Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τα όσα συνέβησαν στον πρώτο τελικό της Α1 μπάσκετ γυναικών ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το μπάσκετ είναι άθλημα επαφών, συχνών για την ακρίβεια. Το μπάσκετ είναι άθλημα, που πολλές φορές κρίνεται στο ένα σουτ. Το μπάσκετ είναι άθλημα, που ακόμα και το δέκατο του δευτερολέπτου έχει μεγάλη σημασία. Ξεκαθαρίσαμε τα βασικά έτσι; Πάμε τώρα στα επόμενα. Το μπάσκετ είναι το άθλημα που μας προσφέρει τις μεγαλύτερες σε διάρκεια και μετάλλια διακρίσεις σε εθνικό και κυρίως σε συλλογικό επίπεδο. Δεν είναι σύνηθες μια χώρα με το μέγεθος της Ελλάδας να διαθέτει, για μεγάλο χρονικό διάστημα μάλιστα, τις κορυφαίες ομάδες στη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση. Το μπάσκετ είναι ίσως, λόγω της φύσης του, το δικαιότερο από τα ομαδικά αθλήματα με βάση το ποσό συχνά μπορεί να χάσει μια καλύτερη ομάδα από έναν υποδεέστερο αντίπαλο. Κάπου εδώ τελειώνουν όμως τα βασικά. Πάμε αλλού τώρα.

Κεφάλαιο διαιτησία. Το μπάσκετ είναι από την άλλη, το άθλημα, που σε μια μάχη μεταξύ δύο ισοδύναμων ομάδων η διαιτησία είναι ικανή να καθορίσει την έκβαση μιας αναμέτρησης στην περίπτωση που σφυρίζει με διαφορετικά κριτήρια στις δύο πλευρές του παρκέ. Υπάρχουν όμως και οι αποφάσεις των τελευταίων δευτερολέπτων. Εκεί δυστυχώς πολλές φορές τα λάθη είναι τόσο κομβικά και κοστίζουν νίκες και ενίοτε τίτλους. Ευτυχώς η χρήση της τεχνολογίας έχει μειώσει αρκετά τα λάθη της τελευταίας στιγμής, αλλά όταν και αυτή δεν είναι παρούσα ζούμε καταστάσεις σαν αυτή που βιώσαμε στον πρώτο τελικό του πρωταθλήματος γυναικών.

Δεν θα σταθώ στο αν ήταν ή όχι εμπρόθεσμα το καλάθι της Ριντ. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ αυτό. Παρακολούθησα μετά από πολύ καιρό αγώνα γυναικείου μπάσκετ και εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο των αθλητριών, τόσο των Ελληνίδων όσο και των ξένων. Πολλέςδιακυμάνσεις, ωραίες συνεργασίες, ασίστ και μακρινά δύσκολα σουτ, συνέθεσαν ένα σκηνικό που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει σε ενδιαφέρον και σασπένς από έναν τελικό ανδρών. Δυστυχώς για τις δύο ομάδες, τις παίκτριες, τους προπονητές και τους φιλάθλους, η διοργανώτρια αρχή αποφάσισε τηνδιεξαγωγη των αγώνων για την κατάκτηση του τίτλου σε ένα ακατάλληλο γήπεδο χωρίς ουσιαστικά τηλεοπτική μετάδοση, η από τους γηπεδούχους μετάδοση δεν μπορεί να προσμετρηθει ως τέτοια, στερώντας από τους διαιτητές την δυνατότητα ριπλέι μιας τόσο κομβικής φάσης. Κρίμα για το άθλημα.

Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για το σπορ. Το μπάσκετ ακόμα μια φορά μπαίνει, σαν άλλο βατράχι, ανάμεσα στα αιώνια βουβάλια με κίνδυνο παλι να τσαλαπατηθεί και να πληγεί το γόητρο του. Ποιος ενδιαφέρεται; Η Ομοσπονδία; Οι ομάδες; Οι δημοσιογράφοι; Οι φίλαθλοι; Κανείς. Οι υπεύθυνοι της Ομοσπονδίας έχουν μπροστά τους τις εκλογές και τον αγώνα παραμονής στην καρέκλα τους. Οι ομάδες κάνουν αγώνα να αποδείξουν ποιος έχει περισσότερα μαυρα σημεία στην ιστορια του. Οι φίλαθλοι στα κάγκελα να θυμίζουν καταστάσεις από άλλες εποχές και ενίοτε αλλά σπορ με σκοπό να αποδείξουν πόσο βρώμικος είναι ο αντίπαλος και όχι πόσο μεγάλη είναι η ομάδα τους. Οι δημοσιογράφοι, όχι οι περισσότεροι ευτυχώς, εντάσσονται και αυτοί στη γενικότερη κατάσταση.

Ευτυχώς δεν είναι όλοι το ίδιο. Υπάρχουν ορισμένοι που προσπαθούν να για το άθλημα, που γουστάρουν να πειράζουν τους αντιπάλους τους σε μια νίκη και να δέχονται το πείραγμα σε μια ήττα. Υπάρχουν κάποιοι που λατρεύουν να “μισούν” τις επιτυχίες του αιώνιου, που αναγνωρίζουν τις αξίες ανεξάρτητα από το τι χρώμα φανέλα φορούν. Ελάτε στην παρέα να γίνουμε πολλοί…..