«Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό. Αλλά το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο, είναι το πιο δύσκολο πράγμα». (Γ. Κρόιφ)
Ο Γιόχαν Κρόιφ σαν σήμερα, στις 11 Ιανουαρίου του 1999, ανακηρύχθηκε ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής του αιώνα, ύστερα από ψηφοφορία των δημοσιογράφων του Διεθνούς Οργανισμού Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου.
Ψηλόλιγνος με μακριά μαλλιά και μανιακός καπνιστής, υπήρξε μια προσωπικότητα που σημάδεψε όχι μόνο τη μεταπολεμική Ολλανδία, αλλά και μια ολόκληρη γενιά ποδοσφαίρου. Το όνομά του ταυτίστηκε με το μαγευτικό total football, το οποίο εφάρμοσε ως παίκτης και αργότερα ως προπονητής. Έμεινε στην ιστορία ως «Ιπτάμενος Ολλανδός», καθώς υπήρχαν στιγμές που νόμιζες πραγματικά πως πετούσε μέσα στο γήπεδο!
Ο Χέντρικ Γιοχάνες Κρόιφ, γεννήθηκε στις 25 Απριλίου του 1947 στο Άμστερνταμ, μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι μόλις πέντε λεπτά μακριά από το γήπεδο του Άγιαξ. Σε ηλικία 12 ετών, έχασε τον πατέρα του από καρδιακή προσβολή και σκέφτηκε πως η ενασχόλησή του με την μπάλα, που λάτρευε τόσο πολύ ο πατέρας του, θα ήταν κάτι σαν φόρος τιμής σε εκείνον.
Στα 17 του, το 1964, ο Κρόιφ έκανε το ντεμπούτο του σε επίσημο αγώνα με τη φανέλα του «Αίαντα». Τη σεζόν 1965-66, μάλιστα, εκείνος ήταν που τον οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, σημειώνοντας 25 γκολ σε 23 παιχνίδια. Με την ολλανδική ομάδα κατέκτησε τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Διηπειρωτικό κύπελλο το 1972 και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά.
Το 1973, έμελλε να ξεκινήσει το ταξίδι του «El Salvador» (=Ο Σωτήρας) -για τους παλαιότερους οπαδούς της ομάδας- με μεταγραφή έναντι αμοιβής που τότε αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ. Με τους Καταλανούς κέρδισε τον ισπανικό τίτλο στην πρώτη του σεζόν και ονομάστηκε Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της χρονιάς.
Μόλις τελείωσε η ποδοσφαιρική του θητεία στην Μπαρτσελόνα, ο Κρόιφ αποφάσισε να κάνει υπερατλαντικό ταξίδι και να αγωνιστεί με τους Λος Άντζελες Άζτεκς το 1979 και τους Ουάσινγκτον Ντίπλοματς έως το 1981. Σύντομα , όμως, επέστρεψε στην Ευρώπη και την ισπανική Λεβάντε με την οποία μέτρησε δέκα συμμετοχές. Έπαιξε ξανά με τα χρώματα του Άγιαξ και εν συνεχεία έκλεισε την καριέρα του στη Φέγενορντ, το 1984, σε ηλικία 37 ετών, συμβάλλοντας στην κατάκτηση του ολλανδικού πρωταθλήματος.
Διεθνής, χρίστηκε 48 φορές, βάζοντας 33 τέρματα και οδηγώντας τους «Οράνιε» στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1974. Τότε ήταν και που εκτέλεσε την περίφημη προσποίηση, η οποία ονομάστηκε «Cruyff Turn» και αναπαράγεται πλέον στο σύγχρονο παιχνίδι.
Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Κρόιφ έγινε ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος προπονητής, πρώτα στον Άγιαξ και αργότερα στη Μπαρτσελόνα. Μάλιστα, ο τρόπος του παιχνιδιού του και η ποδοσφαιρική του φιλοσοφία, επηρέασαν προπονητές και παίκτες, όπως οι Φρανκ Ράικαρντ, Πεπ Γκουαρδιόλα, Μίκαελ Λάουντρουπ, Αρσέν Βενγκέρ και Τσάβι.
Όντας μανιώδης καπνιστής από τα νεανικά του χρόνια, ο Γιόχαν, το 1991, υπεβλήθη σε εγχείρηση στην καρδιά και από τότε ήταν μπροστάρης κάθε αντικαπνιστικής εκστρατείας ανά τον κόσμο.
Στις 24 Μαρτίου του 2016, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαρκελώνη, ύστερα από τη «μάχη» που έδινε με τον καρκίνο στους πνεύμονες, παρόλο που ο ίδιος μέχρι το τέλος έδειχνε αισιόδοξος, δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως προηγείται του καρκίνου στο ημίχρονο με 2-0.
Έως και σήμερα, ο Γιόχαν Κρόιφ αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα σύμβολα τόσο για τον Άγιαξ όσο και για την Μπαρτσελόνα. Τον Αύγουστο του 2020 παρουσιάστηκε το άγαλμά του έξω από το γήπεδο του «Αίαντα», το οποίο είχε πάρει και το όνομά του εις μνήμην του θρυλικού και αγαπημένου του παίκτη.
Στην ιστορία, φυσικά, δεν έμεινε μόνο για το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, αλλά και για πολλές από τις ατάκες του:
«Γιατί να μην μπορείς να νικήσεις μια πιο πλούσια ομάδα; Δεν έχω δει ποτέ ένα τσουβάλι με λεφτά να βάζει γκολ».
«Το να κερδίζεις ή να χάνεις, έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα. Δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις πάντα, μπορείς όμως να ελέγξεις την ικανότητα σου να ανταγωνίζεσαι μέχρι τέλους».
«Οι πραγματικοί ηγέτες στο γήπεδο γνωρίζουν ότι οι παίκτες κάνουν λάθη».
«Η ποιότητα χωρίς αποτέλεσμα είναι ανούσια και το αποτέλεσμα χωρίς ποιότητα είναι βαρετό».
Και ήταν πράγματι ένας παίκτης-φαινόμενο, που διέθετε ποιότητα, φέρνοντας συνάμα και αποτελέσματα. Μπορεί η θέση του στο γήπεδο να ήταν σέντερ φορ, αγωνιζόταν, ωστόσο, σε όλον τον αγωνιστικό χώρο, οπουδήποτε απ’ όπου θα μπορούσε να «βλάψει» την άλλη ομάδα.
Οι ντρίμπλες και οι κάθετες μπαλιές που επιχειρούσε, είναι βέβαιο πως θα μείνουν στην αιωνιότητα της ιστορίας του ποδοσφαίρου και το Νούμερο 14 της φανέλας του θα είναι για πάντα συνώνυμο της επιτυχίας και της συμβολής του Ολλανδού στη διαμόρφωση του παγκόσμιου DNA του αθλήματος.