Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για την μετατροπή των ποδοσφαιριστών σε «ακαταπόνητες» μηχανές παραγωγής αθλητικού θεάματος.

Ο πεσμένος στο χορτάρι Ερικσεν είναι μια εικόνα που δεν επιτρέπεται να φύγει από τις μνήμες μας. Ειδικότερα από τις μνήμες εκείνων που βγάζουν τα καλεντάρια των πάσης φύσεως ποδοσφαιρικών διοργανώσεων.Τα όρια του αθλητισμού είναι συγκεκριμένα. Οσοι επιχειρούν να τον εξισώσουν ως αξία με εκείνη της ανθρώπινης ζωής διαπράττουν ύβρι. Προχτές το βράδυ στην Κοπεγχάγη όλοι πήραμε ένα μάθημα. Μας το έδωσε άθελά του ο Κριστιάν Ερικσεν.

Διδαχτήκαμε ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αξία μιας και μόνης ανθρώπινης ζωής. Ακόμα και ο μεγαλύτερος αθλητικός θρίαμβος. Το μήνυμα ήταν σαφές, μεταδόθηκε σε όλους μας αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι όλοι το πήραν. Ότι το εμπέδωσαν. Ο ποδοσφαιριστής είναι ένας καλογυμνασμένος συνάνθρωπός μας που βγάζει το παντεσπάνι του κλωτσώντας μια μπάλα. Ακόμα και για αυτόν τον υπεραθλητή υπάρχουν όρια. Ορια που δεν τα καθορίζουν ούτε οι προπονητές ούτε οι διοργανωτές των πρωταθλημάτων και των κορυφαίων τουρνουά.

Τα όρια τα βάζουν οι ανθρώπινοι οργανισμοί κι όταν παίζουμε με αυτά τότε μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε δυσάρεστες εξελίξεις. Το κείμενο αυτό δεν διεκδικεί επιστημονικές δάφνες. Άλλωστε το σύνολο των συμπερασμάτων που θα προκύψει από τις εξετάσεις στον άτυχο Δανό ποδοσφαιριστή δεν έχουν ολοκληρωθεί. Ωστόσο το ερώτημα είναι αμείλικτο και απευθύνεται σε όσους από την ασφάλεια του γραφείου τους καθορίζουν για πόσο διάστημα μέσα στον χρόνο και για πόσους αγώνες θα μπαίνει στο γήπεδο ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστή προκειμένου να δοκιμάζει τις αντοχές του.

Το ερώτημα τίθεται με μεγαλύτερη ένταση τα τελευταία χρόνια. Το θέτουν οι ίδιοι οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Ο Τόμας Μίλερ έχει μιλήσει από το 2018 για άλογα κούρσας που τα καταπονούν για να βγάλουν κέρδη. Οσα διαδραματίστηκαν στο «Πράτεν» οφείλουν να προβληματίσουν όλους όσοι αντιμετωπίζουν τους ποδοσφαιριστές σαν μηχανές παραγωγής αθλητικού θεάματος υποχρεωμένες να παράγουν χωρίς σταματημό. Κάθε χρόνο γίνεται αυτή η συζήτηση και κάθε χρόνο αυξάνονται και οι αγώνες και οι διοργανώσεις.

Κάθε χρόνο δοκιμάζονται οι αντοχές των αθλητών. Παρατηρούμε φαινόμενα σπουδαίων ποδοσφαιριστών μα μην αποδίδουν τα αναμενόμενα προς το τέλος κάθε χρονιάς. Όλα αυτά έρχονται με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα. Τα φέρνει η δοκιμασία του Ερικσεν χωρίς επαναλαμβάνω να είναι γνωστοί οι λόγοι που έχασε τις αισθήσεις του και κινδύνεψε η ζωή του.

Το καμπανάκι χτύπησε. Μακάρι να ακούσουν αυτοί που φορτώνουν συνεχώς τα υποζύγια. Ανάλογα θα πρέπει να σκεφτούν και να πράξουν οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές πριν τα γήπεδα μεταβληθούν σε ρωμαϊκές αρένες όπου η απώλεια της ανθρώπινης ζωής ήταν η κορύφωση του «θεάματος».