Εγινε τελικά η συνάντηση του νέου προέδρου της ΕΠΟ Θοδωρή Ζαγοράκη με τον Ομοσπονδιακό τεχνικό Τζον Φαντ Σιπ. Τι συζητήθηκε δεν διέρρευσε. Απλά κάποιοι βιάστηκαν να θεωρήσουν ότι επειδή δεν βγήκε τίποτα προς τα έξω ο Ολλανδός έπεισε τον πρόεδρο Ζαγοράκη και παραμένει στη θέση του. Μπορεί αυτό να ήταν η επιδίωξη του Φαντ Σιπ αλλά η επιδίωξη του νέου προέδρου της ΕΠΟ δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει στην Εθνική Ομάδα όταν μάλιστα αυτή βλέπει τα τρένα των προκρίσεων να περνάνε χωρίς να επιβιβάζεται.
Μετά την οδυνηρή ισοπαλία με την Γεωργία χάνεται και το τρένο που πάει Κατάρ. Για ποιο λόγο να μείνει στη θέση του ο Φαντ Σιπ ; Για να βλέπουμε μαζί του τα τρένα να περνούν. Στην Εθνική έχουμε έναν κόουτς που ενδιαφέρεται (όσο ενδιαφέρεται) για τη μεγάλη Εθνική Ομάδα. Όμως το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι συνολικό. Το πρόβλημα ξεκινά από κάτω κι έρχεται προς τα πάνω. Κατά συνέπεια συνολική θα πρέπει να είναι και η αντιμετώπισή του.
Ολος ο ποδοσφαιρικός κόσμος της χώρας αναγνωρίζει τη δουλειά που κάνει φέτος στον ΠΑΣ ο Αργύρης Γιαννίκης. Ολοι ή περίπου όλοι μιλούν και γράφουν για αυτόν με τα καλύτερα λόγια εκθειάζοντας τις γνώσεις, την μεθοδικότητα και την εκτίμηση που απολαμβάνει από τους παίκτες του. Σε μια από τις σπουδαιότερες σχολές ποδοσφαίρου, της Κολονίας, έχει μαθητεύσει ο κόουτς του ΠΑΣ. Είναι νέος, φιλόδοξος και μετρημένος και μελετημένος.
Το τελευταίο προκύπτει από τις δηλώσεις που κάνει και από την λιγοστή έως καθόλου έκθεσή του στα media με δηλώσεις επί παντός επιστητού. Ο νεαρός τεχνικός παρουσιάζει μια ομάδα που παίζει κανονικό ποδόσφαιρο. Η ομάδα του δεν κλείνεται, δεν φοβάται. Παίζει με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και επιτίθεται κατά βούληση για να πάρει τη νίκη. Άλλες φορές το σύστημα βγαίνει κι άλλες φορές όχι. Ισως και με ποδοσφαιρικό κλεφτοπόλεμο ΠΑΣ να είχε πάνω-κάτω τους ίδιους βαθμούς.
Ο Γιαννίκης εννοεί να μαθαίνει στους παίκτες του να παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο από εκείνο που ξέρουν να εκτιμούν οι φίλοι του αθλήματος και να το αναγνωρίζουν. Δεν ξέρω τι πρέπει να περιμένουν οι λεγόμενες μεγάλες ομάδες για να του χτυπήσουν την πόρτα. Στην παρούσα φάση δεν ενδιαφέρει κιόλας. Το τι συμβαίνει όμως με τις Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου έχει σημασία και μάλιστα πολύ μεγάλη.
Η ανάγκη να δημιουργήσουμε επιτέλους μια ενιαία σχολή ποδοσφαίρου δεν μπορεί να παραμένει ένας διακηρυγμένος αλλά μόνιμα μα απραγματοποίητος στόχος. Δεν ισχυρίζομαι ότι καλά και σώνει ο Αργύρης Γιαννίκης είναι κείνος που μπορεί να καταφέρει όσα δεν επιχείρησαν ή όσα δεν κατάφεραν κάποιοι άλλοι. Ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι ένα θέμα που αξίζει τον κόπο να το συζητήσει μαζί του ο Θοδωρής Ζαγοράκης.
Ο Φαντ Σιπ πέρα από τα φληναφήματα για το «πρότζεκτ Κατάρ» δεν είναι ικανός να το συλλάβει ούτε σαν ιδέα. Οι μεγαλύτεροι του Γιαννίκη, Ελληνες προπονητές, δεν έχουν τα επαγγελματικά κουράγια να το εκπονήσουν και να το υλοποιήσουν. Ενδεχομένως να μην έχουν και τις γνώσεις. Την απαραίτητη η θεωρητική κατάρτιση. Με τον Γιαννίκη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Ζαγοράκης έχει παραπάνω από έναν λόγους να το συζητήσει μαζί του. Αν χρειαστεί να γίνει υπέρβαση στην Εθνική Ομάδα τότε ας επιχειρηθεί να γίνει με νέους, αποδεδειγμένα ικανούς και άφθαρτους…