Σήμερα κλείνουν 35 χρόνια από το θαύμα του Ευρωμπάσκετ του 1987, όπου το μπάσκετ μπήκε στο κάθε ελληνικό σπίτι και δημιουργήθηκε η «επίσημη αγαπημένη».

Κι όμως πέρασαν 35 χρόνια από την αλησμόνητη βραδιά της 14ης Ιουνίου, όπου στο τέλος της ο κάθε Έλληνας και Ελληνίδα ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την πρώτη μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας στον ομαδικό αθλητισμό. Πέρασαν 35 χρόνια από τις βολές του θρυλικού Αργύρη Καμπούρη. από την θρυλική περιγραφή του Φίλιππου Συρίγου «Τίποτα, τιποτα δεν σταματα… Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά… Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα. Αργύρης Καμπούρης… 101-102!», που ακόμα ανατριχιάζει όποιον την ακούει. Φυσικά μιλάμε για το έπος του 1987 όπου η ελληνική ομάδα κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ.

Η πορεία για τον τελικό:

Το Ευρωμπάσκετ του 1987 όπως γνωρίζουμε όλοι διεξήχθη στην Ελλάδα και έτσι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε τον κόσμο στο πλευρό του και στις 9 αναμετρήσεις που έδωσε, οι 5 ήταν στον όμιλο. Στο τουρνουά πήραν μέρος 12 ομάδες και χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ των 6. Από αυτά θα προκρινόντουσαν στην επόμενη φάση οι πρώτες 4 ομάδες. Το «γαλανόλευκο» σύνολο στον όμιλό του είχε τις εξής ομάδες: Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Γαλλία, Ισπανία και Ρουμανία. Με αυτές τις ομάδες κατάφερε να πάρει τρεις νίκες και να ηττηθεί μόνο σε δύο ματς. Αυτά με την Σοβιετική Ένωση και την Ισπανία. Έτσι τερματίσαμε στην 4η θέση, η οποία οδηγεί στην επόμενη φάση και στον πρώτο του άλλο ομίλου.  Στον άλλο όμιλο συμμετείχαν οι εξής ομάδες: Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ολλανδία και Ισραήλ. Σε αυτό το γκρουπ η Ιταλία ξεχώρισε και πήρε την πρώτη θέση. Έτσι βρέθηκε στον δρόμο της Ελλάδα από την φάση των «8».

Στα προημιτελικά ο κόσμος έδωσε βροντερό παρών και το ΣΕΦ σχεδόν γέμισε με 16.000 Έλληνες, οι οποίοι υποστήριξαν την «επίσημη αγαπημένη», όπως την λέμε τώρα και την ώθησαν στην νίκη. Με ηγέτη τον Νίκο Γκάλη, ο οποίος πέτυχε 38 πόντους, η Εθνική μας ομάδα επικράτησε 90-78 της Ιταλίας και προκρίθηκε στα ημιτελικά. Εκεί συνάντησε έναν «γίγαντα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ και συγκεκριμένα την Γιουγκοσλαβία. Στο κατάμεστο αυτή τη φορά ΣΕΦ, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και η παρέα τους προσέφεραν άλλη μία μαγική παράσταση και νίκησαν 81-77 την Γιουγκοσλαβία. Πλέον έμενε ένα ματς για την κατάκτηση του τροπαίου και αυτός ήταν ο τελικός.

Η μαγική βραδιά της 14ης Ιουνίου που όποιος την έζησε δεν θα τη ξεχάσει:

Το ημερολόγιο έγραφε 14 Ιουνίου. Η εθνική μας ομάδα θα αντιμετώπιζε στο ΣΕΦ την Σοβιετική Ένωση και ο νικητής θα γραφόταν στο πάνθεο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Καναδός διαιτητής Στιβς έδωσε το πρώτο τζάμπολ της σπουδαίας αναμέτρησης και 15 χιλιάδες μπορεί και περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι φώναζαν ρυθμικά «τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, το κύπελλο θα πάρουμε με τον τσαμπουκά».

Η ελληνική ομάδα αντιμετώπισε στα ίσα αυτή της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δύο ομάδες πήγαιναν πόντο πόντο και όλοι στο ΣΕΦ κόντευαν να λιποθυμήσουν από το άγχος τους. Τελικά η «γαλανόλευκη» με ένα φανταστικό καλάθι του Γιαννάκη πήγε στα αποδυτήρια με το ισχνό προβάδισμα ενός πόντου. (42-41).

Στο δεύτερο μέρος οι Σοβιετικοί αγρίεψαν και τέσσερα λεπτά πριν το τέλος κατάφεραν να βρίσκονται μπροστά στο σκορ με 8 πόντους. Εκεί που οι περισσότεροι πίστευαν ότι το χρυσό μετάλλιο «έβγαλε» φτερά για τη εθνική, ήρθε η αντίδραση. Η εθνική μείωσε στους 4 πόντους (84-80) αλλά στα 2:25 πριν από το τέλος ο Παναγιώτης Φασούλας υπέπεσε στο 5ο του φάουλ. Παράλληλα έδωσε στον Τκατσένκο την ευκαιρία να κάνει το 86-80 το οποίο τελικά έκανε. Ούτε αυτό πτόησε τους Έλληνες διεθνείς και ο Μέμος Ιωάννου στην επόμενη επίθεση ευστόχησε σε τρίποντο και μείωσε σε 86-83. Το roller coaster συναισθημάτων συνέχισε, αφού ο  Γιαννάκης αποβλήθηκε και αυτός με 5ο φάουλ.  Τελικά μετά από τα τελευταία αγχωτικά λεπτά ο αγώνας πήγε στην παράταση με το σκορ να είναι στο 89-89

Τα τελευταία δραματικά λεπτά και οι βολές του Καμπούρη:

Ο αγώνας εξελίχθηκε σε ακατάλληλο για καρδιακούς και αποδείχθηκε για σκληρά νεύρα. Ο Γκάλης βγήκε μπροστά και με οδηγό την αποβολή του Τκατσένκο (ναι και αυτός με φάουλ) έκανε ένα επιθετικός ντεμαράζ και «ψαλίδισε» μία διαφορά που είχαν πάριε η Σοβιετικοί. Τελικά ο Νικ όχι απλά μείωσε αλλά έβαλε μπροστά την ελληνική ομάδα. Με ένα διπλό σπάσιμο της μέσης ανάμεσα από Πανκράσκιν και Βάλτερς έκανε το 98-101 και το ΣΕΦ να «κοχλάζει». Έμεναν 45 δευτερόλεπτα για έναν ιστορικό θρίαμβο. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε σίγουρα μία επίθεση και ήταν με τρεις πόντους μπροστά. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να μην δεχθεί τρίποντο. Τελικά δεν τα κατάφερε και οι Σοβιετική Ένωση έκανε το 101-101.

Η Εθνική μας ομάδα είχε μία τελευταία επίθεση. Ο Ιωάννου ελευθερώθηκε σούταρε, όμως αστόχησε, αλλά ο Καμπούρης πήρε ένα ονειρικό ριμπάουντ και κέρδισε αμέσως το φάουλ. Ο Αργύρης Καμπούρης στήθηκε για τις βολές. «Τίποτα, τιποτα δεν σταματα… Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά… Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα. Αργύρης Καμπούρης… 101-102! Και μόνο τέσσερα δευτερόλεπτα. Προσοχή μόνο μην επωφεληθούν οι Σοβιετικοί από αυτά τα τέσσερα δευτερόλεπτα…. 101-103! Θέλει προσοχή, ο Βάλτερς για τον Γιοβάισα, σουτ τριών πόντων, η μπάλα έξω! Είναι το τέλος, η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης! Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του Παγκόσμιου Αθλητισμού. Είναι ένας θρίαμβος, είναι ένα ηρωϊκό κατόρθωμα…», είπε ο Φίλιππος Συρίγος και όλοι ανατρίχιασαν. Μία μετάδοση που κανένας δεν θα ξεχάσει, ένα ματς που ανέβασε στα ύψη τον ελληνικό αθλητισμό.

Οι συνθέσεις του μεγάλου αυτού τελικού που έμεινε ανεξίτηλα στη μνήμη όσων των έζησαν: 

Ελλάδα (Πολίτης): Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου.

Σοβιετική Ενωση (Γκομέλσκι): Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8.