Όλη η Ευρώπη έκλαψε με το μήνυμα του Ζελένσκι. Μέχρι κι οι μεταφραστές λύγισαν. Οι κροκόδειλοι σε όλο τον πλανήτη δάκρυσαν από τα γέλια. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Όταν μιλάμε για πόλεμο, τα πράγματα είναι τραγικά, αλλά -δυστυχώς- δεν είναι σοβαρά. Για να είμαστε ακριβείς στις εκφράσεις μας, οι πολιτικοί στην Ευρώπη δεν είναι σοβαροί. Τα δε ΜΜΕ πάσχουν από αξιολογική ικανότητα, σε επίπεδο παράνοιας. Σε βαθμό που λες, δεν θέλω να είμαι κομμάτι αυτού του απολίτιστου πολιτισμού.

«Συγκλονιστικές» οι εικόνες από το Ευρωκοινοβούλιο κι ακόμα συγκλονιστικότερες οι περιγραφές. Με στόμφο και τα απαραίτητα κενά, για να δοθεί πιο δραματικός τόνος. Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος από τα λόγια του Ουκρανού προέδρου. Μέχρι κι οι μεταφραστές του Ζελένσκι λύγισαν. Δακρυσμένα μάτια, άπαντες όρθιοι χειροκρότησαν το θάρρος του ανδρός. Και κάπου εκεί οι κροκόδειλοι του κόσμου απέκτησαν υπαρξιακά προβλήματα.

Σε τόσο κρίσιμες για την ανθρωπότητα στιγμές, πόση γελοιότητα να αντέξεις; Προδήλως ο λαός της Ουκρανίας ζει οδυνηρές στιγμές, απότοκο της παραφροσύνης του Πούτιν. Ουδείς λόγος. Αλλά ποιος έχασε την ευαισθησία για να τη βρουν οι βουλευτές της Ευρώπης;

Υποκριτές και Φαρισαίοι

Πού ήταν όλοι αυτοί, όταν το άψυχο κορμάκι του τρίχρονου Σύρου, Αϊλάν Κούρντι, ξεβράζονταν στα παράλια της Αλικαρνασσού; Όταν όλη η Ευρώπη έκλαψε, πού ήταν αυτοί οι κροκόδειλοι; Ο μικρός πνίγηκε σε ναυάγιο στο Αιγαίο. Μαζί με τον αδελφό του Γκαλίπ, τη μητέρα του Ρεχάνα και εννέα ακόμη πρόσφυγες. Προσπαθούσαν να φτάσουν στην Κω. Δεν τα κατάφεραν.

Ο Αϊλάν θα ήταν σήμερα 10 χρονών, αν στις 2 Σεπτεμβρίου του 2015 δεν είχε χαθεί στα νερά του Αιγαίου. Πρόσφυγας ήταν, όπως πρόσφυγες θα γίνουν πολλοί Ουκρανοί συνομήλικοί του. Σκοτώνονται οι λαοί, για του αφέντη το ψωμί. Η Ευρώπη ΔΕΝ είναι αμέτοχοι των απανταχού πολέμων. Σφύριζε πάντα αδιάφορα. Όχι μόνο όταν οι πύραυλοι σκότωναν αμάχους στη Συρία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, αλλά και στη Σερβία.

Τώρα, που τα γεωπολιτικά παιχνίδια επιτάσσουν την ανάμειξή της, γέμισε δάκρυα το Ευρωκοινοβούλιο. Να βλέπεις τα άψυχα κουστούμια να χειροκροτούν και να σε πιάνει μια σιχασιά άνευ προηγούμενου. Όχι για τον λαό της Ουκρανίας, ούτε για τον ίδιο τον Ζελένσκι, που βιώνουν πραγματικό δράμα. Για τους ανάλγητους της Ευρώπης, για τους υποκριτές, για τους ψεύτες.

Γι’ αυτούς που είτε έχουν βουτήξει τα χέρια τους στο αίμα, είτε καμώνονται ότι δεν γνωρίζουν. Γι’ αυτούς που δεν έδωσαν στον Αϊλάν το δικαίωμα στη ζωή. Γι’ αυτούς που δεν τους στοιχειώνει η εικόνα του. Γι’ αυτούς που μετατρέψουν τις ψυχές σε αριθμούς, μετρώντας κέρδη, ζημιές, υπολογίζοντας επιχειρηματικά ρίσκα. Γι’ αυτούς που κλαίνε μόνο όταν το επιβάλει το συμφέρον τους.