Ο Γιάννης Φούφης επέστρεψε, ο Τάσος Δελημπαλταδάκης «σάρωσε» κι ο Σπύρος Γκόντας είναι ante portas. Εποχή Λιόλιου με καλά πρώτα δείγματα. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Πέρασε μια εβδομάδα από τότε που έγιναν οι εκλογές στην ΕΟΚ κι ήδη βλέπουμε τις πρώτες αλλαγές. Ο Γιάννης Φούφης σφύριξε ξανά σε ελληνικά γήπεδα. Ο Βαγγέλης Λιόλιος δίνει ένα στίγμα (καλά τα πρώτα δείγματα). Ο Σπύρος Γκόντας είναι προ των πυλών κι ο Τάσος Δελημπαλταδάκης είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Πλην, όμως, θα είναι εδώ την επόμενη μέρα.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο αγώνας Κυπέλλου ανάμεσα στον Κολοσσό και τον Ολυμπιακό είναι ιστορικός, όπως είχαμε ξαναγράψει (δείτε εδώ). Σηματοδότησε την επιστροφή των «ερυθρόλευκων» στις εσωτερικές διοργανώσεις κι όχι μόνο. Γύρισε κι ο Γιάννης Φούφης. Εδώ και πέντε χρόνια ήταν… εξόριστος. Γιατί; Επειδή πήγε κόντρα στον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Επειδή κινήθηκε νομικά εναντίον του. Επειδή αμφισβήτησε την εξουσία του.

Η επιστροφή του στην ενεργό δράση έχει σημειολογική αξία. Δύο ήταν οι διαιτητές που εναντιώθηκαν κι έμειναν σταθεροί ως το τέλος: Ο Γιάννης Φούφης κι ο Σπύρος Γκόντας. Ο ένας επέστρεψε. Ο άλλος είναι που τρέμουν οι αυλικοί. Τους έχει σύρει στα δικαστήρια, τους έχει τσαλακώσει. Δεν μασάει τα λόγια του. Δεν φοβάται την εξουσία. Θα είναι κέρδος για την ελληνική διαιτησία να επιστρέψει. Κι είναι στο χέρι του Βαγγέλη Λιόλιου.

Αυτός που λατρεύουν να μισούν

Υπάρχει κι άλλος ένας παράξενος τύπος. Τάσος Δελημπαλταδάκης λέγεται κι όταν κάποιος λέει κάτι κακό για τους ατζέντηδες, είναι ο πρώτος που σκέφτεται. Μόνο που ο Τάσος σάρωσε δύο φορές στις εκλογές. Και στην ΕΣΚΑ, και στην ΕΟΚ. Δύο φορές δεν μπορεί να είναι… τυχαίο γεγονός.

Ειδικός Σύμβουλος για θέματα μπάσκετ ανέλαβε στην ΕΟΚ. Εάν, όντως, ο τίτλος που του έδωσε ο Λιόλιος είναι αληθινός, είναι ουσιαστικός θα έχει ενδιαφέρον. Θα ευνοηθεί ο πρόεδρος, καθώς ο Τάσος είναι 40 χρόνια στο μπάσκετ. Με τα καλά και τα στραβά του. Το έχει δει απ’ όλες τις όψεις. Εκείνου που παίρνει χρήματα (ως μάνατζερ). Εκείνου που βάζει χρήματα (ως πρόεδρος). Γνωρίζει και τους παίκτες, και τους προπονητές, και τους παράγοντες.

Εάν, όμως, είναι τυπικός για να του έχει κλειστό το στόμα, θα απογοητευτώ. Πρώτα από τον Δελημπαλταδάκη που τον δέχτηκε. Αν είναι για τα μάτια του κόσμου και παραμείνει ως… γλάστρα, θα είναι το μπασκετικό του (άδοξο) τέλος.

Αντί επιλόγου: Είτε ο Γιάννης, είτε ο Τάσος, είτε ο Σπύρος, το μήνυμα είναι ένα: Το μπάσκετ χρειάζεται αντισυμβατικούς τύπους, για να πάει μακριά.