Η ΕΟΚ έφερε στην επιφάνεια το θέμα της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, ωστόσο, ο ΠΣΑΚ που ήταν πρωτεργάτης της ιδεάς απουσιάζει παντελώς. Γράφει ο Αναστάσης Κατσαβός

Η ΕΟΚ το τελευταίο διάστημα έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου. Μάλιστα, όπως ενημέρωσε, το θέμα έχει τεθεί σε διαβούλευση μέχρι τις 20/1/2022. Βάση διαλόγου αποτελούν οι προτάσεις της Ομοσπονδίας, επί των οποίων καλούνται να εκφέρουν άποψη οι ενδιαφερόμενοι.

Καταρχάς πριν αναφερθούμε στην πατρότητα της ιδέας, μπορούμε να δούμε ΕΔΩ μια συνοπτική κριτική. Κυρίως αφορά τα «χαράτσια» και τη φορολεηλασία που γίνεται στα σωματεία όλων των κατηγοριών, γυναικών και ανδρών. Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή φιλοδοξία για πρωτοτυπία, ωραίο θα ήταν το κύτταρο ενός ταλαιπωρημένου οργανισμού που λέγεται καλαθοσφαίριση, να μην λεηλατηθεί φορολογικά. Αντιθέτως, ακόμα καλύτερο θα ήταν να βοηθηθεί η σύνδεση με το σχολικό αθλητισμό και να κυριαρχήσει μια άλλη αντίληψη για το αναπτυξιακό πρόγραμμα γενικότερα.

Δεν είναι της παρούσης, ωστόσο η λογική «χτυπάω αλύπητα τις ομάδες για να φτιάξω το αναπτυξιακό πρόγραμμα» δε μπορεί να πάει μακριά. Απλούστατα γιατί η πλειοψηφία των ομάδων από τις οποίες ζητούνται χρήματα για τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο δεν έχουν… Και δεύτερον εγείρεται ένα μείζον ζήτημα, για το αν πρέπει η πολιτεία να στέκεται αρωγός στις Εθνικές κατηγορίες, αντί να μετακυλίονται τα βάρη ανάμεσα στον μπασκετικό κόσμο.

Τίνος είναι ρε γυναίκα τα παιδιά;

Πάμε όμως και στην πατρότητα της ιδέας «Χειμερινή μεταγραφική περίοδος». Από θέμα αρχών η ιδέα μοιάζει να είναι σωστή και βολική. Λύνει πολλά θέματα. Και στο κάτω κάτω, γιατί δε μπορεί ένας παίκτης των Εθνικών κατηγοριών να αλλάξει ομάδα μεσούσης της σεζόν, αλλά μπορεί ο αντίστοιχος συνάδελφός του στη Basket League; Επρόκειτο περί μεγάλης αδικίας η οποία τείνει να σταματήσει.

Η ιδέα των μεταγραφών αρχικά, στη συνέχεια και πάντα ήταν του ΠΣΑΚ! Με προσωπικές και συλλογικές ενέργειές τους, άνθρωποι όπως ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, ο Μανώλης Παπαμακάριος, ο Βασίλης Μίχος, ο Νίκος Βούλγαρης, ο Γιάννης Καλαμπόκης και φυσικά ο Κώστας Αλεξανδρίδης, τρέχουν τουλάχιστον 4 χρόνια για αυτό το θέμα. Είναι άνθρωποι συνώνυμοι του μπάσκετ, που γνωρίζουν τα προβλήματα και κυρίως δεν κοιτούν τους άμεσα θιγόμενους αφ’ υψηλού. Γνωρίζουν τι θα πει να μην έχει «κολλήσει» ένας συνάδελφός τους στον οργανισμό μιας ομάδας και να πρέπει να περιμένει το επόμενο καλοκαίρι, έχοντας χάσει ουσιαστικά μισή σεζόν. Γνωρίζουν τι θα πει να υπάρχουν οικονομικά προβλήματα σε ένα σωματείο και ο παίκτης να πρέπει να παραμείνει εκεί αναγκαστικά.

Η πολύ σωστή ιδέα λοιπόν τόσα χρόνια ήταν στα συρτάρια… Πολύ ορθά η ΕΟΚ, υπερέβη την αδράνεια της προηγούμενης διοίκησης και ανακίνησε το θέμα. Ωστόσο ο ΠΣΑΚ είναι ο «αδικημένος» της υπόθεσης, καθώς είδε περίπου 4 χρόνια αγώνων αντί να δικαιώνονται να μένουν στην αφάνεια. Γιατί η ΕΟΚ δε διοργάνωσε μια συζήτηση και στη συνέχεια μια Συνέντευξη Τύπου για το θέμα; Γιατί η ΕΟΚ δεν έβαλε σε πρώτο πλάνο τους αθλητές; Ήταν η άμεσα ενδιαφερόμενοι, έτρεξαν πολύ για το θέμα και δεν είναι καθόλου ωραία στάση να μην έχουν τη δική τους πρωταγωνιστική θέση στο εν λόγω κάδρο.

ΕΟΚ: Αλλαγή τακτικής ή εναλλαγή προσώπων;

Από τα παραπάνω προκύπτει το εξής: Από τη μια περίπου 3 χρόνια, υπήρχε το ένα πρόσωπο της ΕΟΚ. Εκείνο που κράταγε ως επτασφράγιστο μυστικό τις προτάσεις του ΠΣΑΚ. Από την άλλη έχουμε το άλλο πρόσωπο της ΕΟΚ. Εκείνο δηλαδή, που έφερε σε διαβούλευση ένα θέμα, αποσιωπώντας ποιανού πρόταση είναι. Το… καλύτερο όμως έρχεται για μετά. Διαβάζει κανείς «χειμερινή μεταγραφική περίοδος» και οι καλαθοσφαιριστές που καλούνται να υποστούν τις εκάστοτε αποφάσεις δεν είναι ΠΟΥΘΕΝΑ. Αυτός είναι ο νέος αέρας; Αυτή είναι η προτεραιότητα που θα είχαν οι αθλητές;

Αντί επιλόγου, αρκεί να γνωρίζει ο μπασκετικός κόσμος, ότι ο μόνος που μόχθησε για τις σημερινές εξελίξεις είναι ο ΠΣΑΚ και οι άνθρωποί του. Γιατί, καλό είναι να μέμφεται κανείς τους αθλητές ότι ουσιαστικά δεν έχουν συνδικαλιστικό όργανο, ή κάποιον που να τους νοιάζεται εν πάση περιπτώσει. Ακόμα καλύτερο όμως είναι να αποδίδονται τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και οι πρωταγωνιστές να έχουν πάντα τη θέση που τους αξίζει. Δηλαδή το κέντρο του κάδρου…