Η Λεωφόρος γιόρτασε την ευρωπαϊκή επιστροφή του Παναθηναϊκού. Ο βασικός στόχος της σεζόν έγινε πραγματικότητα. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Μετά από μία ολόκληρη πενταετία, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όσο μικρό και αν ακούγεται ως επίτευγμα για το μέγεθος του Συλλόγου, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα για την επάνοδο στην κανονικότητα. Το προσεχές Σάββατο η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς καλείται να κάνει ακόμα ένα μεγαλύτερο. Ποιο είναι αυτό; Η επιστροφή στην κατάκτηση τίτλων. Το Κύπελλο, όσο και αν ορισμένοι φροντίζουν να το απαξιώνουν όταν δεν το διεκδικούν, είναι ο δεύτερος τίτλος κάθε σεζόν και περιμένει τον κάτοχο του. Ο Παναθηναϊκός των τόσων προβλημάτων, των τόσων δυσκολιών τα προηγούμενα χρόνια πρέπει να το κερδίσει και να προσθέσει έτσι το πρώτο τρόπαιο στις προθήκες του μετά το 2014, όταν και είχε κατακτήσει και πάλι το Κύπελλο κόντρα στον Δικέφαλο του Βορρά.

Η ευρωπαϊκή προοπτική μπορεί να περιμένει

Η Ευρώπη είναι πλέον γεγονός. Οι πράσινοι πανηγύρισαν την επάνοδο τους με το εμφατικό 4-0 εναντίον του ΠΑΣ σε μια σεζόν που έδειξαν σαφή σημάδια βελτίωσης στο αγωνιστικό κομμάτι από τον Φεβρουάριο και μετά κυρίως. Έπαιξαν κατά διαστήματα ωραίο ποδόσφαιρο, παρουσίασαν ξεκάθαρο πλάνο στο χορτάρι και η σφραγίδα του προπονητή ήταν παρούσα σε κάθε ματς, ειδικά στην διαδικασία των play- off. Τώρα, όμως, πέρα από οτιδήποτε άλλο προέχει η μάχη του τελικού. Το Κύπελλο Ελλάδας μπορεί να φαντάζει παρηγοριά στον άρρωστο, αλλά για μια ομάδα με την πορεία του Παναθηναϊκού μετά την πολυμετοχικότητα δεν είναι. Η κατάκτηση του τίτλου αυτού, δεν θα είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα μιας ωραίας σεζόν. Θα είναι ολόκληρη η τούρτα. Οι πράσινοι σε όλα τα παιχνίδια με τους υπόλοιπους μεγάλους έδειξαν αρκούντως ανταγωνιστικοί και ικανοί να κερδίσουν τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Σε τέσσερα ματς με τον αιώνιο αντίπαλο μέτρησαν δύο νίκες και δύο ισοπαλίες. Σε τέσσερα ματς με την ΑΕΚ δύο ισοπαλίες και από μία νίκη. Σε τέσσερα ματς με τον Αρη δύο νίκες, μία ήττα και μία ισοπαλία. Μόνο με τον ΠΑΟΚ το τριφύλλι, μέχρι τώρα, έχει αρνητικό πρόσημο.

Η επιτυχία πιστώνεται στον Ιβάν

Το καλοκαίρι, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος υπέγραψε με τον Σέρβο προπονητή, αρκετοί μίλησαν για μια επιλογή με σύντομη ημερομηνία λήξης. Η αλήθεια είναι πως ο Γιοβάνοβιτς είχε φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια και έμοιαζε δύσκολο να προκύψει η αναγέννηση του Παναθηναϊκού μέσα από τον συγκεκριμένο κόουτς. Ο Ιβάν τους διέψευσε. Σιγά σιγά, αλλά με σταθερά βήματα έχτισε μια ομάδα ικανή να πάρει αποτέλεσμα ανεξαρτήτως αντιπάλου. Στο πρώτο μισό της σεζόν τα πράγματα μόνο ρόδινα δεν ήταν. Ήττες στο γκολ, μηδενική αντίδραση όταν έμενε πίσω στο σκορ, αδυναμία εκτός έδρας. Μόνο θετικό στοιχείο οι νίκες με ευρύ σκορ στην Λεωφόρο, αν και εκεί κολλούσε ορισμένες φορές. Μετά τον Φεβρουάριο προοδευτικά όλα άλλαξαν. Η ομάδα έγινε “σοφότερη” στην διαχείριση καταστάσεων, οι προκρίσεις στο Κύπελλο έφτιαχναν την ψυχολογία του κόσμου και στα play- off η εικόνα άφησε υποσχέσεις για το μέλλον, ακόμα και το άμεσο.

Είναι άλλο πράγμα ο πρωταθλητισμός

Η χρονιά που φεύγει ήταν δύσκολη και απαιτητική, αλλά δεν θα έχει καμία σχέση με την επόμενη. Η νέα σεζόν θα έχει αναβαθμισμένους στόχους και απαιτήσεις, που θα μεγαλώσουν την πίεση. Ο Γιοβάνοβιτς, που σε όλη την φετινή πορεία τόνιζε ότι για το μέγεθος του Παναθηναϊκού η έξοδος στην Ευρώπη είναι το ελάχιστο, το γνωρίζει πολύ καλά. Ο Γιάννης Αλαφούζος δείχνει αποφασισμένος να κάνει την οικονομική υπέρβαση. Αρκεί; Και ναι και όχι. Η παραμονή του Σέρβου τεχνικού δίνει την απαραίτητη σταθερότητα, αλλά το ρόστερ υπολείπεται σημαντικά σε ποιότητα σε θέσεις κλειδιά. Επίσης μεγάλο ζητούμενο είναι το βάθος. Με το υπάρχον δυναμικό οι πράσινοι δεν μπορούν να κρατήσουν και τους τρεις στόχους. Με το υπάρχον δυναμικό οι πράσινοι δεν μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τον μεγάλο στόχο του πρωταθλήματος. Δεν είναι μόνο οι παίκτες, είναι η συνολική διάρθρωση του οργανισμού. Για να γίνει εκ νέου το τριφύλλι επί ίσοις όροις διεκδικητής της κορυφής χρειάζονται πολλές και σημαντικές παρεμβάσεις.

Η επόμενη μέρα μετά τον τελικό του Σαββάτου

Τα είπαμε. Πρώτα ο τελικός του Σαββάτου και μετά όλα τα υπόλοιπα. Πριν την μεγάλη και εν τω βάθει ανάλυση, ας κάνουμε μια απλή και επιγραμματική καταγραφή του τι χρειάζονται σε γενικές γραμμές οι πράσινοι αγωνιστικά. Μιλάμε πάντα για την αλλαγή επιπέδου. Πρώτα και πάνω απ’ όλα θέλει επιθετικό γκολτζή. Δεν μπορείς να κάνεις όνειρα χωρίς σέντερ φορ σημείο αναφοράς. Ο Μακέντα είναι ερωτηματικό, ο Ιωαννίδης άστο καλύτερα και ο Καρλίτος με τρελές μεταπτώσεις. Μετά θέλεις τουλάχιστον έναν χαφ επιπέδου. Λέμε έναν στην περίπτωση που ο Γκατσίνοβιτς μείνει στο ρόστερ, αλλιώς θέλεις δύο. Η ομάδα χρειάζεται δύο στόπερ και ένα ακόμα μπακ. Έναν με δεδομένη την ανανέωση του Χουάνκαρ. Στην περίπτωση που ο Ισπανός χαιρετήσει πας για δύο αριστερά μπακ. Στα στόπερ φεύγει ο Σάρλια και έχοντας ως δεδομένο ότι Βέλεθ και Σένκεφελντ είναι οι βασικοί, χρειάζεσαι έναν ακόμα ίδιας αξίας και έναν συμπληρωματικό μαζί με τον Πούγγουρα. Και φτάνουμε στην ραχοκοκαλιά. Εδώ θέλεις χρήματα για ένα αμυντικό χαφ κλάσης και τον άντι- Μαουρίσιο. Σε γενικές γραμμές θέλεις τέσσερις λύσεις πρώτης γραμμής, πέντε ή έξι ανάλογα με το τι θα γίνει με Χουάνκαρ και Γκατσίνοβιτς και πέντε συμπληρωματικές για την απόκτηση βάθους. Τα υπόλοιπα μετά το Σάββατο….