Ο Άγγελος Παπνικολάου γίνεται πλέον το… αντίπαλο δέος για τον Παναγιώτη Φασούλα, καθώς έχει προσπεράσει στην κούρσα τον Βαγγέλη Λιόλιο. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Υπάρχουν τρεις υποψήφιοι, αλλά στην πραγματικότητα δύο ψήφοι. Μία απέναντι στο σύστημα Βασιλακόπουλου, η οποία εκφράζεται μέσω της υποψηφιότητας του Παναγιώτη Φασούλα και μία που ναι μεν αυτοπροσδιορίζεται ως συνέχεια της προηγούμενης διοίκησης, με σαφείς (ενίοτε όχι και τόσο) τάσεις βελτίωσης της εικόνας και της λειτουργείας. Στην ουσία, δηλαδή έχουμε δύο πολιτικές, οι οποίες εκφράζονται από τρεις υποψηφίους, με τον Άγγελο Παπανικολάου να αποτελεί το αντίπαλο δέος για την «αράχνη».

Επί του παρόντος αφήνουμε εκτός της συζήτησης τον Φασούλα, γιατί η ψήφος στον συνδυασμό του είναι ψήφος διαφοροποίησης, αντίστασης, αλλαγής. Ο Άγγελος Παπανικολάου πήρε το χρίσμα από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και ποτέ δεν έκρυψε ότι ανήκει σε αυτόν τον χώρο. Είναι ο τελευταίος που ξεκίνησε, αυτός με το… μικρότερο όνομα, αλλά με τη δική του διαδρομή στο μπάσκετ.

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο Βαγγέλης Λιόλιος θεωρούσε εαυτόν σαρωτικό νικητή των εκλογών, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Βεβαίως, όλα όσα γράφουμε είναι εκτιμήσεις, που προκύπτουν μέσα από συζητήσεις, καταγραφή απόψεων και τάσεων, καθώς το αποτέλεσμα θα προκύψει από την κάλπη, όχι από… σφυγμομετρήσεις.

Όπως φαίνεται, Λιόλιος και Παπανικολάου θα μοιραστούν ένα εκλογικό ποσοστό, με μικρή απόκλιση απόψεων. Γι’ αυτό κι έχει σημασία ποιος από τους δύο θα επικρατήσει. Το αν αυτό το ποσοστό υπερτερεί εκείνου, που θέλει σαρωτικές αλλαγές κι ανατροπή του στάτους στο μπάσκετ, θα φανεί στην κάλπη και τότε θα ξέρουμε τον τελικό νικητή. Σε αυτόν τον κόσμο, που δεν βλέπει (γιατί άραγε;) πόσο κακό έχει κάνει η διοίκηση Βασιλακόπουλου στο μπάσκετ, ο Παπανικολάου παίρνει κεφάλι.

Πώς κατάφερε να εκτοπίσει τον Λιόλιο; Ο εκ Πατρών προερχόμενος παράγοντας θεώρησε ότι θα κερδίσει τις εκλογές από το ρετιρέ, ενώ ο «γιατρός» κατέβηκε στο πεζοδρόμιο, πήγε πόρτα πόρτα, προσέγγισε με διαφορετικό τρόπο τα σωματεία. Δίχως αλαζονικό ύφος, με ισχυρούς συμμάχους (ανοιχτή υποστήριξη από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον οποίο κάποια στιγμή θεωρούσε «δικό του» ο Λιόλιος) και πολλή δουλειά, χτίζει την εκλογική του βάση.

Συγκεντρώνει ψήφους, που για παραπάνω από έναν λόγους, δεν θα μπορούσαν να πάνε στους άλλους δύο, όπως για παράδειγμα την ψήφο της ΑΕΚ. Αν κι υπέστη ισχυρό χτύπημα από την προσχώρηση του Γιάννη Αλεξόπουλου στον συνδυασμό του Φασούλα, συγκρατεί μεγάλο μέρος των υποστηρικτών του συστήματος Βασιλακόπουλου, που αν δεν υπήρχε ο Παπανικολάου θα πήγαιναν στον Λιόλιο, καθώς δεν θα έφταναν στην υπέρβαση, να περάσουν στην άλλη όχθη.

Αν κι η κάλπη είναι εγκυμονούσα (όποτε γίνουν εκλογές, καθώς εκκρεμεί η απάντηση των αρμοδίων στην ερώτηση της «αράχνης»), μοιάζει να είναι αγώνας ανάμεσα στους δύο η προεδρική καρέκλα, ανάμεσα δηλαδή στον Φασούλα και τον Παπανικολάου, με τον Λιόλιο να χάνει έδαφος. Από την αποχώρηση του Δημήτρη Αγγελόπουλου και μετά, η… μετοχή του Πατρινού κατρακυλά, με τον Παπανικολάου να επωφελείται και να πείθει ένα μεγάλο μέρος εκείνων, οι οποίοι αποφάσισαν να μην στηρίξουν Λιόλιο.

Έχει μεγάλη σημασία κι η λεπτομέρεια, καθώς ανεξάρτητα με το ποιος θα κερδίσει, ποιος θα είναι πρόεδρος στη μετά Βασιλακόπουλο εποχή, θα μετρήσει ιδιαίτερα ο συσχετισμός δυνάμεων στο Δ.Σ., καθώς μπορεί να υπάρχει πρόεδρος δίχως πλειοψηφία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όσο πιο ψηλά είναι τα ποσοστά των δύο (Φασούλας – Παπανικολάου), που μοιάζουν να έχουν πάρει κεφάλι, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η υποχρέωση σύνθεσης απόψεων. Αλλά αυτά είναι για την… επόμενη μέρα.

Επί του παρόντος, με τον Παναγιώτη Φασούλα να συνεχίζει τον δικό του δρόμο (σ.σ. μιλάμε για συνδυασμούς, δεν είναι προσωπική κούρσα, αλλά προς χάρη συντομίας αναφερόμαστε στους επικεφαλής), ο Άγγελος Παπανικολάου έρχεται με φόρα από τη στροφή, την ώρα που ο Βαγγέλης Λιόλιος χάνεται από τον καθρέπτη τους…