Με το άκουσμα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής και της τεράστιας πλειψηφίας της, έσπευσα να ζητήσω από τον Γιώργο Κογκαλίδη να γράψει ένα μπλογκ. Απευθείας ζήτησε να γράψει και ο Χρήστος Σούτος. Στην πορεία έγραψε και ο Νίκος Καλαμπάκας. Εγώ εκείνη τη στιγμή δεν είχα την διάθεση, ούτε τη δύναμη.
Βασικά δεν είχα την ψυχραιμία να ολοκληρώσω μία αράδα. Είχα γεμίσει με ανάμεικτα συναισθήματα. Μία χαρμολύπη…
Δεν θα έλεγα πως ένιωθα δικαίωση. Εξάλλου ο αγώνας αυτών των χρόνων ανήκει σε άλλους. Όχι σε μένα.
Τον Παύλο τον γνώριζα προσωπικά και μας συνέδεαν πολλά μέχρι να φύγει από το μαχαίρι του Ρουπακιά εκείνο το βράδυ στην Τσαλδάρη, δέκα λεπτά από το σπίτι μου.
Πάνω από 10 χρόνια. Κοινές παρέες, αρκετά ξενύχτια, οι ίδιες μουσικές ανησυχίες, μερικές «δουλειές» μαζί, ώρες σε στούντιο και με μία μπίρα (λέμε τώρα) για συντροφιά.
Τα έχω με τον εαυτό μου που δεν πάλεψα όσο έπρεπε κοντά στα παιδιά και την ΚΥΡΙΑ Μάγδα σε αυτόν τον αγώνα τους. Τουλάχιστον ήταν εκεί ο Γιάννης, ο Θανάσης και οι υπόλοιποι.
Προσπάθησα, έκανα ότι μπορούσα, ήμουν – και θα είμαι – ΠΑΝΤΑ στις συναυλίες που έγιναν στη μνήμη του φίλου μας. Υποχρέωση μου για τον Killah P ή αλλιώς Παυλάρα για μας. Του «σκύλου», του παλικαριού που ήταν ένας άνθρωπος έτοιμος να προσφέρει χείρα βοηθείας σε όποιον είχε ανάγκη. Παλικάρι. Αυτή είναι η λέξη που θα μου έρχεται πάντα στο μυαλό στο άκουσμα του ονόματός του.
Η οικογένειά του όλο αυτό το διάστημα πέρασε πολλά. Οι φίλοι του και οι κοντινοί του άνθρωποι ακόμα περισσότερα. Τρόμος, απειλές, πίεση…
Να μην ολοκληρώσουν το έργο τους, να τα παρατήσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Πώς να το κάνουν; Γίνεται να προδώσουν τον Παύλο; Με αυτόν τον τρόπο; Ηταν μία ιερή υποχρέωση για όλους.
Ειδικά για αυτήν την καταρρακωμένη μάνα. Την Μάγδα. Την μητέρα όλων μας… Η γυναίκα που έδωσε τη μάχη της και που απέδειξε ότι τα… διαθέτει μεγαλύτερη δύναμη από όλους αυτούς με τα γεμάτα κρεατίνη μούσκουλα.
Η φιγούρα της στο Εφετείο, ακόμα και σε αυτήν την κρίσιμη μέρα, ήταν ένας ακόμα λόγος για να αισιοδοξείς και να παίρνεις δύναμη.
Το ξέσπασμα στο τέλος, όταν και πάρθηκε η οριστική απόφαση, αιτία για να γεμίσει το πρόσωπό σου δάκρυα. Όχι επειδή επιτέλους καταδικάστηκαν.
Αλλά επειδή δικαιώθηκε όλος αυτός ο αγώνας της.
Εκείνη τους έριξε, εκείνη τους οδήγησε στη… στενή. Εκείνη μονομάχησε με το θηρίο και το νίκησε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.
Αυτά τα 20+ χιλιάδες άτομα στο Εφετείο, ήταν και για εκείνη. Όχι απλά για το τέρας του φασισμού, που ήταν και ο αυτοσκοπός της συγκέντρωσης αλλά και για αυτήν την μάνα που αψήφησε τη λογική, ήταν δίπλα στον αγώνα του γιού της. Στον αγώνα της δικαίωσης…
Για σένα ΚΥΡΙΑ Μάγδα. Μόνο δική σου η μέρα..
Εξάλλου έγινε η αρχή. Μία μικρή μάχη κερδήθηκε, όχι ο πόλεμος…
ΥΓ1 Θάνο, Άρη, Κωνσταντίνε όλα καλά; Μείνετε στην θλίψη σας. Συνεχίστε να αυτοταπεινώνεστε…
ΥΓ2 Περήφανος για τον τρόπο που κάλυψε ο OVER FM όλη αυτήν την ημέρα.
Από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό…