Η τρομερή εμφάνιση του Παπασταθόπουλου δεν ήταν αρκετή, αλλά έδειξε τη νοοτροπία του επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Γράφει ο Κώστας Σαμοθράκης.

Δεν θα προσπαθήσω να «χρυσώσω το χάπι». Ούτε και θα βρω δικαιολογίες, για τα λάθη που έγιναν και κόστισαν τον αποκλεισμό από τον τελικό του Κυπέλλου. Τρία 24ωρα μετά από το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ προφανώς και μπορείς να δεις τα πράγματα με πιο ξεκάθαρο μυαλό και βάζεις μέσα και τη λέξη ρεαλισμός. Καταλαβαίνω την πικρία και την απογοήτευση του κόσμου. Γιατί για άλλη μια φορά δεν είδαμε τον Ολυμπιακό που περιμέναμε. Αυτό πόνεσε πολύ στο φινάλε του ματς την Τετάρτη το βράδυ.

Γιατί και ο Ολυμπιακός έκανε ένα καλό παιχνίδι, ίσως και το καλύτερο δεύτερο ημίχρονο του φέτος, και παρ ότι δεν έχασε σε δυο παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο του, δηλαδή να διεκδικήσει το ντάμπλ. Έτσι όμως είναι το ποδόσφαιρο. Γιατί ούτε με το αν, ούτε και να παρακαλάς να έχεις την τύχη με το μέρος σου μπορείς να καταφέρεις κάτι. Όταν τα αφήνεις όλα στη τύχη και ρισκάρεις από εκεί και πέρα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να τα περιμένεις όλα και να υποστείς τις συνέπειες.

Δεν ήταν ανάγκη να βγει και να κάνει δηλώσεις ο Μαρτίνς και να παραδεχτεί ότι έχει ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Ούτε και κερδίζουμε κάτι αν συνεχίζουμε αυτή την συζήτηση. Μια συζήτηση ξέρουμε ότι δεν θα βγάλει πουθενά και απλά θα συντηρήσει τη «μουρμούρα» μερίδας του κόσμου. Στεναχωρήθηκα για αυτή την εξέλιξη και τον τρόπο που έγινε το 1-1 και για το πως δέχτηκε το γκολ της ισοφάρισης ο Ολυμπιακός (αν και δεν ήταν η πρώτη φορά).

Έτσι δεν πας πουθενά

Αλλά περισσότερο, γιατί δεν δικαιώθηκε ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής που ανήκει στο ρόστερ και αποτελεί πολυτέλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο είναι η αναφορά μου, που ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου. Βέβαια δεν είναι και καλό να καμαρώνουμε για αυτό, γιατί σε ένα παιχνίδι που θέλεις γκολ και τη νίκη, καλύτερο σου παίκτης να είναι ο βασικός στόπερ!

Έτσι δεν πας πουθενά. Όμως θα πρέπει να υποκλιθώ στον Σωκράτη. Τόσο για τον τρόπο που έπαιξε, όσο και για το πάθος και τον τρόπο που προσπάθησε να οδηγήσει τους συμπαίκτες στη νίκη. Δεν μειώνω τους άλλους. Όμως ο Παπασταθόπουλος ήταν τον Τετάρτη το βράδυ αυτός που έκανε την διαφορά στην άμυνα. Επίσης, παρέδωσε μαθήματα αγωνιστικής συμπεριφοράς και νοοτροπίας που πρέπει να έχουν οι παίκτες όταν παίζουν στον Ολυμπιακό.

Καλός παίκτης ο Σισέ και με σπουδαία φυσικά προσόντα. Αλλά ο Σωκράτης είναι το κάτι άλλο. Γιατί συνδυάζει πολλά άλλα πράγματα για ένα στόπερ που θέλει να λέει ότι παίζει στον Ολυμπιακό. Και αυτός μαζί με τον Μανωλά είναι το καλύτερο κεντρικό αμυντικό δίδυμο που υπάρχει στον Ολυμπιακό εδώ και πολλά χρόνια. Από την εποχή Νοβοσέλατς, Σταύρου Παπαδόπουλου, (στη δεκαετία του 1980), που έκανε θραύση.

Και εκτός των άλλων είναι Έλληνες που μπορούν να καταλάβουν τι εστί Ολυμπιακός. Το τι πρέπει να κάνεις για να σταθείς σε αυτό το υψηλό επίπεδο και να κερδίζεις το χειροκρότημα του κόσμου, αλλά και την αναγνώριση. Ούτε είμαι «ρατσιστής», ούτε έχω πρόβλημα με το χρώμα του ανθρώπου. Αλλά ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι απαραίτητος στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού (για να διατηρηθεί το dna). Ειδικά όταν μιλάμε για παιχνίδια ειδικών συνθηκών. Εκεί που μέσα στο χορτάρι πρέπει να βγάλεις άλλα πράγματα εκτός από το ταλέντο.