Ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις θέλησε -με τεράστια χρονική καθυστέρηση, δίχως να μπορεί να αντιληφθεί κανείς το γιατί- να… θαμπώσει την εικόνα του Ευρωμπάσκετ του 1987, υποστηρίζοντας ότι οι Έλληνες επιχείρησαν να δωροδοκήσουν τους -τότε- Σοβιετικούς παίκτες. Πήρε πληρωμένη απάντηση (δείτε εδώ) από τον Παναγιώτη Φασούλα, αλλά μια σειρά από ζητήματα προκύπτουν από αυτή την… ιστορία.
Είπε ο Νίκος Φιλίππου ότι κακώς ασχοληθήκαμε με τον Ματσουλιόνις! Κάποιοι πήραν την… πάσα (για γέλια) και υποστήριξαν ότι κακώς απάντησε ο Φασούλας, που δεν είχε και θεσμικό ρόλο. «Δίνουμε αξία σ’ έναν ηλίθιο» είπε μεταξύ άλλων ο Φιλίππου, τον οποίο ο Βαγγέλης Λιόλιος (αλήθεια, τι σκέφτηκες;) πρότεινε για πρόεδρο της διοίκησης Πρωτοδικείου.
Αυτός ο… «ηλίθιος» (κατά τον Φιλίππου), έχει παίξει μπάσκετ υψηλού επιπέδου σε δύο ηπείρους (Ευρώπη / ΗΠΑ), κάνοντας καριέρα στο ΝΒΑ. Έχει τιμηθεί με το «Παράσημο Τιμής» και το «Βραβείο της Φιλίας», πήρε «Τιμητικό Δίπλωμα Αθλητισμού της ΕΣΣΔ», μεγάλες τιμές από την πατρίδα του (Λιθουανία), αλλά όλα αυτά μπορεί να μην έχουν την παραμικρή σημασία. Είναι μέλος του FIBA Hall of Fame (από τον Ιούλιο του 2015), καθώς και μέλος του Basketball Hall of Fame.
Αυτός (δείτε εδώ λεπτομέρειες) είναι ο… ηλίθιος του Φιλίππου. Κι αλίμονο αν δεν δώσουμε σε αυτόν αξία και συνάμα απάντηση. Βεβαίως, την απάντηση έπρεπε να δώσει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, αλλά ήταν σε διακοπές. Μαζί κι ο στρατός των δημοσιογράφων, που πλήρωνε όταν ήταν πρόεδρος της ΕΟΚ. Ακόμα κι αυτός/οί που πληρώνονται επί διοίκησης Πρωτοδικείου δεν μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν κάτι. Ε, εδώ που τα λέμε, δεν είναι ο Μαρτσουλιόνις ο εχθρός… Και ποιος ασχολείται με το Ευρωμπάσκετ…
Ο Βασιλακόπουλος έχει αποσυρθεί (επισήμως κι ουσιαστικώς) και το μόνο που κάνει είναι να πολεμά επί προσωπικού, παρασύροντας έναν ολόκληρο κόσμο στη δίνη μιας εμμονικής παραμονής στην προεδρική καρέκλα. Ας είναι και του Πρωτοδικείου. Πλέον, οι επόμενοι πρέπει να είναι έτοιμοι, γιατί δεν αρκεί η κάθοδος στις εκλογές, ώστε να μπουν στο κάδρο ως επίδοξοι ηγέτες του αθλήματος. Χρειάζεται να το δείχνουν, με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία, ότι… είναι εδώ κι είναι έτοιμοι.
Καλώς ή κακώς (κακώς) μόνο ο Παναγιώτης Φασούλας έδειξε αντανακλαστικά κι αναρωτιέμαι γιατί δεν μπήκαν στον κόπο ο Βαγγέλης Λιόλιος κι ο Άγγελος Παπανικολάου. Το ελληνικό μπάσκετ πρόσβαλε, αυτό που φιλοδοξούν να διοικήσουν. Αυτές τις προκλήσεις δεν τις αφήνεις να πέσουν κάτω, δεν αφήνεις να σκονιστεί το σημαντικότερο τρόπαιο του ελληνικού αθλητισμού. Από το 1987 και μετά άλλαξε η ροή των πραγμάτων στη χώρα.
Αντί επιλόγου: Δεν είμαι βέβαιος ποια άποψη είναι πιο επικίνδυνη. Αυτή του Μαρτσουλιόνις, ο οποίος δίχως προφανή λόγο πετά λάσπη στον ανεμιστήρα, ή αυτή του Φιλίππου, ο οποίος θεωρεί μια από τις ισχυρότερες προσωπικότητες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ηλίθιο. Γέρνω προς τη δεύτερη, ότι αν επιχειρείς με αυτόν τον τρόπο να υποβαθμίσεις ανθρώπους, που έγραψαν την ιστορία του αθλήματος, τότε μάλλον δεν σέβεσαι το ίδιο το άθλημα.
Αλλά μήπως όλοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένου του Φιλίππου, έδειξαν τον σεβασμό που όφειλαν στον Νίκο Γκάλη και στον Παναγιώτη Γιαννάκη;