Κουράγιο να έχεις να παρακολουθείς εκπομπές και αναλύσεις φάσεων από ειδικούς και μη. Οι περίφημοι ειδικοί, που ανάλογα με τα χρωματιστά γυαλιά που φορούν, κάνουν λάστιχο κανονισμούς και κοινή λογική. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Κουράγιο να έχεις να παρακολουθείς εκπομπές και αναλύσεις φάσεων από ειδικούς και μη. Οι περίφημοι ειδικοί, που ανάλογα με τα χρωματιστά γυαλιά που φορούν, κάνουν λάστιχο κανονισμούς και κοινή λογική. Η χθεσινή αγωνιστική δεν ήταν η μόνη στην οποία παρατηρήθηκαν τα εν λόγω φαινόμενα. Από την άλλη η χθεσινή αγωνιστική ήταν ακόμα μία στην οποία είδαμε πάλι απίστευτα πράγματα να δίνονται, κυρίως όμως να μην καταλογίζονται. Γ

ια την οικονομία της συζήτησης θα σταθώ στο χθεσινό ματς του Ολυμπιακού στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο. Μιλάμε για Όσκαρ ασχετοσύνης τόσο από τον διαιτητή όσο και από τον υπεύθυνο του VAR. Δύο πέναλτι και δύο αποβολές στο ίδιο παιχνίδι θέλει μεγάλη προσπάθεια να μην τα δεις. Πέναλτι στον Μπουχαλάκη και στο χέρι του Σεμέδο, αποβολή στον Μπα για την αντιαθλητική συμπεριφορά του σε αντίπαλο και στον Στρούγγη για το μαρκάρισμα στον Ανδρούτσο. Μάλιστα στην τελευταία περίπτωση ο παίκτης του Ατρομήτου δεν παρατηρήθηκε καν με κάρτα. Πως θα μπορούσε να γίνει όμως κάτι τέτοιο, όταν ο ρέφερι δεν είδε καν φάουλ;

Αυτά με το κομμάτι των φάσεων. Πάμε τώρα στην κουβέντα για την διαιτησία. Από τότε, που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω για εύνοια πότε του ενός και πότε του άλλου. Την δεκαετία του 1980 οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έβραζαν για την διαιτησία που “έσπρωχνε” τον αιώνιο αντίπαλο, ενώ από το καλοκαίρι του 1996 το σκηνικό ανεστράφη. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έβλεπαν παντού αδικίες εναντίον της ομάδας τους και θεωρούσαν ότι όλα ήταν προαποφασισμένα. Δεν λέω ότι όλα- και για τους δύο, ήταν στη σφαίρα της φαντασίας, όμως, σε αρκετές περιπτώσεις η καραμέλα της διαιτησίας ερχόταν να καλύψει τις αδυναμίες, τις μεταγραφικές αστοχίες και την κατωτερότητα έναντι των ανταγωνιστών στην πορεία για τον τίτλο. Τα ίδια, πάνω – κάτω, ισχύουν και στο άλλο δημοφιλές άθλημα, το μπάσκετ. Κάποιες φορές στην κουβέντα, ανάλογα και με την εποχή, μπαίνουν και οι δύο Δικέφαλοι. Η συζήτηση γύρω από το θέμα είναι διαχρονικά, όμως, σε λάθος βάση. Γιατί;

Πρώτον γιατί αντί να ασχολείσαι με τα κακώς κειμενα της ομάδας σου, μπαίνεις σε διαδικασία να ψάξεις αλλού για φταίχτες δίνοντας στην εκάστοτε διοίκηση σου τα άλλοθι που επιθυμεί. Δεύτερον γιατί ασχολούμενος με τα θέματα αυτά, τους δίνεις τόση βαρύτητα που οι παράγοντες θεωρούν ότι αρκεί να έχουν την εύνοια αντί για μια σοβαρή και δυνατή ομάδα, αφου αυτό θέλει ο “περήφανος λαός. Τρίτον και σημαντικότερο. Νομίζω έχει φτάσει πια η στιγμή να πάει η ελληνική διαιτησία στο επόμενο επίπεδο. Να γίνει απόλυτα επαγγελματική και κάθε ρέφερι να τιμωρείται παραδειγματικά σε περίπτωση κραυγαλέου λάθους ή ευνοιας μιας ομάδας.

Για το τέλος άφησα το συνάφι μας. Εντάξει οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι αυτοί που είναι και συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται. Εντάξει οι φίλαθλοι χρονια τώρα έχουν γαλουχηθεί με αυτήν την άρρωστη νοοτροπία. Εμείς τι κανουμε; Για να βρούμε θέση σε ένα μέσο, είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το άσπρο μαύρο; Για να εξασφαλίσουμε ένα κανονικό μισθό, στα ΜΜΕ μιλάμε για τριτοκοσμικές συνθήκες πλέον, είμαστε αποφασισμένοι να γίνουμε στρατηλατες του εκάστοτε Προέδρου ή μεγαλομετόχου αδιαφορώντας για το δίκαιο και την σωστή ενημέρωση του κοινού; Για να υπάρχουμε στο χώρο είμαστε ικανοί να κάνουμε και κυρίως να δεχθούμε τα πάντα; Ελπίζω πως όχι. Ελπίζω μια σημαντική μερίδα ημών να έχει διαφορετική θεώρηση ζωής. Ήρθε ο καιρός λοιπόν, όσοι είμαστε της ίδιας σκέψης να βγούμε μπροστά και να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε τον ουρανό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στο φινάλε είναι κάτι που μας αξίζει….