Η ΑΕΚ έφυγε με τον βαθμό της ισοπαλίας από τη Λεωφόρο σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι. Για την εικόνα των «κιτρινόμαυρων» γράφει ο Κώστας Τσίλης.

Να το πιάσουμε το πράγμα από τα απλά, τα πρακτικά. Είναι καταστροφή για την ΑΕΚ αυτή η ισοπαλία στο ντέρμπι της Λεωφόρου; Όχι, δεν είναι. Διότι η ταλαιπωρημένη από τους τραυματισμούς και μισή από τις απουσίες ΑΕΚ, κράτησε την διαφορά που την χωρίσει από τον ΠΑΟ και με βάση το πρόγραμμα μέχρι το φινάλε, ίσως θα έχει την ευκαιρία να την μεγαλώσει κιόλας πριν από τα πλέι οφ. Και από τον ΠΑΟ, ίσως και από τον Άρη.

Είναι ένα ζήτημα το γεγονός πως δεν κέρδισε το ντέρμπι της Λεωφόρου; Εννοείται πως είναι ζήτημα για μια ομάδα όπως η ΑΕΚ, να κλείνει δυο γύρους πρωταθλήματος, χωρίς ούτε μια νίκη σε παιχνίδι ντέρμπι. Μια ισοπαλία και μια ήττα από τον ΠΑΟ, μια ισοπαλία και μια ήττα από τον Ολυμπιακό και δυο ισοπαλίες με τον ΠΑΟΚ, είναι εξ ορισμού προβληματικός απολογισμός. Ειδικά όταν και τους τρεις αυτούς η ΑΕΚ θα τους ξαναβρεί μπροστά της και στα πλέι οφ και πιθανόν και στην τετράδα του κυπέλλου.

Παραμένω στα πρακτικά. Μπορούσε η ΑΕΚ να χάσει στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Φυσικά και θα μπορούσε να χάσει. Από την στιγμή που βρέθηκε να κυνηγάει πίσω στο σκορ, εύκολα το πράγμα θα στράβωνε. Ειδικά από την στιγμή που μιλάμε για ένα παιχνίδι, στο οποίο η ΑΕΚ δεν είχε σχεδόν κανέναν τρόπο να απειλήσει την αντίπαλη εστία. Επομένως από την στιγμή που δέχθηκε γκολ και πάλι από αστεία αντίδραση σε στατική φάση, εύκολα θα μπορούσε να είχε χάσει.

Μπορούσε η ΑΕΚ να κερδίσει στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Φυσικά και μπορούσε να κερδίσει. Και εδώ θαρρώ, είναι και το ζουμί της υπόθεσης. Η ΑΕΚ με βάση όχι τόσο την δική της εικόνα και όχι τόσο την δική της αγωνιστική πληρότητα, αλλά με βάση την εικόνα του αντιπάλου και συνολικά του παιχνιδιού, σίγουρα θα μπορούσε να είχε κερδίσει το ματς. Όχι όσο το ματς ήταν ακόμα στο 0-0. Ακόμα και όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ, φαινόταν πως υπήρχε πεδίο για να κάνει την ανατροπή.

Όμως η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ το φοβήθηκε το παιχνίδι. Φοβήθηκε να μπει στο γήπεδο με όρτσα τα πανιά για να το κερδίσει. Λογικό μέχρι ενός σημείου να υπάρχει επιφυλακτικότητα, από την στιγμή που ο Χιμένεθ πήγε σ’ ένα παιχνίδι ντέρμπι χωρίς πέντε παίκτες, συν τον Σάκχοφ έξι, που αν παρόντες θα είχαν όλοι θέση στην βασική ενδεκάδα. Αλλά και πάλι αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε την τόσο μεγάλη φοβικότητα με την οποία η ΑΕΚ διαχειρίστηκε το ματς. Ειδικά από την στιγμή που από τα πρώτα λεπτά, είχε φανεί το πώς το πηγαίνει ο αντίπαλος.

Αφενός η πίεση που δεχόταν η ΑΕΚ στα δικά της μετόπισθεν ήταν ελάχιστη και σίγουρα διαχειρίσιμη ακόμα και από τον Νεντελτσεάρου που και πάλι ήταν πηγή κινδύνων. Αφετέρου ήταν πολύ προφανές πως κάθε φορά που η ΑΕΚ λίγο πίεζε τους στόπερ και τους μπακ του Παναθηναϊκού, τους υποχρέωνε σε λάθος και έπαιρνε πολύ εύκολα την μπάλα. Παρόλα αυτά, η ΑΕΚ δίσταζε να πρεσάρει, δίσταζε να ανεβάσει παίκτες και να απλώσει το παιχνίδι της, δίσταζε να πάρει επιθετικά ρίσκα. Οι «κιτρινόμαυροι» στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού έδειχναν «καρφωμένοι» στα λίγα εκατοστά του χώρου ευθύνης τους, περιμένοντας μόνο πότε θα πάρει ο Λιβάι την μπάλα, θα τους περάσει όλους και θα βάλει γκολ.

Αυτό που έγινε στα τελευταία δέκα λεπτά του ματς, είναι πολύ χαρακτηριστικό. Λίγο η νεανική τρέλα του Μαχαίρα που έβαλε στο ματς ένταση και πολύ περισσότερο το γεγονός πως επιτέλους ο Μάνταλος βγήκε από την κρυψώνα του πίσω από τον Νιάς και πήρε πρωτοβουλίες σ’ όλους τους χώρους, έδωσαν στην ΑΕΚ τουλάχιστον δυο καλές φάσεις για να φέρει το παιχνίδι ανάποδα. Για να ανακατέψει την πολύ φανερά ευάλωτη σ’ αυτό, χθεσινή άμυνα του Παναθηναϊκού.

Η ουσία της υπόθεσης είναι, πως η ΑΕΚ έχασε την ευκαιρία να κερδίσει ένα ντέρμπι, που δεν θα της άλλαζε δραματικά την ζωή βαθμολογικά, αλλά θα της έδινε ψυχολογία και αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια. Και την έχασε αυτή την ευκαιρία διότι είχε σχεδόν στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού φοβική νοοτροπία, είχε ελλειμματικό πλάνο λειτουργίας της επίθεσης και τα περίμενε όλο από τα ακατάπαυστα τρεξίματα του Σιμάνσκι και από την τεράστια ποιότητα του Λιβάι. Του Λιβάι ο οποίος παρεμπιπτόντως, έχει δώσει ασίστ με Ολυμπιακό, ασίστ με ΠΑΟΚ και γκολ με Παναθηναϊκό.

Προφανώς και μια ΑΕΚ με τα χθεσινά αγωνιστικά δεδομένα, δεν θα ξαναεμφανιστεί στα ντέρμπι των πλέι οφ και των ημιτελικών του κυπέλλου. Διότι οι περισσότεροι, από τους τραυματίες θα έχουν επιστρέψει. Και έχει σημασία να γυρίσει ο Μπακάκης για να σταματήσει να παίζει δεξί μπακ ο Σβάρνας και να βρεθεί όσο γίνεται μια ισορροπία στην άμυνα. Έχει σημασία να επιστρέψουν και ο Σάκχοφ και ο Γαλανόπουλος, για να λειτουργήσει καλύτερα το 4-3-3. Όπως και έχει σημασία να γυρίσει και ο Ολιβέιρα για την επιθετική λειτουργία.

Ωστόσο αυτό που έχει σημασία για την ΑΕΚ και στα πλέι οφ και στα ημιτελικά του κυπέλλου, είναι να μπει στο γήπεδο και με εντελώς διαφορετική αγωνιστική νοοτροπία. Πιο αποφασιστική και ίσως πιο τολμηρή. Και μ’ ένα συνολικά πιο ποδοσφαιρικό αγωνιστικό πλάνο, που δεν θα έχει ως βασικό άξονα το «πάρε παικταρά Λιβάι την υπόθεση πάνω σου».