Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τα “παράθυρα” της FIBA.

Έκατσα και είδα, θέλετε από επαγγελματική διαστροφή, θέλετε από αγάπη για την Εθνική και το άθλημα, τις δύο αναμετρήσεις της Ελλάδας με Λετονία την Παρασκευή και την Βουλγαρία χθες για το δεύτερο παράθυρο των προκριματικών της FIBA για το Eurobasket του 2022. Μιλάμε για τον ορισμό της καταπόνησης αθλητών, ομάδων και τηλεθεατών. Για να είμαστε απόλυτα ακριβείς η ταλαιπωρία ήταν κυρίως για το ίδιο το άθλημα. Οι μεγάλες εθνικές ομάδες για να αποκλειστούν με βάση το ισχύον σύστημα θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ, οι πιο μικρές βλέπουν τα παιχνίδια αυτά ως μια ευκαιρία να δείξουν ο Θεός ξέρει τι, αλλά κυρίως τα εν λόγω ματς δεν ελκύουν πρακτικά κανέναν. Οι μεγάλοι παίκτες απουσιάζουν μαζικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα παιδιά που στελεχώνουν τις top- class εθνικές ξέρουν ότι είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να βρεθούν στην τελική δωδεκάδα των ομάδων τους στις μεγάλες διοργανώσεις και μοιραία το θέαμα είναι το λιγότερο απογοητευτικό.

Για όποιον είχε την διάθεση, για να μην πω το κουράγιο, να κάτσει μπροστά στην τηλεόραση του και να παρακολουθήσει τα δύο ματς της Ελλάδας με Λετονία και Βουλγαρία πραγματικά του αξίζει ένα παράσημο. Δεν βλεπόταν το σκηνικό. Από την μία το γήπεδο, που θύμιζε άλλες εποχές, προσωπικά μου θύμιζε το κλειστό που μεγαλουργούσε ο Νίκος Σαφέρης κόντρα στην ιταλική Φεργκίνι, από την άλλη το στυλ του μπάσκετ, που θύμιζε δεκαετία του 1980 χωρίς τα κοντά και στενά σορτς, σε έβαζαν θέλοντας και μη σε mood μιζέριας. Η εθνική μας μέσα σε όλο αυτό κλίμα λίγο έλειψε να την πατήσει γερά. Η ήττα από τους Λετονούς την Παρασκευή χτύπησε το καμπανάκι, αλλά μάλλον κανείς δεν το άκουσε. Την Κυριακή φθάσαμε ένα βήμα πριν την καταστροφή. Η Βουλγαρία είχε βάλει δύσκολα στους παίκτες του Θανάση Σκουρτόπουλου, οι οποίοι φλέρταραν σοβαρα με μια δεύτερη στη σειρά ήττα, που θα μετέτρεπε τα παράθυρα του Φεβρουαρίου σε παιχνίδια επιβίωσης. Λίγο η αντίπαλος, ανίκανη να κάνει τα στοιχειώδη του αθλήματος, λίγο η προσωπικότητα ορισμένων Ελλήνων παικτών, Αθηναίου και Καββαδάς για παράδειγμα, λίγο η τύχη και οι συγκυρίες μας έδωσαν την νίκη και την πρόκριση από τώρα στο Eurobasket. Για να γίνει πραγματικότητα αυτή, χρειάστηκε και η νίκη των Βόσνιων στο άλλο ματς το ομίλου επί των Λετονών.

Μέχρι εδώ καλά θα μου πείτε. Ο λόγος που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα παράθυρα της FIBA, δεν είναι βεβαίως για να πανηγυρίσω την “επιτυχία” του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος κόντρα σε μια ομάδα που τον τελευταίο παίκτη που θυμάμαι μεγάλης κλάσης να είναι ο Γκλουτσκοφ -εξαιρώ τον Βεζένκοφ, αλλά γιατί θεωρώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάψει αυτή η αστειότητα, για να μην πω τίποτα χειρότερο, των παραθύρων. Η FIBA είναι ένας οργανισμός που αγαπά το άθλημα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Από την άλλη όμως εμφανίζεται παραδομένη στην αρτηριοσκλήρωση της εδώ και καιρό. Από την στιγμή που η ULEB έκανε την “επανάσταση” στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και άλλαξε τις ισορροπίες φέρνοντας στην ζωή μας την Euroleague, η ομοσπονδία μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τίποτα. Αντί να μπουν σε μια συζήτηση προς όφελος του αθλήματος μπήκαν σε μια διαρκή αντιπαράθεση με ολέθρια αποτελέσματα. Η τωρινή κατάσταση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μαρασμό και διάλυση. Τα παράθυρα το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν κακή εικόνα για το μπάσκετ συνολικά. Η FIBA και η ULEB πρέπει να παραδειγματιστούν από την πολιτική της UEFA και να καταλάβουν ότι το συμφέρον τόσο το δικό τους όσο και του αθλήματος επιτάσσει την ένωση τους και την δημιουργία νέων ελκυστικών ευρωπαϊκών κυπέλλων. Μην θεωρεί και η διοργανώτρια της Euroleague ότι πάνε γι’αυτήν καλύτερα τα πράγματα. Σύντομα και εκείνη θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με αδιέξοδα οικονομικά και οχι μόνο.Τώρα για το κομμάτι της εθνικής θα τα πούμε εν καιρώ……