Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τα συνεχόμενα λάθη που γίνονται στην ΑΕΚ.

Τέλος λοιπόν και τυπικά η Ευρώπη για την ΑΕΚ. Σε μια σεζόν που κατάφερε να αποκλείσει στα προκριματικά την μοναδική αήττητη ομάδα στην Μπουντεσλίγκα, μετέτρεψε την παρουσία της στον όμιλο από μια συναρπαστική περιπέτεια, σ’ ένα ατελείωτο μαρτύριο. Το είχε ξανακάνει και πριν από δυο χρόνια. Αλλά τότε ήταν όμιλος του Τσάμπιονς Λιγκ και αντίπαλοι ήταν η Μπάγερν, ο Άγιαξ και η Μπενφικα. Τώρα το έκανε στο Γιουρόπα και με την Λέστερ, την Μπράγκα και την Ζόρια. Αυτό σημαίνει πως έκανε βήματα προς τα πίσω.

Προφανώς και το ματς με την Λέστερ στην Αγγλία, δεν ήταν το πιο κατάλληλο για να μπορέσει η ΑΕΚ να βγάλει αυτή την αντίδραση που έχει ανάγκη, μετά τα συνεχόμενα στραπάτσα. Ακόμα και αδιάφοροι βαθμολογικά να ήταν οι Άγγλοι, είναι πολλά σκαλοπάτια πάνω σε ποιότητα και σε ταχύτητες παιχνιδιού. Και δεν ήταν καν βαθμολογικά αδιάφοροι, διότι ήθελαν την πρώτη θέση του ομίλου.

Εκείνο ωστόσο που ο οργανισμός ΑΕΚ προσδοκούσε από το παιχνίδι στο Λέστερ, ήταν να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα, σε σχέση με τα δυο προηγούμενα ευρωπαϊκά ματς και το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Διαφορετική αγωνιστική νοοτροπία και συμπεριφορά. Αυτό συζήτησαν άλλωστε ο προπονητής με τους παίκτες στα αποδυτήρια στα Σπάτα την περασμένη Δευτέρα, αυτό υποσχέθηκε ο Καρέρα στον Μελισσανίδη.

Αυτό το διαφορετικό ήταν που έψαχνε η ΑΕΚ στο Λέστερ. Όχι τόσο να πάρει αποτέλεσμα από την ομάδα που μόνο ένας παίκτης της ενδεκάδας όπως ο Τίλεμανς, κόστισε περισσότερο απ’ όλο το μπάτζετ της ΑΕΚ. Και το ίδιο και ο Πέρες που ήρθε από τον πάγκο. Η ΑΕΚ θα ήθελε, θα έπρεπε, να δείξει πως κάτι πάει να αλλάξει. Όμως δυστυχώς η εικόνα της ήταν ακριβώς η ίδια. Έκανε τα ίδια λάθη, είχε τα ίδια προβλήματα, είχε τα ίδια ελλείμματα. Δεν άλλαξε το παραμικρό. Βάλτε τα κάτω, ένας προς ένα.

Την προηγούμενη Πέμπτη στο ματς με την Μπράγκα, έφαγε ένα γκολ στο 7^ο λεπτό και ένα γκολ στο 10^ο. Τώρα έφαγε ένα γκολ στο 12^ο και ένα γκολ στο 14^ο. Βλέπετε να άλλαξε κάτι; Τόση συζήτηση είχε γίνει και εντός και εκτός των αποδυτηρίων, πως δεν γίνεται να μπορέσει να σταθεί όρθια και ανταγωνιστική καμία ομάδα μέσα στο γήπεδο, όταν δέχεται δυο γκολ στο πρώτο τέταρτο. Και η εικόνα της ομάδας στο Λέστερ, ήταν σαν να μην είχε γίνει καμία συζήτηση. Πάμε παρακάτω.

Με πάρτι του Γκαλένο από αριστερά πληγώθηκε η ΑΕΚ στο ματς με την Μπράγκα, με πάρτι του Ζαγαρίτη στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, με πάρτι του Μπαρνς στο Λέστερ. Καμία διαφορά, καμία αντίδραση, καμία βελτίωση. Όσο ξέφραγο αμπέλι ήταν η ΑΕΚ από την δική της δεξιά πλευρά στα προηγούμενα ματς, ήταν και σ’ αυτό με την Λέστερ. Φυσικά έχει να κάνει με την ατομική απόδοση του μπακ ή την ποιότητα του αντιπάλου, αλλά, διάολε, υπάρχει γύρω και ο στόπερ και ο χαφ και ο εξτρέμ και συνολικά η ανασταλτική λειτουργία της ομάδας.

Και επιτρέψτε μου να σημειώσω, πως ακόμα πιο ανησυχητικό από τον γελοίο που τρόπο που και πάλι δέχθηκε γκολ η ΑΕΚ, είναι η λειτουργία που είχε στις στατικές φάσεις. Αν παρατηρήσετε ένα προς ένα τα κόρνερ της Λέστερ, θα δείτε πως σχεδόν όλοι οι αμυνόμενοι της ΑΕΚ χάνουν τις θέσεις τους και τους αντιπάλους τους. Με πρώτο τον Χνιντ. Και από τύχη γλίτωσε το γκολ αυτή την φορά από στατική φάση. Από τις φάσεις δηλαδή, που είχαν πληγώσει την άμυνα στα προηγούμενα ματς και για οποίες επίσης είχε γίνει μεγάλη κουβέντα για την ανάγκη να υπάρξει βελτίωση.

Όσο για το λάθος του Σβάρνα, φυσικά ήταν καθοριστικό, γιατί ήταν πολύ φτηνό και έδωσε δώρο γκολ στην Λέστερ. Και φυσικά θα πρέπει πολύ σοβαρά να καθίσουν στην ΑΕΚ και να δουν τι θα κάνουν τον Γενάρη με την άμυνα. Όμως μετά από το πρώτο γκολ της Λέστερ, υπήρχε μια ολόκληρη ζωή παιχνίδι. Πως αντέδρασε η ΑΕΚ; Δέχθηκε στο καπάκι, ακόμα ένα γκολ. Έτσι αντέδρασε. Όπως ακριβώς έκανε και πριν από μια εβδομάδα με την Μπράγκα.

Είπε μετά το παιχνίδι ο Καρέρα πως το θετικό που κρατάει, είναι την αντίδραση μετά το 2-0. Με συγχωρείται, αλλά δεν είδα καμία αντίδραση. Αντιθέτως είδα μια ομάδα που δεν μπορούσε να κρατήσει ούτε δευτερόλεπτο την μπάλα στα πόδια της, που δεν ήξερε πώς να βγει από την περιοχή της και που έβγαζε πανικό και φόβο. Φόβο ίσως ακόμα μεγαλύτερο, απ’ αυτόν που είχε όταν μπήκε στο παιχνίδι και για τον οποίο μίλησαν μετά το ματς και ο προπονητής και ο Νεντελτσεάρου.

Επίσης για να μην χάνουμε και τις έννοιες, όταν λέμε “αντίδραση”, είναι αυτή που έβγαλε η ΑΕΚ το 2002 στο Μπερναμπέου και από 2-0 το έκανε 2-2. Και παραμένει η μοναδική ομάδα από τις 26 στην Ευρώπη που βρέθηκαν να χάνουν στο ημίχρονο με 2-0 από την Ρεάλ και πήρε αποτέλεσμα. Αυτή είναι πραγματική αντίδραση και όχι η διαχείριση του εύρους της ήττας.

Πάμε όμως και σ’ αυτόν τον περιβόητο φόβο. Υποτίθεται πως ο Καρέρα τον είχε εντοπίσει στα προηγούμενα ματς και θα ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να έχει συζητήσει με τους παίκτες του για να αλλάξουν. Διότι η ΑΕΚ φοβισμένα έπαιξε με την Μπράγκα, φοβισμένα μπήκε ακόμα και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και παραλίγο να φάει και εκεί γκολ στο πεντάλεπτο, αλλά ο Μαουρίτσιο αστόχησε πάνω από την γραμμή.

Η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ δεν αντέδρασε μετά το 2-0. Καθόλου. Όπως ελάχιστα αντέδρασε μετά το 2-0 από την Μπράγκα και στο 3-1 παραδόθηκε. Όπως δεν αντέδρασε και μετά το 2-0 από τον Παναθηναϊκό και ας μείωσε σε 2-1. Και δεν αντέδρασε γιατί ούτε και στο Λέστερ έβγαλε λίγο παραπάνω πάθος, λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση με την μπάλα στα πόδια, ένα πλάνο οργανωμένου παιχνιδιού.

Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι πως η ΑΕΚ λέει και θέλει να αλλάξει, χωρίς όμως να αλλάζει. Κάνοντας ακριβώς τα ίδια λάθη. Χωρίς να αλλάξει ούτε την αγωνιστική της νοοτροπία, ούτε την αγωνιστική της συμπεριφορά. Στον Αινστάιν έχουν χρεώσει λανθασμένα την φράση, «ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Δεν το είπε ποτέ ο άνθρωπος. Αλλά αυτό έδειξε στο Λέστερ πως κάνει η ΑΕΚ. Και δεν ξέρω αν είναι ο ορισμός της παράνοιας, σίγουρα είναι ατελέσφορο.

Το είχα γράψει και μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Υπάρχουν πολλά που ο Καρέρα θα πρέπει να αλλάξει, για να βγάλει η ομάδα διαφορετική εικόνα στο γήπεδο. Και σε πολλά επίπεδα. Ενώ αυτό πρέπει να γίνει σε πολύ λίγο χρόνο. Η ΑΕΚ πρέπει να γίνει διαφορετική. Στο Λέστερ δεν έγινε ούτε ένα μικρό βηματάκι προς αυτή την κατεύθυνση. Τώρα ακολουθεί το παιχνίδι με τον Απόλλωνα και κυρίως αυτό με τον Ολυμπιακό. Μέσα σε λιγότερο από επτά μέρες.

Και δυο τελευταία πραγματάκια. Πρώτον ο Γαλανόπουλος ήταν ο μόνος που πραγματικά κατάλαβε τι έπρεπε να αλλάξει. Γενικώς στην ΑΕΚ και ειδικώς στην ατομική συμπεριφορά ενός ποδοσφαιριστή. Αλλά μπήκε αργά. Και δεύτερον, ο Μιτάι που έκανε ευρωπαϊκό ντεμπούτο 17χρονών και τεσσάρων ημερών απέναντι στην 4^η ομάδα της βαθμολογίας της Πρέμιερ Λιγκ, θα πρέπει να προσεχτεί, να δουλευτεί και ενδεχομένως σύντομα να σταθεροποιηθεί ως πρώτη επιλογή.