Για τον κόσμο του Παναθηναϊκού η ομάδα μπάσκετ είναι ξεχωριστό κομμάτι. Με απόσταση το τμήμα που τα τελευταία 30 χρόνια κάνει περήφανο τον κόσμο της ομάδας, το τμήμα με τη φανέλα που… βαραίνουν έξι αστέρια. Ως εκ τούτου θα ήταν προσβολή και προς την ιστορία του συλλόγου, και ως προς τα πρόσωπα που την έχουν γράψει, αλλά κυρίως προς τον κόσμο του να αναζητήσουμε δικαιολογίες.
Ούτε το μειωμένο μπάτζετ, ούτε το ότι ήταν νέα ομάδα κι ήθελε τον χρόνο της, ούτε το γεγονός ότι ψυχολογικά όλοι συμφώνησαν να χαμηλώσει ο πήχης των προσδοκιών, από τη στιγμή που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε πίσω, μπορούν να κρύψουν τη συνολική εικόνα, η οποία μεταφράζεται με μόλις πέντε επιτυχημένα αποτελέσματα και μια θέση στο υπόγειο της βαθμολογίας.
Όποιος έχει μάτια βλέπει. Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ μπορεί να βελτιωθεί δίχως πόιντ γκαρντ κι οι πειραματισμοί με τον Σαντ-Ρος έχουν πλέον αποδειχθεί επιβλαβείς. Οι «πράσινοι» έπαψαν να είναι η ομάδα που σημάδευε στην επίθεση τα αδύνατα σημεία της αντίπαλης άμυνας. Έχει βελτιωθεί συγκλονιστικά ο Παπαγιάννης, αλλά για να πάρει την μπάλα χρειάζεται αίτηση με χαρτόσημο.
Όσες φορές ο Νέντοβιτς είναι «καυτός» ο Παναθηναϊκός μένει στη διεκδίκηση της νίκης. Όταν δεν είναι στα καλύτερά του, υπάρχει η λύση του Παπαπέτρου. Σπάνιες οι φορές που κι οι δύο ταυτόχρονα κάνουν καλό παιχνίδι κι αυτό έχει εξήγηση, καθώς η δραστηριότητά τους είναι αποτέλεσμα ρυθμού κι όχι κεντρικού σχεδιασμού.
Το χειρότερο από τη χθεσινή βραδιά ήταν ότι ο Παναθηναϊκός γύρισε από την κόλαση του -17 κι έχασε στο… νόμισμα. Θα μπορούσε πέφτοντας από την… Ακρόπολη να είχε βρει πορτοφόλι, αλλά αυτό το έκανε με μπάσκετ ενστίκτου κι όχι με οργανωμένη αντίδραση. Έτσι δεν προχωράει το πράγμα, δεν μπορεί να κυνηγά την είσοδο στα πλέι οφ, στηριγμένος στο… φεγγάρι των παικτών του.
Οι αλλαγές κατά τη διάρκεια του 40λεπτου μοιάζουν να είναι προγραμματισμένες, δεν παρουσιάζεται κάτι νέο, μια έκπληξη, κάτι που θα προβληματίσει τον αντίπαλο κόουτς, οι «πράσινοι» μοιάζουν ανοιχτό βιβλίο. Θα ήταν πολύ κακό, αν δεν είχαν ακόμα πιο ανοιχτή διάβαση στην άμυνα.
Όποιος θέλει βάζει καλάθι, ακόμα κι ομάδες δίχως σπουδαίο ταλέντο, που εμφανίζονται με απουσίες βασικών παικτών (Λόιντ), όπως για παράδειγμα ο Ερυθρός Αστέρας. Κι αυτό γιατί οι περιφερειακοί ικανοποιούνται στέλνοντας τον αντίπαλο στο θηρίο, μόνο που ο Παπαγιάννης δεν είναι… τιραμόλα, ούτε μπαμπούλας. Παλεύει ο άνθρωπος, αλλά η πρώτη γραμμή άμυνας -στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα- είναι πιο μαλακή κι από το βούτυρο, σε θερμοκρασία δωματίου.
Μπορεί να αλλάξει; Με αυτή την εικόνα όχι. Σίγουρα όχι δίχως την ψυχολογία των αγώνων της Ευρωλίγκας, μένοντας στο προηγούμενο αποτέλεσμα, καλό ή κακό, αγνοώντας τον κανόνα του «κάθε μέρα είναι διαφορετική» και πως σημασία έχει το άθροισμα, όχι ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό κι είναι διαφορετική η εικόνα απέναντι στη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα και στη Ζαλγκίρις και τον Ερυθρό Αστέρα. Άλλος Παναθηναϊκός…
Ο Γιώργος Βόβορας πρέπει να υποχρεώσει τους παίκτες του να μπαίνουν με διαφορετική προσέγγιση, αλλά αν σ’ έναν γύρο δεν τα έχει καταφέρει, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τι μπορεί να κάνει για να εμφανίσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο, ικανό να πετύχει νίκες, όχι μια ομάδα παικτών, που νιώθουν καλά όταν δεν χάνουν με πολλά.