RADIO
Λένα Καραλή
Όποιος βλέπει τον Γιάννη χαίρεται για την πρόοδο που έχει. Αλήθεια, πώς θα ήταν ο Αντετοκούνμπο αν δεν είχε φύγει στις ΗΠΑ και το ΝΒΑ; Γράφει η Λένα Καραλή
Εμείς λέμε για τον Γιάννη ότι είναι ο κορυφαίος παίκτης στον πλανήτη. Το ίδιο λένε οι Σλοβένοι για τον Ντόνσιτς κι οι Σέρβοι για τον Γιόκιτς. Δεν πρόκειται να τα χαλάσουμε. Έτσι ή αλλιώς, ο Αντετοκούνμπο είναι ένας εκ των τριών κορυφαίων μπασκετμπολιστών παγκοσμίως κι αυτό δεν αμφισβητείται από εχθρούς και φίλους.
Τον βλέπουμε να τραγουδά τον εθνικό ύμνο, να φυλά την ελληνική σημαία στη φανέλα του και νιώθουμε υπερηφάνεια. Εμείς, που δεν διακατεχόμαστε από ρατσιστικές αντιλήψεις, που μπορούσαμε -δίχως να πονέσει η γλώσσα μας- να προφέρουμε το επίθετό του. Αλλά δεν πρόκειται να μπω σε αυτή τη συζήτηση, γιατί από τη μια λυπάμαι όσους έχουν ανάλογες απόψεις, από την άλλη περιμένω για τη στιγμή που θα στριμώχνονται για να φωτογραφηθούν δίπλα του.
Άλλο είναι το θέμα με τον Γιάννη. Έγινε αυτός που έγινε (και μαγκιά του) επειδή έφυγε από την Ελλάδα. Μπορεί να λατρεύει τη χώρα του, γνωρίζει όμως, όπως γνωρίζουμε όλοι, ότι αν δεν είχε περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού δεν θα ήταν αυτός που είναι σήμερα. Προδήλως δεν ανακάλυψα την Αμερική, αλλά -αλήθεια- γιατί ως ελληνικό μπάσκετ επιμένουμε ακόμα να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την Αμερική;
Παρακολουθήσαμε την πορεία των «μικρών» Εθνικών. Τραγωδία! Το Αναπτυξιακό πρέπει να υπάρχει ΜΟΝΟ ως λέξη, στο μπασκετικό μας λεξικό. Οι τέως έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αφήσουν «καμένη γη». Και τα κατάφεραν. Οι αναπτυξιακές Εθνικές έχουν τα χάλια τους και θα πάρει καιρό να διορθωθούν.
Ακόμα, όμως, κι αν είχαμε ανάλογο πρόγραμμα με τους Ισπανούς, που σάρωσαν σχεδόν σε όλες τις ηλικίες, το ζητούμενο δεν θα ήταν τα μετάλλια, αλλά πόσα παιδιά θα γίνουν σαν τον Γιάννη. Η απάντηση είναι: ΚΑΝΕΝΑ! Εκτός κι αν πατήσουν στα χνάρια του και φύγουν για τις ΗΠΑ. Εδώ δεν υπάρχει «μπασκετική ζωή». Είναι άγονος τόπος, έρημος σαν τη φωτογραφία.
Ειδικά τα κορίτσια, που θέλουν να παίξουν μπάσκετ, έχουν μονοδρομήσει τη σκέψη τους. Τα κολέγια στην Αμερική μοιάζουν να είναι λύση, δεν είναι όμως πανάκεια. Δεν είναι βέβαιο ότι θα αντέξουν, δεν είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψουν βελτιωμένες. Τα αγόρια έχουν μια παραπάνω δυνατότητα, καθώς το αντρικό μπάσκετ δεν έχει τα χάλια του γυναικείου, όμως όχι για να γίνουν σαν τον Γιάννη.
Η σωματοδομή του δεν έχει σχέση με τα σώματα των υπολοίπων Ελλήνων παικτών. Η επιστημονική προσέγγιση στην προπόνηση, η βελτίωση σε όλα τα επίπεδα, η αλλαγή του τρόπου αντίληψης του αθλήματος, έκαναν τον Γιάννη αυτό που είναι. Υπάρχει περίπτωση να τα πετύχει κάποιος στην Ελλάδα; Υπάρχει οργανωμένο πλάνο, υπάρχει επιστημονική προσέγγιση;
Λένε πως το επίπεδο ενός αθλήματος αντανακλά το επίπεδο των προπονητών του. Η αλήθεια είναι πως έχουμε εξαιρετικούς προπονητές, οι περισσότεροι εκ των οποίων άνοιξαν τα φτερά τους. Βρήκαν καλύτερες δουλειές, περισσότερα χρήματα, βελτιώθηκαν, απέβαλλαν την τοξικότητα.
Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα από αυτά των Ιτούδη και Δικαιουλάκου δεν υπάρχουν. Ο Μπαρτζώκας επέστρεψε και κάνει τη διαφορά, ο Κεραμιδάς στο γυναικείο είπε «όχι» στις ουγγρικές σειρήνες, μεσούσης της περιόδου, αλλά στη συνέχεια «υποχρεώθηκε» να φύγει. Όπως και πολλοί άλλοι.
Την ίδια στιγμή δεν υπάρχουν κόουτς όπως ο αείμνηστος Ίβκοβιτς, ή ο τεράστιος Ομπράντοβιτς, να διδάξουν τους νεότερους. Γι’ αυτό και η πρόοδος του ελληνικού μπάσκετ είναι σε χαμηλό επίπεδο. Κι αν υπάρχει λειψανδρία στους πάγκους των ομάδων, σκεφτείτε τι συμβαίνει στις μικρές ηλικίες.
Αν θέλουμε να δούμε κι άλλα παιδιά να έχουν την πρόοδο του Γιάννη, ας κάνουμε (καθένας από την πλευρά του) ό,τι μπορεί για να προοδεύσει το ελληνικό μπάσκετ. Όχι να πανηγυρίσουμε ενδεχόμενη επιτυχία της Εθνικής (να το κάνουμε κι αυτό), αλλά να δουλέψουμε με πρόγραμμα, με πλάνο, δίχως αποκλεισμούς, όχι με γνώμονα τις φιλικές σχέσεις.
Έτσι ώστε η εξέλιξη του κάθε Γιάννη να είναι επιτυχία κι όχι γροθιά στο στομάχι. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερη παραδοχή από το να πεις πως ο Αντετοκούνμπο έφυγε και… σώθηκε.
