Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την Εφές που πέρασε στο πάνθεον των νικητών της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Η Εφές του Αταμάν πέρασε στο πάνθεον των νικητών της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Στην πιο περίεργη σεζόν όλων των εποχών λόγω της πανδημίας, η ομάδα της Κωνσταντινούπολης κατέκτησε την κορυφή παίζοντας ένα πολύ όμορφο μπάσκετ για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Το τελικό 86-81 ήταν δίκαιο, αφού με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο και το αρχικό ξάφνιασμα από το τρικ του Σάρας με τον Κλαβέρ, η Εφές ήταν καλύτερη στην υπόλοιπη διάρκεια του ματς.

Η πληγωμένη, από τον τραυματισμό του Καλάθη στον ημιτελικό, Μπαρτσελόνα δεν μπόρεσε να βρει αντίδοτο για την αντιμετώπιση του MVP του Final – Four, Βασίλιε Μίσιτς, ο οποίος μαζί με τον Λάρκιν, τον Σανλί του πρώτου ημιχρόνου και τον Ντάνστον του δευτέρου, πήραν από το χέρι την ομάδα τους και την οδήγησαν στο τρόπαιο. Ο Σάρας επέλεξε να πάει στον τελικό με τον λαβωμένο Καλάθη, τον άπειρο Μπολμάρο, χωρίς να βάλει στη δωδεκάδα τον Βέστερμαν, στερώντας έτσι από την ομάδα του μία ακόμα λύση στα γκαρντ. Η μη ετοιμότητα του Καλάθη δεν καλύφθηκε και ήταν λογικό στα δύσκολα η Μπαρτσελόνα να μείνει από ιδέες.

Η Εφές Ανατολού γίνεται έτσι η δεύτερη, μετά τη Φενέρ του Ζοτς, τούρκικη ομάδα που κατακτά τη Euroleague, αποδεικνύοντας ότι η επίθεση μπορεί να κερδίσει και αυτή τίτλους. Μία άκρως επιθετική ομάδα, με παίκτες σούπερ σκόρερ, ικανούς να διαλύσουν κάθε αμυντικό σύστημα, αλλά και με αρκετή ισορροπία μέσα στη ρακέτα, παρουσίασε ένα σύνολο που δύο χρόνια τώρα κυριαρχεί στα ευρωπαϊκά παρκέ. Το ερώτημα πλέον είναι πως θα διατηρηθεί χωρίς απώλειες στην επόμενή της μέρα, αλλά και τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι για την εκθρονίσουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για φωτοβολίδα.

Η Μπαρτσελόνα του Γιασικεβίτσιους από την άλλη που στήθηκε ξοδεύοντας πολλά εκατομμύρια, με σκοπό να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης, πρέπει ίσως λίγο να αναθεωρήσει την στρατηγική της. Σε μία ομάδα με τόσες πολλές πριμαντόνες και τόσο παχυλά συμβόλαια, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει χώρος για ένα δεύτερο αξιόπιστο γκαρντ πίσω από τον Νικ και να απουσιάζει η ισορροπία ανάμεσα σε περιφέρεια και ρακέτα. Ο Λιθουανός προπονητής στην πρώτη του σεζόν σε μεγάλο πάγκο δεν απέτυχε, αλλά δεν πέτυχε κιόλας. Η φετινή Μπαρτσελόνα είναι ακόμα μία απόδειξη του πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να φτάσει στο τέρμα του δρόμου και να σηκώσει το τρόπαιο, έχοντας ένα μεγάλο πρέπει από πάνω της.