Αυτό αν δεν το καταλάβουν πρώτα στον Παναθηναϊκό και κυρίως αν δεν το δει και δεν το καταλάβει ο ίδιος ο Αλαφούζος, οσες κινήσεις κι αν κάνει, όσες επιλογές κι ότι αποφάσεις κι αν πάρει, το πρόβλημα θα εξακολουθήσει να είναι πρόβλημα.
Κι όλο αυτό έγινε, γιατί ο Αλαφούζος επέλεξε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε, να στήσει ένα οικοδόμημα το οποίο όχι μόνο προσπάθησε να το χτίσει αλλά και να το στηρίξει κιόλας σε “υλικά” και σε ανθρώπους που μέχρι τότε είχαν μάθει μόνο να…. γκρεμίζουν.
Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα και γι’ αυτό όποιες επιλογές έγιναν σε αγωνιστικό και παραγοντικό επίπεδο τόσα χρόνια πήγαν άκλαφτες, όπως άκλαφτες θα πάνε και οι επόμενες αν δεν αποφασίσει να γκρεμίσει αυτό το σαθρό οικοδόμημα και να το ξαναχτίσει σε υγιείς και με ποδοσφαιρική λογική βάσεις.
Καθώς εντάξει, πέρασαν και “απατεώνες ποδοσφαιρικά και όχι μόνο μερικές φορές” προπονητές, τεχνικοί διευθυντές ή και παίκτες ακόμα όλα αυτά τα χρόνια από τον Παναθηναϊκό. Δεν γίνεται όμως όλοι όσοι πέρασαν, όλοι όσοι έρχονται στον Παναθηναϊκό, σε ένα μήνα μέσα να μοιάζουν από ανίδεοι έως και παλαβοί σε ότι έχει να κάνει με τις επιλογές και τις αποφάσεις τους. Δεν είναι λογικό αυτό.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός λειτουργεί έτσι, που οδηγεί σε πλήρη ποδοσφαιρικό παραλογισμό όσους εργάζονται σ’ αυτό και αν μερικοί σου τύχουν και… ψιλολαμόγια, σε οδηγούν και σε παλαβομάρες οι οποίες σε βυθίζουν και οικονομικά και αγωνιστικά. Το πρώτο και βασικό λοιπόν λάθος του Αλαφούζου και του Παναθηναϊκού κατ΄επέκταση, είναι ότι επηρεασμένος ίσως από το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που υπήρχε όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, έκανε την… μοιραία επιλογή που κάνουν όλοι σχεδόν οι παράγοντες όταν μπαίνουν στο ποδόσφαιρο.
Επένδυσε δηλαδή στην… οικειοποίηση, το αγκάλιασμα και την στήριξη σε ένα κύκλωμα προίκα από την πολυμετοχικότητα και ειδικά από το περιβάλλον του Νικόλα Πατέρα, το οποίο στο μυαλό του ήταν “ικανό και δοκιμασμένο” στο να του εξασφαλίσει αυτό που δεν είχαν οι… προηγούμενοι με πρώτο και καλύτερο τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Την πλήρη ασυλία δηλαδή στα όρια της “προστασίας” με ότι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη, από τα ΜΜΕ και τους οργανωμένους.
Η λογική, αν μπορεί ποτέ αυτό το πράγμα να θεωρηθεί λογική, ήταν πως σημασία δεν έχει πως είναι η ομάδα, τι κάνει μέσα στο γήπεδο και τι πετυχαίνει, αλλά το τι λέμε ότι είναι η ομάδα, τι εικόνα περνάμε στον κόσμο και πόσο… δικιά μας είναι η εξέδρα στο γήπεδο ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Η αλήθεια βέβαια είναι, πως αυτό το πέτυχε ο Αλαφούζος και ειδικά στα πρώτα του χρόνια και μέχρι να πάρει εκείνη την περιβόητη απόφαση να “κλείσει την κάνουλα”, που ως γνωστόν είναι και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ κινητήρια δύναμη όλης αυτής της ιστορίας, καθώς… άνευ χρημάτων, αυτό το κύκλωμα… δεν δουλεύει.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός με εξαίρεση ένα μπραφ δύο μηνών και την κατάκτηση του κυπέλλου, να πήγαινε από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, μπορεί να είχε γίνει ο περίγελος του κάθε Πανθρακικού, της κάθε Λαμίας και του κάθε πικραμένου ακόμα και μέσα στη Λεωφόρο, μπορεί στην Ευρώπη οι διασυρμοί να έγιναν συνήθεια, μπορεί να κατρακυλούσε χρόνο με το χρόνο στην βαθμολογία της Ευρώπης, μπορεί να βυθιζόταν κάθε μεταγραφική περίοδο όλο και περισσότερο στα χρέη, αλλά αυτά μάλλον δεν είχαν καμιά σημασία.
Καθώς την ίδια ώρα, για φοβερό και τρομερό Παναθηναϊκό διάβαζε και άκουγε ο κόσμος του Παναθηναϊκού, για μεταγραφάρες και για παικταράδες, για τα καλύτερα ρόστερ όλων των εποχών, για τον… Αντρέα Στραματσιόνι που τον… ευχαριστούσαμε δημόσια γιατί έφτιαξε τον… PANATHINAIKOS των ονείρων μας, ο Αλαφούζος αναφερόταν σαν ο… τιμωρός που καθάριζε το παρασκήνιο παρέα με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και φυσικά η εξέδρα έκανε όλε-όλε με την ομάδα ακόμα και μετά από ήττες ή… τιμητικές ισοπαλίες με τον Ατρόμητο και τα… επίλεκτα στελέχη της έβαφαν τα κάγκελα της,,, ανακαινισμένης Λεωφόρου ποζάροντας… περήφανη και γελαστή στις κάμερες παρέα με τον Γιάννη Αλαφούζο που απολάμβανε προφανώς την… αγάπη του κόσμου.
Ταυτόχρονα η Λεωφόρος είχε… παραδοθεί άνευ όρων σε ένα στενό πυρήνα των… οπλαρχηγών της Παναθηναϊκοφροσύνης, με αποτέλεσμα σκηνές απείρου κάλλους, με επιθέσεις και ντου ή “απαγόρευση εισόδου” σε όποιον θεωρούσε ο συγκεκριμένος πυρήνας ανεπιθύμητο ή ότι… δεν στήριζε την ομάδα γιατί… έκανε αχ και έριξε κι ένα μπινελίκι σε μια χαμένη ευκαιρία και πάει λέγοντας.
Με αποτέλεσμα σιγά-σιγά ο Παναθηναϊκός να μεταβληθεί σε μια κλειστή κάστα, μια ομάδα με εμβέλεια… συνοικιακή και από πλευράς κόσμου, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είτε είχε απομακρυνθεί, είτε απείχε και αδιαφορούσε για τα όσα γίνονταν στο σύλλογο.
Όλο αυτό το πράγμα λοιπόν, δεν γινόταν να προχωρήσει από την μια και να μην… έσκαγε και με εκκωφαντικό μάλιστα τρόπο κάποια στιγμή. Κι αυτό ήρθε και ήρθε και νομοτελειακά. Ο Παναθηναϊκός από ένα σημείο και μετά, μπλέχτηκε σε μια απίστευτη δίνη που τον στριφογύριζε στα ίδια και στα ίδια και τον ρουφούσε όλο και βαθύτερα.
Κι ότι κι αν προσπάθησαν να κάνουν κάποια στιγμή κάποιοι λογικοί και έντιμοι άνθρωποι όπως για παράδειγμα ο Δώνης και ειδικά στην πρώτη του χρονιά που υπήρχε απαγόρευση μεταγραφών και έτσι ο Παναθηναϊκός αναγκαστικά κινήθηκε με ποδοσφαιρική λογική, στην πορεία του χρόνου και σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτό το ποδοσφαιρικό τέρας που είχε δημιουργηθεί, τους κατάπινε και τους εξοστράκιζε με συνοπτικές διαδικασίες.
Αυτή είναι η ουσία και όλα τα υπόλοιπα που συνήθως κουβεντιάζουμε καθημερινά, όπως το αν είναι καλός ή κακός ο Μπόλονι, αν ήταν έμπειρος ο Ρόκα, αν είναι καλοί ή κακοί οι παίκτες που έχει ο Παναθηναϊκός είναι άνευ σημασίας. Τα πράγματα λοιπόν από δω και πέρα, μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά ταυτόχρονα είναι και… απλά. Κι αυτό κυρίως, γιατί το ποδόσφαιρο πάνω απ’ όλα είναι λογικό σπορ, έχει λογική και αν το σεβαστείς θα στο ανταποδώσει.
Με λίγα λόγια, ο Αλαφούζος πρέπει να καταλάβει πως το πρόβλημα είναι το ίδιο το οικοδόμημα και τα υλικά και οι άνθρωποι με το οποίο το έχτισε. Απ’ αυτή την άποψη και με βάση το αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια που δουλεύει με τα ίδια… υλικά, του στέλνουν ‘ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει επόμενη μέρα με προοπτικές και μέλλον, αν σ’ αυτή συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο τα “υλικά” που είχε μέχρι τώρα.
Το αποτέλεσμα έδειξε ότι όλοι αυτοί είναι πλήρως αποτυχημένοι, ανίκανοι και σε ορισμένες περιπτώσεις και τοξικοί για; τον Παναθηναϊκό σαν οργανισμό και ποδοσφαιρικό τμήμα. Έξω λοιπόν. Έξω όλοι, ευχαριστούμε και γειά σας και χτίσιμο ενός οργανισμό με έντιμους πάνω απ’ όλα και κυρίως ικανούς και γνώστες του αντικειμένου τους ανθρώπους.
Ας αφήσουμε τις σαχλαμάρες περί… Παναθηναϊλικιού και δεν συμμαζεύεται και ας αφήσουμε την γελοιότητα της απαίτησης… πιστοποιητικών Παναθηναϊκφροσύνης για την πρόσληψη του οποιουδήποτε και σε οποιοδήποτε πόστο σ’ αυτό το σύλλογο. Ανθρώπους ικανούς και έντιμους χρειάζεται ο Παναθηναϊκός και ο Αλαφούζος δίπλα του και όχι κομπογιαννίτες του παρασκηνίου, προστάτες και “νταβατζήδες” των ΜΜΕ και του… κόσμου. Όλα αυτά τα δοκίμασε και το αποτέλεσμα ήταν μια μεγαλοπρεπέστατη τρύπα στο νερό.
Την ίδια ώρα, ας δοκιμάσει κάποια στιγμή ο Αλαφούζος, αντί να στηρίζεται και να δείχνει όμηρος ότι πιο χυδαίου, διχαστικού και αλήτικου υπάρχει στις τάξεις του κόσμου του Παναθηναϊκού, να απλωθεί στην πλειοψηφία του κόσμου, να αγκαλιάσει και να στηριχθεί στην πλειοψηφία του κόσμου, να τραβήξει γραμμή στους διαχωρισμούς ανάμεσα στον κόσμο ανάλογα με το… παρελθόν του, ας κάνει το γήπεδο πραγματικό φρούριο γεμάτο υγεία και ασφάλεια για ΌΛΟ τον κόσμο του και όλα τα υπόλοιπα θα δρομολογηθούν.
Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή, πρώτα και κύρια χρειάζεται ποδοσφαιρική λογική, οπαδική υγεία και καθαρή σαν κρύσταλλο ενημέρωση για όσα συμβαίνουν σ’ αυτόν, για να έχουν νόημα μετά οποιεσδήποτε κινήσεις στελέχωσης του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Αλλά αν κρατήσει όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα ως έχει και κυρίως αν αυτό αναλάβει το χτίσιμο, την διαχείριση και φυσικά την “προστασία” της επόμενης μέρας, τίποτα δεν θα γίνει.
Ακόμα κι αν προσωρινά φανεί ότι κάτι αλλάζει, όπως άλλωστε έγινε τότες και τόσες φορές κάθε… Αύγουστο, η κατάληξη τέτοια εποχή θα είναι και πάλι η ίδια. Μοιραία και αντικειμενικά.