες βγαίνει λευκός καπνός. Ο Βαγγέλης Λιόλιος βγήκε αυτοδύναμος, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Απαλλάσσει το ελληνικό μπάσκετ, από ένα άθλιο καθεστώς δεκαετιών. Έχει τη βαριά ευθύνη, να φέρει την αλλαγή που περιμένουμε. Οι εκλογές είχαν γλυκόπικρη γεύση κι εδώ θα τα αναλύσουμε όλα.

Ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι το τέλος μιας εφιαλτικής για το μπάσκετ διοίκησης. Και συνάμα του αδιοίκητου της Ομοσπονδίας. Καιρός ήταν να ξεβρωμίσει ο χώρος. Όχι τόσο σε επίπεδο παραγόντων πρώτης γραμμής, όσο σε αυλικούς. Θα υπάρξει αλλαγή σε βάθος; Εδώ είμαστε να το καταγράψουμε. Αν «ναι» θα χειροκροτήσουμε πρώτοι τον Βαγγέλη Λιόλιο. Αν «όχι», πάλι εδώ θα είμαστε…

Τα σωματεία απαλλάχθηκαν από τον ζυγό. Από τυπάκια, που τους κουνούσαν το δάχτυλο. Τόλμησαν κάποιοι εξ αυτών να βάλουν κι υποψηφιότητα. Βρήκαν την ψήφο τους. Οι λογαριασμοί παραμένουν ανοιχτοί. Η αλλαγή πρέπει να είναι σαρωτική και σε στεγανά, αλλά και (κυρίως) σε πρόσωπα.

Γιατί πήγε τόσο ψηλά ο Λιόλιος; Μια εκτίμηση είναι ότι έπεισε με το πρόγραμμά του. Μια άλλη ότι ο κόσμος κουράστηκε από το δίπολο «Ολυμπιακός / Παναθηναϊκός» κι οδηγήθηκε στον τρίτο δρόμο. Μικρή (ελάχιστη) σημασία έχει. Ο Πατρινός είναι ο νέος πρόεδρος και πλέον έχει μπροστά του όλο το γήπεδο.

Πρώτη επιτυχία για το μπάσκετ η εξαφάνιση κάθε στοιχείου που θύμιζε Βασιλακόπουλο. Εξ ου και τα χαμηλά ποσοστά Παπανικολάου. Πλήρωσε το… δαχτυλίδι, που πήρε. Δεν στηρίχθηκε, έγινε σύγχρονη Ιφιγένεια. Ήπιε το πικρό ποτήρι ως το τέλος. Δικαίως ή αδίκως, ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα.

Δεύτερη (μεγάλη) επιτυχία είναι η αυτονομία της διοίκησης. Δεν θα έχουμε τα… καλά του ποδοσφαίρου. Ο Λιόλιος έχει όλο τον χώρο να κινηθεί, για να φέρει την αλλαγή που έταξε.

Η χαμένη ευκαιρία

Μπορεί να πανηγυρίζουμε, επειδή απαλλαχθήκαμε από τον Βασιλακόπουλο, όμως έχουμε και μια στεναχώρια. Επιζητούσαμε την επιστροφή του Νίκου Γκάλη. Η φωτογραφία με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο έμοιαζε να είναι βγαλμένη από το μέλλον. Πιστέψαμε ότι μπορεί να αλλάξουν όλα. Δεν το πίστεψαν τα σωματεία. Το πώς και το γιατί, θα έχουμε τον χρόνο να το συζητήσουμε.

Αν δεν υπήρχε ο Γκάλης στην εξίσωση, τώρα θα πανηγύριζα. Το γεγονός ότι εντέλει θα μείνει εκτός μπάσκετ, είναι επώδυνο. Όπως ήταν χρόνια τώρα. Το ότι οι παράγοντες δεν συνυπολόγισαν αυτόν τον παράγοντα στην ψήφο τους, είναι θέμα προς συζήτηση. Τι είδους παράγοντες έχουμε. Τους ίδιους που για δεκαετίες έσκυβαν και φιλούσαν το χέρι του προέδρου. Τους ίδιους που ανέχονταν λογής λογής σαλτιμπάγκους.

Όπως και να ‘χει, ο Βαγγέλης Λιόλιος είναι ο νέος ηγέτης του ελληνικού μπάσκετ. Του ευχόμαστε καλή θητεία. Θα τον στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, αν κάνει το 20% όσων υποσχέθηκε. Κυρίως αν φροντίσει να εξαφανιστούν τα φαντάσματα του παρελθόντος. Οι αυλικοί. Οι παρατρεχάμενοι. Οι υπηρέτες του άθλιου συστήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πράξουμε κατά συνείδηση. Ό,τι κάναμε και με τον Βασιλακόπουλο…