Ρεκόρ σήμερα σε όλα τα μέτωπα για την πανδημία, γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Ρεκόρ στον αριθμό των συνολικών κρουσμάτων. Ρεκόρ στον αριθμό των κρουσμάτων στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, την Αττική. Ρεκόρ στον αριθμό των συμπολιτών μας που είναι διασωληνομένοι. Δυστυχώς όλα τα παραπάνω έχουν ως κοινό παρανομαστή ένα άλλο ρεκόρ, αυτό της απόλυτης ανευθυνότητας. Το τελευταίο αφορά τους πάντες. Το ίδιο το Κράτος πάνω απ’όλα, τους ειδικούς της περίφημης επιτροπής που εισηγούνται τα μέτρα, πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων, ακόμα και τους ίδιους τους πολίτες. Για πάμε να τα δούμε λίγο.

Ξεκινάμε με το Κράτος και την Κυβέρνηση. Η ασκούμενη πολιτική από το ξεκίνημα της πανδημίας έως και σήμερα θύμιζε καταγραφέα σεισμικής δραστηριότητας. Στο πρώτο lockdown, τον περασμένο Μάρτιο, η κίνηση των κυβερνώντων να το επιβάλουν χαιρετίστηκε από το σύνολο της κοινωνίας και το συντριπτικά μεγάλο μέρος των πολιτών το τήρησε στον απόλυτο βαθμό. Τα αποτελέσματα ήταν ορατά σχετικά άμεσα και η χώρα μας είχε φτάσει στο σημείο να θεωρείται «καθαρή» και ιδανικός προορισμός για όλους, αφού τόσο τα κρούσματα όσο και ο δείκτης θετικότητας βρίσκονταν κοντά στο μηδέν. Στο σημείο αυτό κάπου χάθηκε και το παιχνίδι όμως. Η βιασύνη της Κυβέρνησης να ανοίξει τα σύνορα για τον τουρισμό, χωρίς ουσιαστικά κριτήρια για χώρες και σοβαρούς ελέγχους, έφερε αρκετά γρήγορα – και σίγουρα συντομότερα απ’ότι περίμεναν όλοι- το λεγόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας. Αντί για το φθινόπωρο, αυτό μας ήρθε από τα μέσα Αυγούστου.

Η αμηχανία στην Κυβέρνηση έκδηλη και λογικά αυτή έφερε και τον πανικό. Οι κινήσεις ήταν χωρίς αρχή, μέση και τέλος, το ίδιο και τα ληφθέντα μέτρα, οπότε το κοκτέιλ της καταστροφής έτοιμο. Η Πολιτεία αντί να εκμεταλλευτεί τον κερδισμένο χρόνο του πρώτου lockdown, τον άφησε να περάσει και έτσι το δεύτερο και τρίτο κύμα την βρήκε εντελώς απροετοίμαστη. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γεμάτα χωρίς επιπλέον δρομολόγια, χωρίς νέα λεωφορεία. Τα σχολεία γεμάτα χωρίς καμία σοβαρή προσπάθεια αποσυμφόρησης τους. Οι έλεγχοι ανύπαρκτοι για να ξεχωρίσουν αυτοί που τηρούσαν τα μέτρα στον ευαίσθητο χώρο της εστίασης και ποιοι όχι με αποτέλεσμα να κλείσει το σύνολο του χώρου. Το Ε.Σ.Υ αν και δέχθηκε κάποιες τονωτικές ενέσεις σε υλικοτεχνική υποδομή και προσωπικό, απείχε πολύ από το ιδανικό για την περίσταση. Βαθμολογία για το Κράτος; Κάτω του μέσου όρου.

Πάμε στην επιτροπή των ειδικών που συνεδριάζει και εισηγείται τα μέτρα. Το έχουμε πει ξανά στο παρελθόν, ότι πολιτική και επιστήμη δεν μπορούν να λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η επιστήμη οφείλει να λέει την άποψη της και να μην κάνει εκπτώσεις για να γίνεται αρεστή στους κυβερνώντες. Το μεγαλύτερο λάθος όμως των ειδικών βρίσκεται αλλού. Πού; Στην υπερέκθεση τους στα Μ.Μ.Ε. Έχουν μετατραπεί σε τηλεοπτικοί αστέρες και αυτό εκτός από κακό στους ίδιους, κάνει κακό και στην αξιοπιστία τους στο κοινωνικό σύνολο. Αντικρουόμενες απόψεις, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και από το ίδιο άτομο μέσα σε λίγες μέρες, αν και επιστημονικά μπορεί να έχει λογική με βάση τα διαρκώς μεταβαλλόμενα επιστημονικά δεδομένα για έναν νέο και σχετικά άγνωστο ιό, δίνει την εικόνα, στους μη γνώστες, επιστημόνων που δεν ξέρουν τι λένε, τι κάνουν και το βασικότερο τι προτείνουν.

Στο κομμάτι των πολιτικών κομμάτων τώρα η ανευθυνότητα χτυπάει κόκκινο. Ο πρώην Πρωθυπουργός και στελέχη του κόμματος της αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε ρεσιτάλ ανευθυνότητας προτρέπουν τον κόσμο σε συμμετοχή σε συγκεντρώσεις λέγοντας ότι αναλαμβάνει το υγειονομικό ρίσκο. Αλήθεια ποιος τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με την ζωή μας; Το ίδιο ισχύει και για το κυβερνών κόμμα το οποίο θεωρείσαι την πανδημία ως μια ιδανική ευκαιρία για να περάσει νομοσχέδια και διατάξεις αντιλαϊκού περιεχομένου πιστεύοντας ότι οι απαγορεύσεις για τον κορονοϊό είναι ικανές να σταματήσουν την λαϊκή αντίδραση. Ντροπή και μόνο.

Κλείνω με εμάς, τους πολίτες. Δυστυχώς για μια ακόμα φορά σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται ότι σε μεγάλο ποσοστό στερούμεθα ως κοινωνία την έννοια της ατομικής ευθύνης. Φταίμε όμως μόνο εμείς, που δεν πειθαρχούμε, που δεν αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο; Η απάντηση μόνο απλή και μονολεκτική δεν είναι. Από την μια πως να πειθαρχήσει ένας πολίτης σε ένα κράτος που δεν τον σέβεται, που δεν τον προστατεύει, που δεν τον υπολογίζει; Από την άλλη γιατί πρέπει να σου χτυπήσει το πρόβλημα την πόρτα για να δείξεις σοβαρότητα; Μακάρι να τελειώσει γρήγορα ο εφιάλτης και να κερδίσουμε την ζωή μας πίσω φτιάχνοντας μια νέα καλύτερη καθημερινότητα.

Μέχρι τότε ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ας αναλογιστούμε τι μπορούσαμε να κάνουμε, τι λάθος κάναμε και τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα ο καθένας για τον εαυτό του, για την οικογένεια του, τον διπλανό του, την κοινωνία γενικότερα.
Α! Δεν βάζω καν στην κουβέντα τους αρνητές του ιού ή τους οπαδούς του αντιεμβολιασμού γιατί δεν νομίζω ότι μπορείς να μιλήσεις ή να βρεις άκρη με ανθρώπους αυτής της στάσης ζωής, που πετούν στα σκουπίδια τα κεκτημένα της επιστήμης, την πρόοδο της ανθρωπότητας και επιλέγουν τον σκοταδισμό και την συνομωσιολογία…