Δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση για το αν, η Σοφία Μπεκατώρου, είχε, έχει και θα έχει δίκιο. Γράφει ο νομικός, Παναγιώτης Γιαννόπουλος.

Γράφει ο νομικός, Παναγιώτης Γιαννόπουλος

Δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση για το αν, η Σοφία Μπεκατώρου, είχε, έχει και θα έχει δίκιο. Συζήτηση όμως μπορεί να υπάρξει για την εκμετάλλευση της δημόσιας αποκάλυψης της, από όλους, δημοσιογράφους, πολιτικούς και εκπροσώπους των θεσμών της πολιτείας. 

Όλων αυτών που, δήθεν έκπληκτοι γίνονται παραχρήμα λαλίστατοι διανέμοντας αναλύσεις, δηλώσεις, ερμηνείες, φιλοφρονήσεις, κατανοήσεις και φωτογραφίες, αργά πολύ αργά, καθώς και τότε και σήμερα, κάπου, κάποιος άνθρωπος, κτηνοποιημένος από την μικρή η τη μεγάλη ισχύ που κατέχει, βιάζει έναν άλλον. 

Κι, ενώ όλοι το βλέπουν και το ξέρουν, όλοι το ανέχονται, σπαταλώντας ηδονοβλεπτικα ψιθύρους και ηλίθια χαμόγελα προσποίησης, με αποτέλεσμα να καταναλώνουμε τελικά όλοι, πιο πολύ σκοτάδι, από τις πεπερασμένες νύχτες μας. Σκοτάδι που τρέφει το γκρίζο των σιωπών μας,…. των δικών μας συνενόχων σιωπών. 

Κι έτσι, άλλοτε χειροκροτούμε και άλλοτε επιδοτούμε βουβά την “βαρβατίλα”που δεν αφήνει το αρσενικό να γίνει Ανδρας και τη “γούβρα”που δεν αφήνει το θηλυκό να γίνει Γυναίκα.

Κι έτσι, σιωπώντας,ροβολάμε τον κατήφορο,ενός πρόστυχου αυτοματισμού,αποσυρμένοι στην ακολασία των δεσμών μιας ατελεύτητης σειράς ιδιωτικοτήτων, η οποία ενίοτε σπαταλά παγωμένα δάκρυα κροκοδείλου για όσες και όσους έχουν συντριβεί και ματαιωθεί.

Κι έτσι, σιωπώντας ακούμε τους θύτες και τις θύτριες να επικαλούνται. είτε τη δολιότητα της στιγμής, είτε την πονηρία του ενστίκτου, είτε την αμέλεια της παρεξήγησης ,είτε ακόμη και την περιλάλητη παραγραφή.

Κι έτσι, τελικά αρνούμαστε να εκτιμήσουμε τον λόγο,γκρεμίζοντας το άδειο, άγευστο και άχρωμο δόγμα σύμφωνα με το οποίο” η σιωπή είναι χρυσός”,δόγμα που βολεύει μόνο τους χρυσοχόους και τους αργυραμοιβούς,που επεκτείνουν παντού τους οίκους της εμπορικότητάς τους, εκλείποντος του μαστιγίου της ποίησης και του κνούτου της παρρησίας.