Προσωπικά ζητώ συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ως δημοσιογράφος ξεχνώ αυτά τα παιδιά. Γράφει ο Χρήστος Σούτος

Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη στο Τόκιο και τους Έλληνες αθλητές να παλεύουν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, εδώ και λίγες ώρες παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου ή σωστότερα μια παράσταση υποκρισίας πάνω στην εκδηλωμένη αγανάκτηση ενός αθλητή που βγήκε και έκανε δηλώσεις μετά την προσπάθεια του. Ο Θοδωρής Ιακωβίδης μίλησε μετά το τέλος του αγώνα του στην κατηγορία των 96 κιλών της άρσης βαρών με τρεμάμενη φωνή ανακοινώντας την αποχώρηση του από το άθλημα που υπηρέτησε και αγαπησε.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, η αποχώρηση από την ενεργό δράση ενός αθλητή και η προφανής συγκίνηση του θα αφορούσε το γεγονός ότι αφήνει πίσω του τους αγωνιστικούς χώρους, ότι πλέον η καθημερινότητα του αλλάζει, ότι πλέον “σκοτώνει” μέσα του τον αθλητή και καλείται να βρει το μέλλον του σε άλλες θέσεις και πόστα κοντά στο σπορ του ή σε διαφορετικές και άσχετες με το αθλητικό παρελθόν του εργασίες. Έλα όμως που εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Ιακωβίδης δεν εγκαταλείπει την ενεργό δράση γιατί “μπούχτησε” όπως λέμε από την ενασχόληση του με την άρση βαρών. Δεν εγκαταλείπει την ενεργό δράση γιατί δεν τον βαστούν πια τα πόδια του και τα αθλητικά του κουράγια τον αφήνουν. Ο Ιακωβίδης εγκαταλείπει την ενεργό δράση γιατί τον ανάγκασαν να το κάνει.

Ποιοι θα ερωτηθουν πολλοί. Όλοι με τον τρόπο τους θα πω εγώ. Η Πολιτεία που δεν επιχορηγεί τον ερασιτεχνικό αθλητισμό με επαρκείς πόρους για να ζήσουν οι αθλητές των λεγόμενων μικρών αθλημάτων. Η Πολιτεία που δεν δίνει πια κανένα κίνητρο σε νέα παιδιά να ασχοληθούν με αυτά τα σπορ και ασχολείται μόνο με το πώς θα βρίσκει λύσεις για την βιωσιμότητα ανωνύμων εταιριών προβεβλημένων αθληματων, οι οποίες απλώς τα περιμένουν όλα στο πιάτο από την εκάστοτε κυβέρνηση. Η Ομοσπονδία που τα περισσότερα από τα χρήματα των επιχορηγήσεων που λαμβάνει αντί να πάνε σε αθλητές, προπονητές και την υποστήριξη τους, διοχετεύονται σε λειτουργικά έξοδα και δαπάνες με την μορφή μισθών υπαλλήλων και ενοίκια. Η Ομοσπονδία που υπάρχει μόνο για την καρέκλα ορισμένων και όχι για να αθλούνται τα παιδιά σε κατάλληλες συνθήκες. Η Ομοσπονδία που δεν διεκδίκησε τις εγκαταστάσεις και τους χώρους που της αναλογούν.

Φταίνε όμως μόνο αυτοί; Όχι φυσικά. Οι δημοσιογράφοι που θυμούνται τα παιδιά αυτά μόνο όταν μετά από τιτάνια προσπάθεια πετύχουν μια διάκριση δεν έχουν μερίδιο ευθύνης; Τα ΜΜΕ που επιλέγουν να προβάλλουν στην νεολαία όλα τα τηλεοπτικά σκουπίδια και να αναγάγουν σε παράγοντες της ζωής και της ποιότητας μιας κοινωνίας τις διαφορές τηλεπερσόνες, αρσενικές ή θηλυκές λίγη σημασία έχει, που η μόνη τους επιτυχία είναι η παρουσία σε κάποιο ριάλιτι ή μια προκλητική φωτό ή η συχνότητα αλλαγής συντρόφων. Δικαίωμα τους να κάνουν ότι θέλουν στην προσωπική τους ζωή, αλλά τι θα προσθέσει αυτό στο κοινό ως προβληματισμό; Μάλλον τίποτα γι’αυτό και προβάλλεται.

Δεν είναι όμως μόνο όλοι αυτοί. Είναι και το κοινό. Είμαστε όλοι εμείς που με την ενασχόληση μας με ότι κατώτερο ποιοτικά υπάρχει έχουμε δώσει αξία στο μέτριο, στην καλύτερη περίπτωση και αδιαφορούμε για τις αξίες. Τις επιστημονικές αξίες, τις αθλητικές αξίες, τις κοινωνικές αξιες, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Εάν όλοι εμείς πάψουμε να δίνουμε αξία στα μηδενικά τότε ίσως δούμε την μονάδα που μπαίνει μπροστά από αυτά και δίνει το παν, όπως λένε και οι Κινέζοι. Αρκετά με αυτά όμως. Πάμε στα κροκοδείλια δάκρυα μετά την συνέντευξη του Θοδωρή Ιακωβίδη.

Πρώτος ο Υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης. Πήρε λέει τηλέφωνο τον αθλητή για να λύσουν τα προβλήματα που τον απασχολούν και να συνεχίσει την πορεία του. Τι κάνατε τόσο καιρό κύριε Υφυπουργέ; Ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος σας; Μάλλον να προλαμβανετε καταστάσεις και όχι να έρχεστε κατόπιν εορτής, νομίζω; Δεύτερος ο Πύρρος Δήμας. Η παραδοχή των ευθυνών είναι το πρώτο βήμα. Δεν αρκεί όμως. Λυπάμαι Πυρρο, αλλά νομίζω πως ξέχασες τι θα πει αθλητής και έχεις και εσύ επικεντρωθεί πιο πολύ στον αγώνα για την καρέκλα και τα οφίτσια. Πιστεύεις ότι δεν θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν λέω αν, είχες βγει νωρίτερα ως προσωπικότητα και μέγεθος και είχες στηλιτεύσει τις συνθήκες που ζουν και προετοιμάζονται οι αθλητές της άρσης βαρών – και όχι μόνο βέβαια.

Οι χορηγοί που “έσπευσαν” να βοηθήσουν τώρα; Τους έπιασε ο πόνος ξαφνικά ή είδαν την ιστορία ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για δημοσιότητα και προβολή; Που ήταν πριν; Τους προσέγγισε ποτέ κανείς για να βοηθήσουν και προς αυτή την κατεύθυνση; Ο Ιακωβίδης είναι απλά ένας από τους πολλούς που αντιμετωπίζουν τα ίδια και χειρότερα προβλήματα. Τα 250€ και η κάλυψη του φαγητού δεν είναι βοήθεια. Τι περιμένεις να πετύχει ένας άνθρωπος υπό αυτές τις συνθήκες; Οι όροι με τους οποίους οι Έλληνες αθλητές ανταγωνίζονται τους αντιπάλους τους στα Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι το λιγότερο αποτρεπτικοί για οποιαδήποτε διάκριση. Ξέρω μόλις πετύχουν το απίθανο θα τους πάρει τηλέφωνο ο Πρωθυπουργός, θα τους δεξιωθούν στο Προεδρικό Μέγαρο κ.τ.λ. Έτσι δεν είναι Στέφανε Ντούσκο; Έτσι δεν είναι Άννα Κορακάκη, που για να αποκτήσεις ένα σύγχρονο προπονητήριο έπρεπε να φέρεις Ολυμπιακά μετάλλια; Έτσι δεν είναι Λευτέρη Πετρούνια που δεν σε έδειξε η κρατική τηλεόραση;

Αμέτρητα τα ονόματα, μεγάλος ο κατάλογος. Η πρακτική της επίσημης Πολιτείας όμως η ίδια και απαράλλαχτη. Μην ξεχασετε, αυτό το λέω και για το συνάφι μας, να μιλήσετε για “αποτυχία” αθλητών όταν δεν φέρνουν μετάλλιο ή όταν αποκλείονται νωρίς. Μην ξεχάσετε όλοι εσεις, που σας “άγγιξαν” τα λόγια και το ξέσπασμα του Ιακωβίδη να πάτε στο αεροδρόμιο να υποδεχθείτε τον νικητή ενός ριάλιτι και να γεμίσετε τα στάδια για τον τελικό ενός τηλεοπτικού προϊόντος. Προσωπικά ζητώ συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ως δημοσιογράφος ξεχνώ αυτά τα παιδιά. Προσωπικά ζητώ συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που έπεσα στην παγίδα της ευκολίας και της εμπορικότητας και δεν ασχολήθηκα με μια επιτυχία τους σε Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Περισσότερο όμως από όλα ζητώ ταπεινά συγγνώμη, που δεν έψαξα, δεν έμαθα και δεν ανέδειξα όλα εκείνα τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν και που καθιστούν την μάχη τους στο Τόκιο και σε κάθε Τόκιο άνιση. Ειλικρινά ντρέπομαι….